00:02 / 27-06-2025
Emil Mehtiyev İdarə rəisi təyin olunub
18:04 / 26-06-2025
Narkotik satan ata və oğlu tutulub
16:30 / 26-06-2025
Azərbaycandakı dinlərarası harmoniya Tolerantlıq Evində müzakirə olunub
16:17 / 26-06-2025
Azərbaycanı gülüstana çevirənlər! - Zahid Oruc yazır
13:15 / 26-06-2025
Sabahın hava proqnozu açıqlanıb
12:14 / 26-06-2025
İlham Əliyevlə İran prezidenti arasında telefon danışığı olub
11:02 / 26-06-2025
Kəlbəcərdə yük maşını çaya aşıb, sürücü ölüb
10:29 / 26-06-2025
Prezident Silahlı Qüvvələr Günü münasibətilə paylaşım edib
09:25 / 26-06-2025
Tarixi yanlışlıq - İbrahim Əliyev yazır
08:51 / 26-06-2025
Cənubi Qafqazın ən güclüsü...
00:00 / 26-06-2025
Bu gün Silahlı Qüvvələri Günüdür
22:36 / 25-06-2025
MÜTDA: "7 müəllimin nəticəsi ləğv ediləcək"
21:49 / 25-06-2025
Tovuzda kütləvi zəhərlənmə olub - Yenilənib
19:56 / 25-06-2025
Ceyhun Bayramov İranın yeni səfirini qəbul edib
18:04 / 25-06-2025
Ordu günü Bakı, Gəncə, Xankəndi və Laçında yürüş olacaq
18:00 / 25-06-2025
Beynəlxalq axtarışa verilmiş şəxsi Rusiyaya təhvil verilib
17:49 / 25-06-2025
Ter-Petrosyan II Qareginlə siyasi vəziyyəti müzakirə edib
17:44 / 25-06-2025
“Azəriqaz”ın baş direktoruna müavin təyin olunub
17:27 / 25-06-2025
Ceyhun Bayramov Sudanın yeni səfiri ilə görüşüb
17:02 / 25-06-2025
Trampla Zelenski Niderlandda görüşüblər
16:56 / 25-06-2025
Qırğızıstanda parno saytlara giriş bloklanıb
16:45 / 25-06-2025
Bakıda əməliyyat: saxlanılanlar var - Video
16:39 / 25-06-2025
Toy karvanında "avtoş"luq edən sürücülər saxlanılıb
16:20 / 25-06-2025
Səkkiz rayona prokuror təyin edilib - Yenilənib
15:59 / 25-06-2025
Kansler: Rusiya Avropanın sülh və siyasi nizamını təhdid edir
15:40 / 25-06-2025
“Pasportlar haqqında” qanun dəyişib
15:35 / 25-06-2025
Tramp Haaqada Zelenski ilə görüşəcək
15:29 / 25-06-2025
Küləkli hava şəraiti ilə bağlı sarı xəbərdarlıq verilib
15:26 / 25-06-2025
İlham Əliyev Türk Dövlətləri Təşkilatı ilə bağlı sazişi təsdiqləyib
15:04 / 25-06-2025
“Kontakt Home” qanunu pozub
14:57 / 22-06-2025
Həyat dolu ömür yolu - Milli Mətbuat-150 - Fotolar
06:06 / 22-06-2025
ABŞ İrana qarşı müharibəyə qoşulub - Üç nüvə obyekti vurulub - (Yenilənib)
19:12 / 23-06-2025
Cəlaloğlu: "İranı əvvəlki məcrasına qaytarmaq istəyirlərsə, onda hakimiyyətdə Qacarlar oturmalıdır” - Müsahibə
10:14 / 24-06-2025
Tramp dünyanı aldadıb: atəşkəs yoxdur, İsrail İrana ağır zərbələr endirir
08:55 / 22-06-2025
Tehran geri çəkilmək istəmir
09:25 / 26-06-2025
Tarixi yanlışlıq - İbrahim Əliyev yazır
14:55 / 25-06-2025
Rəşad Əhmədzadə: “Beynəlxalq festivallarda iştirakımız ölkə teatrları üçün də uğurdur” - Müsahibə
07:09 / 24-06-2025
İran və İsrail atəşkəsə razılaşıblar?
00:39 / 25-06-2025
NATO: Ukraynada 250 min rus hərbçisi həlak olub
08:27 / 25-06-2025
Üç mindən çox avtomobili daşıyan gəmi üç həftə yandıqdan sonra batıb
08:42 / 22-06-2025
Nazim Sadıxov braziliyalı rəqibini nokauta salıb
Şükranlıq, yaxud boz küçüyün taleyi
Tarix: 13-11-2018 15:11 | Bölmə: Akif CABBARLI
(Hekayə)
Yayın qızmar günlərində binamızın qənşərindən keçən şose ilə olduqca sürətlə şütüyən maşınların seyrəldiyi məqamları ucsuz-bucaqsız səhrada bir ovuc suyu necə arzulayırsansa, lap elə o cür də ələdüşməz qənimət təki sayırdıq. Müxtəlif peşə sahiblərinin, əsasən də dağ-mədən işçilərinin, dəniz neftçilərinin və geoloqların yaşadığı Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın sakinləri səhər işə gedəndə bu yolu zülümlə keçir, axşamlar da eyni əziyyəti çəkirdilər. Adamlar güc-bəla, qəfil qəzalardan zorla qorunaraq qaça-qaça magistralı adlayır, nə vaxtsa gələcək avtobusu səbirsizliklə gözləyirlər. Təkəmseyrək elektrik dirəkləri günəşin atəş saçan şüalarından yayınmağa bəs eləmirdi. Allahdansa adam yoğunluğunda da deyildilər ki, kölgəsində beş-üç dəqiqə daldalanasan. Günlərin birində bu işıq dirəklərinin həndəvərində bir-birindən qəşəng, totuq it küçükləri peyda oldu.
Küçüklərin bir-biri ilə kürməklənməsi, min oyundan çıxması istidən bezən adamlarda təsviroulnmaz xoş ovqat yaradırdı. Bina sakinləri, xüsusən də qadınlar bu küçüklərə xüsusi ehtiram bəsləyirdi. Dayanacağa yetən hər kəs çantasından çıxardığı bükülünü açıb, ədəb-ərkanla küçüklərin qabağına toyuq budu, sosiska, kotlet qoyur, sonra da onların bu təamları necə həvəslə, acgözlüklə yeməyinə tamaşa edirdilər. Təbii ki, bu anasız, kimsəsiz küçükləri yemləməyi savab bilir, Allaha xoş getdiyi üçün ürəklərində qəribə bir rahatlıq da tapırdılar.
İsti günlər cıdır atları kimi qovhaqovda, bu küçüklər də böyüməyində idilər. Tanınmış geoloqlardan olan Asif Yaşıldərəli hər üç küçüklə ortaq dil də tapmışdı danışmağa, dərdləşməyə. Küçüklər bu kişini görəndə ayaqlarına dolaşır, şalvarının balaqlarını dartışdırır, qalxıb lap əllərini də yalayırdılar. Asif müəllim evdən gətirdiyi yeməyi küçüklərə yedirməyincə işinin dalınca getmirdi. Hətta bir gün kapron balonu kəsib, balacalar üçün su qabı da düzəldib gətirmişdi. Binanın pəncərəsindən baxanların çoxu kişinin bu qonaqpərvərliyinə, insanlığına “əhsən” desə də, onu qınayanlar da tapılırdı – “Buna bax ey, ağsaqqal kişidir, küçüklərə ovcunda su da içirdir” – deyə mızıldanırdılar. Asif müəllim bütün bunları bilsə də, it küçüklərinə mehrini-məhəbbətini azaltmırdı. Söz düşəndə də deyirdi ki, Allahın yaratdığı heyvanlardır, sahibsizdirlər, görürsünüz ki, anaları da yanlarında deyil. Bəs, bu binəvalar gözümüz görə-görə acındn ölməlidirlər?
Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Bina sakinlərinin müraciətlərindən sonra xeyirxah insanların köməyi ilə yola işıqfor qoydular, dayanacaq quraşdırdılar. Bundan sonra şosenin, necə deyərlər, havası alındı, sürücülər qırmızı işığın hökmünə “Amin” dedilər, camaat da hər iki tərəfə rahatca keçməyə başladı.
Asif müəllim bir gün işə gedəndə gördü ki, küçüklərin ikisi yoxa çıxıb. Tənha qalan isə yazıq-yazıq ətrafa boylanır, kəsik-kəsik zingildəyirdi. Küçüyün boz-bulanıq gözlərindən nigarançılıq qarışıq qorxu hissi boylanır, bütün bədəni şaxtalı havada olduğu kimi aramsız titrəyirdi.
“...Biz anamızı çox erkən itirdik. Sizin binanızla üzbəüz dəniz qırağında, neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz bir komanın sahibi heç nəyin üstündə bir dəfə anamı amansızcasına kötəklədi. Yazıq anam bir həftə acığından dilinə heç nə vurmadı və günlərin birində ömrünü balalarına bağışladı. Biz də baş götürüb it hürən yox, işıq yanan tərəfə - sizin binanın yaxınlığına gəldik. Sağ olun, hamınızdan razıyıq, siz olmasaydınız, çoxdan gəbərib getmişdik. Dünya yaxşılardan xali deyil. Heyif ki, qardaşlarımı aparıb getdilər. Necə oldu, qoy deyim.
Dünən axşamüstü yanımızda vaqon boyda bir CİP dayandı. İçəridən ağ bantikli, gombul bir oğln uşağı bizi göstərib qışqırırdı:
- Papa, papa, o küçükləri götür, aparaq bağa, mən onlarla oynamaq istəyirəm, axı...
Uşağın atası yanında oturan kişiyə əmr elədi ki, düşüb baxsın görək hansımız köpəkdirsə, onu qoysun maşına. Kişi düşüb ədəbsiz-ədəbsiz bir-bir quyruğumuzu qaldırıb yoxladı görsün hansımız hansındanıq. Qardaşımın birini maşına qoyanda elə zingildədi ki, ürəyimin başına od düşdü. Onun çığırığına uşaq da dözmədi, dedi ki, o biri qardaşını da götürün, bu da ağlamasın. Elə oldu, qardaşlarımı da aparıb getdilər. Təki canları sağ olsun, Allah eləsin üzlərinə yaxşı baxsınlar, heç yerə qovub eləməsinlər. Qardaşlarım da naxələf çıxmazlar. Bağda yaşasalar da, dağ vüqarlı olduqlarını sübut edərlər. Nəyə qadiriksə, xırda küçük də olsam, yaxşı bilirəm”.
Asif müəllim qəti qərara gəldi ki, bu küçüyü o taya, Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın həyətinə aparsın. Küçüyə ad da fikirləşmişdi. Əvvəl onu “Tuzik” deyə çağırdı. Sonra köpək olmadığını nəzərə alıb, sadəcə “Tuzka” deyə səslədi. Küçük bu adı dərhal qəbul elədi. Asif müəllim həyətin bir küncündə ona yemək və su qabı qoydu. Bundan əvvəl isə həyətdəki kranı açıb, balacaya ovcunda su içirdi. Bu iş hər ikisinin ürəyinə o dərəcədə yatdı ki, sözlə ifadəsi mümkün deyil. Sonra işə gecikməyini qətiyyən nəzərə almayıb, mənzilinə qalxdı. Həyat yoldaşının borş üçün hazırladığı sümüklü ətin üç-dörd tikəsini salfetə büküb aşağı düşdü. Tuzka onu səbirsizliklə gözləyirdi.
“Bu kişinin yaxşılığını ömrüm boyu unutmaram. Dostları, məhəllə yoldaşları ilə talvarın altında kölgədə oturub nərd oynayanda da elə bir gözü həmişə üstümdə olur. İlk vaxtlar hamıya az qala bir-bir başa salırdı ki, kimsəsiz heyvanlara qayğı göstərmək Allaha xoş gedir, Tanrı əvəzini verir. Bax, bu küçük Yaradanın əmri ilə, müasir dillə desək, “vizası” ilə gəlib çıxıb bura. Məhəlləmizin uşaqları da qoy görsünlər ki, ürəyi yumşaqlıq, mərhəmətlilik nə deməkdir. Asif müəllim biz itlər haqqında nələr bilirmiş... Səbirlə izah edirdi, başa salırdı ki, itlərə havayı yerə insanın dostu demirlər. Onlar əsgərlərin, polislərin, gömrükçülərin həyata keçirdiyi əməliyyatlarda əsl mənada can qoyurlar. İtləri soyuq, qarlı-şaxtalı ölkələrdə at yerinə kirşəyə də qoşurlar. Dağlarda qoyun güdən çobanlar çadırda rəngli jurnalları vərəqləyib çılpaq qadın şəkillərinə acgöz-acgöz baxanda itlər sürünü otlaqda canavardan, ayıdan dördgözlə qoruyurlar. Həyət evlərinin, dənizkənarı bağların da əvəzolunmaz yaraşığı elə itlər deyilmi? Mən özüm həyətimizə yad adam gələndə dərhal tanıyıram. Bircə ağız hürən kimi işlərini bilirlər. sakinlərin rahatlığına görə yad itləri, pişikləri də bacaran yerə qədər həyətimizə qoymuram”.
Asif müəllim həyətdə hamı ilə mehriban davranır, səmimiliyi, ünsiyyətcilliyi ilə seçilir. Lamiyəni isə lap balası kimi sevir, əzizləyir. Bu qız ali təhsillidir, tanınmış şirkətlərin birində işləyir. Anası da geoloq idi, bir neçə il olar ki, təqaüdə çıxıb. Lamiyə boz küçüyü görən kimi ona ürəkdən bağlandı. O, Asif müəllimi daha əziyyətə salmaq istəmir, özü tez-tez mağazaya qaçır, ətdən, toyuqdan alır, xırda-xırda doğrayır, Tuzkanın başını sığallaya-sığallaya gətirdiklərini səbirlə ona yedirdir. Tuzka da minnətdarlıq əlaməti olaraq qıza yallanır, az qala üz-gözünü yalayır. Elə bil bu gənc qızın Allahındandır, küçüyü əzizləyir, tumarlayır, yüz cür dillə danışdırır.
“Həyətdə hamının yerini-yurdunu yaxşı bilirəm. Uşaqdan-böyüyə üstlərinə qaçır, ayaqlarına dolaşıram. Siftələr çaşıb mənə təpik ilişdirənlər də olurdu, elə bilirdilər ki, qapan, dişləyən itlərdənəm. Sonradan vərdiş elədilər. İnanın, əli zənbilli qadınları görəndə ürəyimdən keçir ki, kömək edim, sonra fikirləşirəm ki, düz gələn iş deyil, ayrı cür fikirləşərlər. Uşaqlar da yaxın dostumdur, bir yerdə ora-bura qaçır, oynaşırıq özümüz üçün. Oğlan uşaqları əvvəllər məni daşlayar, cırnadardılar, sonradan Asif kişi bunu onlara qadağan elədi. Yəqin fikirləşib ki, küsüb gedərəm. Bir də ki, hara gedəsiyəm axı... Anamı öldürən bir əclafın yanına ömründə qayıtmaram. Qardaşlarımın da yerini haradan bilim, lap axtarıb tapsam da, məni onların yanına buraxmazlar. Bantikli, ağbəniz oğlanın papası çox qansız, rəhimsiz adama oxşayırdı. Bilmirəm haradan rastımıza çıxdı. Uşaqları aparmasaydı, elə bu həyətdə bir yerdə girələnərdik. Buranın sakinlərindən yerdən-göyəcən razıyam, yaxşı insanlardır. Düzdür, aralarında deyingəni, demaqoqu da var. Bir-birinin dalınca danışan, qonşusunun gəlir-çıxarını, lap elə mənzilindəki otaqların da sayını hesablayan, ürəyinə salanlar tapılır. Biri var, həyətə girən maşınların, qonaq-qaranın statistikasını aparır, köhnə sakinlərin dosyesini əzbərdən bilir. Əlbəttə, hər kəsin özünəməxsus xasiyyəti var, təki canları sağ olsun, yəqin düzələrlər”.
Günlər keçir, Tuzka həyatından razı halda böyüyür, pərvazlanırdı. Məhəllə camaatının sevimlisinə çevrilən küçük ara-sıra yoxa çıxır, saatlar sonrası peyda olurdu. Günlərin birində həyətə ala-bula, zəhmli bir köpəklə qayıtdı. Əvvəl-əvvəl həyətdə gəzişən, talvarın altında nərd oynayan sakinlərə zəndlə, sınayıcı nəzərlərlə baxdı ki, görək bu gəliş camaatın ürəyindən olacaq, ya yox. Düzdür, həyatdan az-çox baş çıxaran cavanlardan bir-ikisi ala-bula köpəyi daşlayıb qovsalar da, Tuzkanın xətrinə sonradan bunu da tərgitdilər. Hamıya məlum oldu ki, bu köpək elə-belə peyda olmayıb, bura Tuzkanın eşqinə gəlib çıxıb. Bəli, həyat öz axarında idi və dünənin küçüyü indi özünə ürəyincə olan sevgili tapa bilmişdi.
“Bu köpəyi mənə sanki sehirli bir varlıq göndərmişdi. Dost olduq, sonra bu dostluq ayrı hissə çevrildi, onu bir gün görməyəndə varlığımdan yox olurdum. Mənə verilən bir tikəni yarı bölürdük. Yaraşıqsız, kobud olsa da, zövqümcə idi. Ona daş atılanda ürəyim ağrıyırdı. Qaçırdı, yox olurdu, camaat çəkilib evlərinə gedəndən sonra yenidən qayıdırdı. Gəzişirdik, dərdləşirdik, oynayırdıq özümüz üçün. Günlərin birində həyatımın ən ağır səhifəsini üzü qaranlığa çevirəsi oldum. Hansısa idarənin əməkdaşları qəribə bir maşınla həyətə gəldilər və bu köpəyi tutub apardılar. Məni də götürmək istəyirdilər, Lamiyə bu kişilərlə necə tərs-tərs danışdısa, ürək eləmədilər. Mənim sevimli, ala-bula köpəyim isə o gedən getdi. Bir neçə gündən sonra qız məni də maşına mindirib lap uzaqlara apardı. Güman edirdim ki, azdıracaq, sonra gördüm ki, yanılmışam. Məni bizə baxan həkimlərin yanına apardı, anlamadığım dildə nəsə danışdılar, sonrası dəqiq yadımda deyil. Sən demə, iynə vurub, ən strateji əzalarımı çıxarıb atıblar bayıra. Beləliklə, məni ömürlük olaraq analıq sevincindən məhrum elədilər. İndi həyətdə bəziləri “hə, daha küçükləməyəcək, təkcə özü bəsimizdir, it sürüsü nəyimizə lazımdır?” deyə öyünə-öyünə danışırlar. Daha deyə bilmirəm ki, sizi bu günə salsaydılar, yaxşı olacaqdımı, ay binəvalar? Sevgili köpəyimi ilim-ilim itirdiniz, onun yadigarını böyütmək şansımı da əlimdən aldınız. Hə, sonra daha nələr fikirləşirsiniz?
Birdən deyərsiniz ki, Lamiyədən incimişəm. Yox, əsla. Dəqiq bilirəm ki, o, məni xilas eləmək üçün bu addımı atıb. Yəqin fikirləşib ki, balalasam, hamımızı bir yerdə gedər-gəlməzə göndərəcəklər. Odur ki, mənim qısır da olsa, bu həyatda yaşamağımı, ömür-gün sürməyimi istəyib. Bir tanışına da mənim üçün əla bir evcik-domik düzəltdirib, gətirib qoyub pəncərələri ilə üzbəüzdə. Düzdür, hələ girib oturmuram, havalar soyuyanda yəqin ki, öz yuvamda gecələyəcəyəm. Allah Lamiyəni xoşbəxt eləsin, qapısı açılsın, oğullu-uşaqlı, bəxtəvər ana kimi ömür-gün sürsün”.
P.S. Tuzka ilə bağlı həyətdə çox əhvalatlar olub, amma uzun-uzadı danışıb, kimisə yormaq istəmirəm. Bu hekayəni yazmağı götür-qoy edəndə tanışlarımdan biri dedi ki, bu cür qanacaqlı, geniş düşüncəli küçüklərdən biri də onların həyətində məskunlaşıb – adı da Bobikdir.
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 13-11-2018 15:11 | Bölmə: Akif CABBARLI
(Hekayə)
Yayın qızmar günlərində binamızın qənşərindən keçən şose ilə olduqca sürətlə şütüyən maşınların seyrəldiyi məqamları ucsuz-bucaqsız səhrada bir ovuc suyu necə arzulayırsansa, lap elə o cür də ələdüşməz qənimət təki sayırdıq. Müxtəlif peşə sahiblərinin, əsasən də dağ-mədən işçilərinin, dəniz neftçilərinin və geoloqların yaşadığı Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın sakinləri səhər işə gedəndə bu yolu zülümlə keçir, axşamlar da eyni əziyyəti çəkirdilər. Adamlar güc-bəla, qəfil qəzalardan zorla qorunaraq qaça-qaça magistralı adlayır, nə vaxtsa gələcək avtobusu səbirsizliklə gözləyirlər. Təkəmseyrək elektrik dirəkləri günəşin atəş saçan şüalarından yayınmağa bəs eləmirdi. Allahdansa adam yoğunluğunda da deyildilər ki, kölgəsində beş-üç dəqiqə daldalanasan. Günlərin birində bu işıq dirəklərinin həndəvərində bir-birindən qəşəng, totuq it küçükləri peyda oldu.
Küçüklərin bir-biri ilə kürməklənməsi, min oyundan çıxması istidən bezən adamlarda təsviroulnmaz xoş ovqat yaradırdı. Bina sakinləri, xüsusən də qadınlar bu küçüklərə xüsusi ehtiram bəsləyirdi. Dayanacağa yetən hər kəs çantasından çıxardığı bükülünü açıb, ədəb-ərkanla küçüklərin qabağına toyuq budu, sosiska, kotlet qoyur, sonra da onların bu təamları necə həvəslə, acgözlüklə yeməyinə tamaşa edirdilər. Təbii ki, bu anasız, kimsəsiz küçükləri yemləməyi savab bilir, Allaha xoş getdiyi üçün ürəklərində qəribə bir rahatlıq da tapırdılar.
İsti günlər cıdır atları kimi qovhaqovda, bu küçüklər də böyüməyində idilər. Tanınmış geoloqlardan olan Asif Yaşıldərəli hər üç küçüklə ortaq dil də tapmışdı danışmağa, dərdləşməyə. Küçüklər bu kişini görəndə ayaqlarına dolaşır, şalvarının balaqlarını dartışdırır, qalxıb lap əllərini də yalayırdılar. Asif müəllim evdən gətirdiyi yeməyi küçüklərə yedirməyincə işinin dalınca getmirdi. Hətta bir gün kapron balonu kəsib, balacalar üçün su qabı da düzəldib gətirmişdi. Binanın pəncərəsindən baxanların çoxu kişinin bu qonaqpərvərliyinə, insanlığına “əhsən” desə də, onu qınayanlar da tapılırdı – “Buna bax ey, ağsaqqal kişidir, küçüklərə ovcunda su da içirdir” – deyə mızıldanırdılar. Asif müəllim bütün bunları bilsə də, it küçüklərinə mehrini-məhəbbətini azaltmırdı. Söz düşəndə də deyirdi ki, Allahın yaratdığı heyvanlardır, sahibsizdirlər, görürsünüz ki, anaları da yanlarında deyil. Bəs, bu binəvalar gözümüz görə-görə acındn ölməlidirlər?
Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Bina sakinlərinin müraciətlərindən sonra xeyirxah insanların köməyi ilə yola işıqfor qoydular, dayanacaq quraşdırdılar. Bundan sonra şosenin, necə deyərlər, havası alındı, sürücülər qırmızı işığın hökmünə “Amin” dedilər, camaat da hər iki tərəfə rahatca keçməyə başladı.
Asif müəllim bir gün işə gedəndə gördü ki, küçüklərin ikisi yoxa çıxıb. Tənha qalan isə yazıq-yazıq ətrafa boylanır, kəsik-kəsik zingildəyirdi. Küçüyün boz-bulanıq gözlərindən nigarançılıq qarışıq qorxu hissi boylanır, bütün bədəni şaxtalı havada olduğu kimi aramsız titrəyirdi.
“...Biz anamızı çox erkən itirdik. Sizin binanızla üzbəüz dəniz qırağında, neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz bir komanın sahibi heç nəyin üstündə bir dəfə anamı amansızcasına kötəklədi. Yazıq anam bir həftə acığından dilinə heç nə vurmadı və günlərin birində ömrünü balalarına bağışladı. Biz də baş götürüb it hürən yox, işıq yanan tərəfə - sizin binanın yaxınlığına gəldik. Sağ olun, hamınızdan razıyıq, siz olmasaydınız, çoxdan gəbərib getmişdik. Dünya yaxşılardan xali deyil. Heyif ki, qardaşlarımı aparıb getdilər. Necə oldu, qoy deyim.
Dünən axşamüstü yanımızda vaqon boyda bir CİP dayandı. İçəridən ağ bantikli, gombul bir oğln uşağı bizi göstərib qışqırırdı:
- Papa, papa, o küçükləri götür, aparaq bağa, mən onlarla oynamaq istəyirəm, axı...
Uşağın atası yanında oturan kişiyə əmr elədi ki, düşüb baxsın görək hansımız köpəkdirsə, onu qoysun maşına. Kişi düşüb ədəbsiz-ədəbsiz bir-bir quyruğumuzu qaldırıb yoxladı görsün hansımız hansındanıq. Qardaşımın birini maşına qoyanda elə zingildədi ki, ürəyimin başına od düşdü. Onun çığırığına uşaq da dözmədi, dedi ki, o biri qardaşını da götürün, bu da ağlamasın. Elə oldu, qardaşlarımı da aparıb getdilər. Təki canları sağ olsun, Allah eləsin üzlərinə yaxşı baxsınlar, heç yerə qovub eləməsinlər. Qardaşlarım da naxələf çıxmazlar. Bağda yaşasalar da, dağ vüqarlı olduqlarını sübut edərlər. Nəyə qadiriksə, xırda küçük də olsam, yaxşı bilirəm”.
Asif müəllim qəti qərara gəldi ki, bu küçüyü o taya, Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın həyətinə aparsın. Küçüyə ad da fikirləşmişdi. Əvvəl onu “Tuzik” deyə çağırdı. Sonra köpək olmadığını nəzərə alıb, sadəcə “Tuzka” deyə səslədi. Küçük bu adı dərhal qəbul elədi. Asif müəllim həyətin bir küncündə ona yemək və su qabı qoydu. Bundan əvvəl isə həyətdəki kranı açıb, balacaya ovcunda su içirdi. Bu iş hər ikisinin ürəyinə o dərəcədə yatdı ki, sözlə ifadəsi mümkün deyil. Sonra işə gecikməyini qətiyyən nəzərə almayıb, mənzilinə qalxdı. Həyat yoldaşının borş üçün hazırladığı sümüklü ətin üç-dörd tikəsini salfetə büküb aşağı düşdü. Tuzka onu səbirsizliklə gözləyirdi.
“Bu kişinin yaxşılığını ömrüm boyu unutmaram. Dostları, məhəllə yoldaşları ilə talvarın altında kölgədə oturub nərd oynayanda da elə bir gözü həmişə üstümdə olur. İlk vaxtlar hamıya az qala bir-bir başa salırdı ki, kimsəsiz heyvanlara qayğı göstərmək Allaha xoş gedir, Tanrı əvəzini verir. Bax, bu küçük Yaradanın əmri ilə, müasir dillə desək, “vizası” ilə gəlib çıxıb bura. Məhəlləmizin uşaqları da qoy görsünlər ki, ürəyi yumşaqlıq, mərhəmətlilik nə deməkdir. Asif müəllim biz itlər haqqında nələr bilirmiş... Səbirlə izah edirdi, başa salırdı ki, itlərə havayı yerə insanın dostu demirlər. Onlar əsgərlərin, polislərin, gömrükçülərin həyata keçirdiyi əməliyyatlarda əsl mənada can qoyurlar. İtləri soyuq, qarlı-şaxtalı ölkələrdə at yerinə kirşəyə də qoşurlar. Dağlarda qoyun güdən çobanlar çadırda rəngli jurnalları vərəqləyib çılpaq qadın şəkillərinə acgöz-acgöz baxanda itlər sürünü otlaqda canavardan, ayıdan dördgözlə qoruyurlar. Həyət evlərinin, dənizkənarı bağların da əvəzolunmaz yaraşığı elə itlər deyilmi? Mən özüm həyətimizə yad adam gələndə dərhal tanıyıram. Bircə ağız hürən kimi işlərini bilirlər. sakinlərin rahatlığına görə yad itləri, pişikləri də bacaran yerə qədər həyətimizə qoymuram”.
Asif müəllim həyətdə hamı ilə mehriban davranır, səmimiliyi, ünsiyyətcilliyi ilə seçilir. Lamiyəni isə lap balası kimi sevir, əzizləyir. Bu qız ali təhsillidir, tanınmış şirkətlərin birində işləyir. Anası da geoloq idi, bir neçə il olar ki, təqaüdə çıxıb. Lamiyə boz küçüyü görən kimi ona ürəkdən bağlandı. O, Asif müəllimi daha əziyyətə salmaq istəmir, özü tez-tez mağazaya qaçır, ətdən, toyuqdan alır, xırda-xırda doğrayır, Tuzkanın başını sığallaya-sığallaya gətirdiklərini səbirlə ona yedirdir. Tuzka da minnətdarlıq əlaməti olaraq qıza yallanır, az qala üz-gözünü yalayır. Elə bil bu gənc qızın Allahındandır, küçüyü əzizləyir, tumarlayır, yüz cür dillə danışdırır.
“Həyətdə hamının yerini-yurdunu yaxşı bilirəm. Uşaqdan-böyüyə üstlərinə qaçır, ayaqlarına dolaşıram. Siftələr çaşıb mənə təpik ilişdirənlər də olurdu, elə bilirdilər ki, qapan, dişləyən itlərdənəm. Sonradan vərdiş elədilər. İnanın, əli zənbilli qadınları görəndə ürəyimdən keçir ki, kömək edim, sonra fikirləşirəm ki, düz gələn iş deyil, ayrı cür fikirləşərlər. Uşaqlar da yaxın dostumdur, bir yerdə ora-bura qaçır, oynaşırıq özümüz üçün. Oğlan uşaqları əvvəllər məni daşlayar, cırnadardılar, sonradan Asif kişi bunu onlara qadağan elədi. Yəqin fikirləşib ki, küsüb gedərəm. Bir də ki, hara gedəsiyəm axı... Anamı öldürən bir əclafın yanına ömründə qayıtmaram. Qardaşlarımın da yerini haradan bilim, lap axtarıb tapsam da, məni onların yanına buraxmazlar. Bantikli, ağbəniz oğlanın papası çox qansız, rəhimsiz adama oxşayırdı. Bilmirəm haradan rastımıza çıxdı. Uşaqları aparmasaydı, elə bu həyətdə bir yerdə girələnərdik. Buranın sakinlərindən yerdən-göyəcən razıyam, yaxşı insanlardır. Düzdür, aralarında deyingəni, demaqoqu da var. Bir-birinin dalınca danışan, qonşusunun gəlir-çıxarını, lap elə mənzilindəki otaqların da sayını hesablayan, ürəyinə salanlar tapılır. Biri var, həyətə girən maşınların, qonaq-qaranın statistikasını aparır, köhnə sakinlərin dosyesini əzbərdən bilir. Əlbəttə, hər kəsin özünəməxsus xasiyyəti var, təki canları sağ olsun, yəqin düzələrlər”.
Günlər keçir, Tuzka həyatından razı halda böyüyür, pərvazlanırdı. Məhəllə camaatının sevimlisinə çevrilən küçük ara-sıra yoxa çıxır, saatlar sonrası peyda olurdu. Günlərin birində həyətə ala-bula, zəhmli bir köpəklə qayıtdı. Əvvəl-əvvəl həyətdə gəzişən, talvarın altında nərd oynayan sakinlərə zəndlə, sınayıcı nəzərlərlə baxdı ki, görək bu gəliş camaatın ürəyindən olacaq, ya yox. Düzdür, həyatdan az-çox baş çıxaran cavanlardan bir-ikisi ala-bula köpəyi daşlayıb qovsalar da, Tuzkanın xətrinə sonradan bunu da tərgitdilər. Hamıya məlum oldu ki, bu köpək elə-belə peyda olmayıb, bura Tuzkanın eşqinə gəlib çıxıb. Bəli, həyat öz axarında idi və dünənin küçüyü indi özünə ürəyincə olan sevgili tapa bilmişdi.
“Bu köpəyi mənə sanki sehirli bir varlıq göndərmişdi. Dost olduq, sonra bu dostluq ayrı hissə çevrildi, onu bir gün görməyəndə varlığımdan yox olurdum. Mənə verilən bir tikəni yarı bölürdük. Yaraşıqsız, kobud olsa da, zövqümcə idi. Ona daş atılanda ürəyim ağrıyırdı. Qaçırdı, yox olurdu, camaat çəkilib evlərinə gedəndən sonra yenidən qayıdırdı. Gəzişirdik, dərdləşirdik, oynayırdıq özümüz üçün. Günlərin birində həyatımın ən ağır səhifəsini üzü qaranlığa çevirəsi oldum. Hansısa idarənin əməkdaşları qəribə bir maşınla həyətə gəldilər və bu köpəyi tutub apardılar. Məni də götürmək istəyirdilər, Lamiyə bu kişilərlə necə tərs-tərs danışdısa, ürək eləmədilər. Mənim sevimli, ala-bula köpəyim isə o gedən getdi. Bir neçə gündən sonra qız məni də maşına mindirib lap uzaqlara apardı. Güman edirdim ki, azdıracaq, sonra gördüm ki, yanılmışam. Məni bizə baxan həkimlərin yanına apardı, anlamadığım dildə nəsə danışdılar, sonrası dəqiq yadımda deyil. Sən demə, iynə vurub, ən strateji əzalarımı çıxarıb atıblar bayıra. Beləliklə, məni ömürlük olaraq analıq sevincindən məhrum elədilər. İndi həyətdə bəziləri “hə, daha küçükləməyəcək, təkcə özü bəsimizdir, it sürüsü nəyimizə lazımdır?” deyə öyünə-öyünə danışırlar. Daha deyə bilmirəm ki, sizi bu günə salsaydılar, yaxşı olacaqdımı, ay binəvalar? Sevgili köpəyimi ilim-ilim itirdiniz, onun yadigarını böyütmək şansımı da əlimdən aldınız. Hə, sonra daha nələr fikirləşirsiniz?
Birdən deyərsiniz ki, Lamiyədən incimişəm. Yox, əsla. Dəqiq bilirəm ki, o, məni xilas eləmək üçün bu addımı atıb. Yəqin fikirləşib ki, balalasam, hamımızı bir yerdə gedər-gəlməzə göndərəcəklər. Odur ki, mənim qısır da olsa, bu həyatda yaşamağımı, ömür-gün sürməyimi istəyib. Bir tanışına da mənim üçün əla bir evcik-domik düzəltdirib, gətirib qoyub pəncərələri ilə üzbəüzdə. Düzdür, hələ girib oturmuram, havalar soyuyanda yəqin ki, öz yuvamda gecələyəcəyəm. Allah Lamiyəni xoşbəxt eləsin, qapısı açılsın, oğullu-uşaqlı, bəxtəvər ana kimi ömür-gün sürsün”.
P.S. Tuzka ilə bağlı həyətdə çox əhvalatlar olub, amma uzun-uzadı danışıb, kimisə yormaq istəmirəm. Bu hekayəni yazmağı götür-qoy edəndə tanışlarımdan biri dedi ki, bu cür qanacaqlı, geniş düşüncəli küçüklərdən biri də onların həyətində məskunlaşıb – adı da Bobikdir.
Müəllifin bütün yazıları - Akif CABBARLI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-09-2024, 12:18
Akif CABBARLI - Kəlbəcərə gedə bilmədi, doğmalarının qəlbində yuva qurdu - Akif Cabbarlı yazır
14-07-2022, 10:47
Akif CABBARLI - Səfərin uğurlu olsun, yollarına günəş doğsun - Akif Cabbarlı yazır
26-11-2021, 11:35
Akif CABBARLI - Vicdan borcu - Kənan Hacı yeni romanında məhz bu prinsipi önə çəkir
15-07-2020, 13:02
Akif CABBARLI - Şəhid general-mayor Polad Həşimova açıq məktub - Akif Cabbarlı yazır
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
