00:55 / 22-11-2024
Silvester Stallone yeni seriala çəkilir
00:45 / 22-11-2024
Məşhur yazıçının yeni romanı nəşr edilib - Foto
00:07 / 22-11-2024
Hikmət Hacıyev: “Politico”nun üzr istəməsini tələb edirik!”
23:28 / 21-11-2024
Gəncədə iki nəfər bıçaqlanıb
22:07 / 21-11-2024
Putin ABŞ və Qərb dövlətlərinə xəbərdarlıq edib
20:55 / 21-11-2024
Ceyhun Bayramov Özbəkistanın xarici işlər naziri ilə telefonda danışıb
20:08 / 21-11-2024
Milli Məclis bəyanat yayıb
19:12 / 21-11-2024
Leyla Əliyeva Qlobal Liderlərin Dialoqunda iştirak edib - Fotolar
18:08 / 21-11-2024
SPECA İqlim Ağıllı Şəhərlər Forumu üzrə Bakı Bəyannaməsi imzalanıb
18:03 / 21-11-2024
Küləkli hava şəraiti ilə bağlı sarı xəbərdarlıq verilib
17:49 / 21-11-2024
Pərviz Şahbazov İstanbula gedir
17:25 / 21-11-2024
Əli Əsədov “Elektron hökumət” portalı ilə bağlı qərar imzalayıb
17:18 / 21-11-2024
Rusiya Tramp haqqında filmin yayımına icazə verməyib - Fotolar
17:08 / 21-11-2024
Nazirlər Kabineti riskli vergi ödəyiciləri haqqında qərar imzalayıb
16:48 / 21-11-2024
Matviyenko Azərbaycana gəlir
16:45 / 21-11-2024
Prezident iki Mərkəzi ləğv edib - Sərəncam
16:32 / 21-11-2024
Deputatlar daha 12 qanuna dəyişikliyi müzakirəyə çıxaracaq - Siyahı
16:23 / 21-11-2024
Leyla Əliyeva COP29-da: nadir canlıların mühafizəsinə həsr olunan panel müzakirələr olub - Fotolar
16:17 / 21-11-2024
Baş nazirin və sabiq müdafiə nazirinin həbsinə order verilib
16:17 / 21-11-2024
Milli Məclisin deputatı NATO PA-nın illik sessiyasında iştirak edəcək
16:06 / 21-11-2024
Putin Şimali Koreya liderinə 75 vəhşi heyvan göndərib
16:00 / 21-11-2024
Gömrük orqanlarına qəbul imtahanı keçiriləcək
15:45 / 21-11-2024
Dünya şöhrətli rejissorun 10 ən yaxşı filmi... - Siyahı
15:32 / 21-11-2024
Məşhur musiqi qrupu dünya turuna çıxır
15:29 / 21-11-2024
Ceyhun Bayramov misirli nazirlə telefonda danışıb
14:46 / 21-11-2024
Quterreş Bakıda: "Razılaşma istəyi hiss olunur"
14:43 / 21-11-2024
"Kəpəz"in futbolçusu əməliyyat olunub
14:36 / 21-11-2024
Rusiya Qərb silahlarına qarşı tədbirlər görməyə başlayıb
14:33 / 21-11-2024
SOCAR ilə “Tree Energy Solutions” arasında Birgə Tədqiqat Sazişi imzalanıb
14:08 / 21-11-2024
Ukrayna ərazi əvəzində sülhə razılaşmayacaq - Nazir
12:28 / 18-11-2024
Turan Manafzadə: “Mədəniyyət diplomatiyasından yararlanmağı bacarmalıyıq” - Müsahibə
12:05 / 19-11-2024
MMC vətəndaşın mənzilini dağıdıb, indi də obyektini ələ keçirmək istəyir - Fotolar
13:32 / 21-11-2024
Dünyanın ən güclü donanmaları... - Qardaş Türkiyə siyahıda neçəncidir?
19:50 / 19-11-2024
Beynəlxalq Bank 272 min manat cərimələnib
16:45 / 20-11-2024
Nazir: "Regionlardakı bəzi poçt şöbələrinin bağlanması araşdırılacaq"
16:22 / 20-11-2024
“Real Betis” klubunun nümayəndəsi Bakıda nəyə təəccüblənib? - Foto
15:29 / 18-11-2024
Daha üç şəhərə konsul təyinatı olub - Siyahı
17:09 / 18-11-2024
Deputatın oğlu yeni vəzifəyə təyin olunub
10:03 / 20-11-2024
Azərbaycan və Türkiyənin bələdiyyə təşkilatları arasında görüş keçirilib - Fotolar
16:45 / 21-11-2024
Prezident iki Mərkəzi ləğv edib - Sərəncam
09:37 / 21-11-2024
Naxçıvan səhiyyəsində həbslər başlayıb
15:55 / 20-11-2024
Deputatın "Zəngimcell" oyunu: "Balansınız bitmişdir..."
Quldurluğun cəngavərlik kimi təqdim olunması - Seymur Baycan yazır
Tarix: 21-04-2020 00:05 | Bölmə: Seymur BAYCAN
Məhəmməd Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri”, İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsərlərini və M.S.Ordubadinin xatirələrini oxudum. Bu üç ayrı-ayrı adamın yazdığı üç kitabı birləşdirən bir xətt var. Hər üçü Qafqazdan, Qafqazda baş verən hadisələrdən bəhs edir. Bu üç əsərdən birini – İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsərini əvvəllər oxumuşdum.
Məhəmməd Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri” əsəri ikibaşlı əsərdir. “Qafqazın on iki sirri” əsərində yazılanları oxuduqda oxuduqlarına həm heyran ola, həm də oxuduqlarından iyrənə bilərsən. Əsərdə yazılanları necə qəbul etmək oxucunun səviyyəsindən, həyat fəlsəfəsindən, həyatda tutduğu mövqedən asılıdır. Şəxsən mən o kitabda yazılanlardan iyrəndim. Necə qorxulu bir məkanda, necə vəhşi bir cəmiyyətdə yaşadığımı bir daha dərk etdim. Təbiət təsvirlərinin, vəhşi adət-ənənələrin bəh-bəhlə, iştahla təsvir olunmasına bir qram da aldanmadım. Əgər kiməsə bu vəhşiliklər xoşdursa, bu adət-ənənələr onda heyranlıq doğurursa, öz işidir. Adət-ənənə adı qoyulan vəhşilikləri elə tam bir vəhşilik kimi qəbul etdim.
Məhəmməd Əsəd Bəy Qafqaz xalqlarının adət-ənənələrindən, yaşayışından yazır. Məkanlara, hadisələrə, gördüklərinə, eşitdiklərinə öz usta qələmi ilə sirlilik, ecazkarlıq qatır. Müəllif bu məkana, bu məkanda yaşayanlara qarşı maraq oyatmaq istəyir. Sanki bu kitab yerli adamlar üçün yox, xarici ölkə vətəndaşları üçün yazılıb. Sanki bu kitabı yazıçı yox, bir turizm şirkətinin çox peşəkar meneceri yazıb. Amma aldanmağa gərək yoxdur.
Bu gün də həmin vəhşilik davam edir. Bu gün də həmin vəhşiliyə “adət-ənənə” adı qoyublar. Youtube-a girib bu adamların toy mərasimlərindən çəkilmiş beş-altı videoya baxmaq kifayətdir. Göyə avtomat atana bax, camaatın üstünə maşın sürənə bax, masanın üstünə çıxıb oynayana bax, bir-birinin başına boşqab çırpanlara bax. İsrafçılıq, görməmişlik, kobudluq. Terrorçu yetişdirmək üçün gözəl, münbit şərait... Söz deyə bilməzsən, hər xalqın öz adət-ənənəsi var. Bu da onların adət-ənənəsidir. Hörmət etməlisən. Etmirsənsə, deməli tolerant deyilsən. Bu qədər sadə.
İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsəri bizim ədəbiyyatımızda özünəməxsus yeri olan romanlardan biridir. Əsərin axıcı dili var. Hadisələrlə, obrazlarla zəngindir. Əsəri oxuduqda keçmiş haqqında xeyli məlumat almaq olar. Sovet dövründə yazılmasına və nəşr olunmasına baxmayaraq, müəllif hadisələrə obyektiv münasibət göstərməyə çalışıb.
Bir neçə yerdə hətta müəllifin boğulduğunu hiss etdim. Hiss etdim ki, İlyas Əfəndiyevin əslində deməyə sözü çoxdur. Yaşadığı dövr, siyasi quruluş ürəyindəkilərin hamısını olduğu kimi yazmağa imkan vermir.
Əsərdə müəllifin bizim ədəbiyyat üçün cəsarət sayıla biləcək şəxsi həyatı ilə bağlı etiraflarına da rast gəlirik. Bütün hallarda “Geriyə baxma, qoca” əsərində qəribə bir enerji var və belə bir əsəri yazan adamın həm də “Sarıköynəklə Valehin nağılı” kimi düşük bir əsər yazmasını heç cürə başa düşə bilmirəm. Müəllif bir çox hadisələrə münasibətdə keçmişi müqəddəsləşdirməyə çalışsa da, öz keçmişi üçün darıxdığını büruzə versə də, “Geriyə baxma, qoca” əsəri keçmişimiz haqqında məlumat almaq üçün dəyərlidir. Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri” əsərində olduğu kimi bu əsərdə də yazılan hadisələrin necə qəbul edilməsi oxucunun özündən asılıdır. Mən bu əsərdə çoxlu vəhşiliklər, göz yaşları, qan, intriqalar, tayfa davaları, zülm, istismar, bədbəxtliklər gördüm.
Ordubadinin “Xatirələr”i yığcamlığı və kəskinliyi ilə yuxarıda haqqında söz açdığım əsərlərdən xeyli seçilir. Bu xatirələri oxuyarkən necə qorxulu adamların arasında yaşadığımı bir daha dərk etdim. Hamı zülm edir. Bəy zülm edir. Xan zülm edir. Bakı qoçuları zülm edir. Neft milyonçuları zülm edir. Molla aldadır. Seyid aldadır. Cəhalət, savadsızlıq tüğyan edir. Hər tərəf zülm. Hər tərəf insan əməyinin istismarı.
Ordubadinin Tiflis həbsxanasında baş verənlər haqqında yazdıqları isə adamın ürəyini bulandırır. Tiflis həbsxanasına 32 nəfər, yaşları 18-20 arası olan rus uşaqlar da salınmışdı. Onlar müharibənin gətirdiyi səfalətə görə oğurluq etdiklərindən həbs olunmuşdular.
Ordubadi yazır: “Çoxdan bəri qadından və azad həyatdan ayrılmış, müsəlman əxlaqsızlıqlarından təşkil edilmiş bu həyasız kütlə bədbəxt uşaqların üzərindən olmazın həyasızlığı yapırdılar. Hər bir uşaq gecədə heç olmasa 6-7 nəfər caninin şəhvətini soyutmağa məcbur olurdu. Qoyulan qaydaya görə, hər bir uşaq bu gecə kimin yanında yatacağını şifahi cədvəl üzrə bilirdi… Bunların içərisində ən gözəli Jorka ilə Volodya idi. Bunlara həbsxananın qoluzorbalıları sahiblənmişdi. Volodyanı iranlı Məşədi Hüseyn, Jorkanı isə Baqrat saxlayırdı”.
Müəlliflərin hadisələrə yanaşmasından, yazı tərzindən asılı olmayaraq bu üç kitabdan belə bir nəticə çıxardım. Cəhalətin mədəniyyət, vəhşiliyin adət-ənənə, quldurluğun cəngavərlik kimi təqdim olunduğu bir yerdə yaşamaqdayıq. Bu tayfa o tayfanı çapıb talayır. O tayfa bu tayfanın mal-qarasını oğurlayır. Qan davası. Bu onun övladını öldürür. O, bunun övladını öldürür. Bu onun uşağını oğurlayır. O, bunun uşağını oğurlayır. Hər tərəf zülm, qan, göz yaşı. Mədəniyyətin izi-tozu belə görünmür. Ən böyük hadisə toy və yas mərasimləridir. Yığışırlar inəkdən, qoyundan yeyib, atdanıb-düşüb, ağlaşıb, üz cırıb dağılışırlar.
Budur bizim keçmişimiz.
Kasıb itinin adını Gümüş qoyduğu kimi, bu biabırçı keçmişə müxtəlif cəlbedici adlar qoyublar. Nağıllar danışıblar bizə. Biz də bir nümunəvi vətəndaş, həqiqi bir vətənpərvər, xalqını sevən bir insan kimi bu nağıllara inanmalıyıq. Guya keçmişdə kişilik olub. Hansı kişilikdən söhbət gedir? Məzlum adamlara zülm etmək, döymək, söymək, təpəsinə vurub çörəyini əlindən almaq bəyəm kişilikdir? Neçə dəfə eşitmişəm. Baxırsan qalstuklu, kostyumlu kişidir. Özünü ziyalı hesab edir. Ağıl verir. Məsləhət verir. Nəsihət verir. Dünya siyasətindən danışır. Masonları ifşa edir. Deyir ki, keçmişdə kişilər sözlərində bütöv olublar. Keçmişdə kişilik olub. Biri-birindən borc alanda bığından bir tük çıxarıb girov qoyurmuş. Keçmiş dedikdə də yüz il bundan əvvəl nəzərdə tutulur. Söhbət baş verib ötən əsrin əvvəlində. Bu söhbəti hətta iki dəfə televiziyada eşitmişəm.
Soruşan yoxdur ki, axı adam niyə bığından bir tük çıxarıb başqasına verməlidir. Bu nə karikaturadır?! Niyə özünüz özünüzü biabir edirsiniz, niyə özünüz özünüzü ifşa edirsiniz? Bir anlıq gözünüz önündə canlandırın. Bir adam birindən borc alır və bığından bir tük çıxarıb borc aldığı adama verir. Nə qədər gülməli mənzərədir. Yaxşı, bəs sənəd hardadır? Bəs notarius niyə yoxdur? Siz borc pul götürüb bığınızdan bir tük çıxarıb girov qoyanda başqa xalqlar mədəniyyətin hansı mərhələsində idilər? Niyə mən bu gülməli bığ karikaturası ilə fəxr etməliyəm? Nəyə görə?
Guya keçmişdə cəngavərlik olub. Yol kəsənə, qaçaq-quldura cəngavər, kolda-kosda gizlənib onu-bunu vurub öldürməyə, adamları soymağa cəngavərlik demək nə dərəcədə doğrudur. Bu nağıllar bu gün də danışılır. Üstəlik, səndən bu nağıllara inanmaq, quldurluğun kişilik kimi təqdim olunmasına hörmət etmək tələb olunur. Bu keçmişi olduğu kimi qəbul etməsən, düşmən dəyirmanına su tökən, millətinə xor baxan adam adı qazanırsan. Bir düşünən adam yoxdur, niyə mən bu biabırçı keçmişə hörmət etməliyəm? Niyə bu vəhşilik məndə heyranlıq, hörmət doğurmalıdır? Nəyə görə, nəyin xatirinə? Niyə mən özüm-özümü aldatmalıyam? Ona görə ki, bu nağıllara inanmamaq, yaşadığın məkana, mənsub olduğun xalqa xəyanət etmək kimi qəbul edilir.
Bizim yazıçıların öz despotik ataları haqqında yazdıqlarına baxın. Elə bil İsa peyğəmbər haqqında yazırlar. Yalan danışan təkcə yazıçılardımı? Əksəriyyət yalan danışır. Quldurluğun cəngavərlik, vəhşiliyin adət-ənənə kimi təqdim olunduğu bir yerdə adamlar despotik atalarını asanlıqla ciddi ata kimi xarakterizə edirlər. Ən adi bir səhv üstündə uşağı vəhşicəsinə cəzalandırmaq, əlinə keçənlə döymək niyə atanın ciddiliyi kimi yozulmalıdır? Ən pisi də odur ki, bu gün yekə-yekə kişilər ataları tərəfindən döyülməklərini, söyülməklərini xoş bir xatirə kimi xatırlayırlar. Onları heç nəyin üstündə döyən, söyən, cəzalandıran atalarının adlarını öz övladlarına qoyurlar. Çünki onlar da övladlarını döyürlər və dəqiq bilirlər ki, övladları da böyüyəndə bu zorakılığı xoş bir xatirə kimi xatırlayacaq.
Deyəcəklər ki, mənim atam ciddi, qaşqabaqlı kişi idi. Atalarının zorakılıqlarını ciddi atanın hərəkətləri, ciddi atanın tərbiyəsi kimi təqdim edəcəklər. Deyəcəklər ki, nə yaxşı atam o vaxt məni döyürdü, yoxsa allah bilir mənim axırım necə olacaqdı. Bu ölkədə nə qədər ciddi kişi olub. Bu ölkədə nə qədər ciddi kişi var. Bəs bu qədər ciddi kişi olubsa tariximiz niyə belə it günündədir? Ölkəmiz niyə belə bərbad vəziyyətdədir? Bəs əgər ölkədə bu qədər ciddi, qaşqabaqlı kişilər varsa, bu qədər yaltaqlanan, bu qədər alçalan, bu qədər yalan danışan, bu qədər tərif söyləyənlər kimlərdir? Ət budursa, pişik hanı, pişik budursa, ət hanı? Yoxsa bizim kişiliyimizin sərhədi yalnız evin qapısından içəri girəndə onun-bunun üstünə qışqırmaqla, uşağı döyməklə, onu geyinmə, bunu geyin, ora getmə, bura get, - qadağaları ilə bitir?
Utanmırlar, qızarmırlar yekə-yekə kişilər toyda-nişanda “səhvim üstə döy məni, əllərinə qurban olum, ay ata” misralarını söyləyib keçmişdəki zorakılıqlar üçün darıxırlar. Bax, bizim keçmişimiz də, tariximiz də bu misralardan ibarətdir. Güclünün qarşısında əyiliblər və bu əyilməyə “hörmət edirəm” adı qoyublar. Zəifin başından basıb əziblər, bu zülmə də cəngavərlik adı qoyublar. Bakı qoçuları adamlara zülm edirdilər, amma bu qoçular bolşeviklər gələndə quzuya döndülər.
Bu vəhşilik bu gün də davam etməkdədir. Ata qızının başını kəsir. Oğul anasını öldürür. Qardaş qardaşının başını kəsir. Qardaş bacısını bıçaqlayır. Ər arvadını baltalayır. Arvad ərini bıçaqlayır. Qız zəhər içib özünü öldürür. Toyda dava. Avtobusda dava. Küçədə dava. Məktəbdə dava. Hər yerdə dava. Hər gün az qala ölkədə vəhşicəsinə törədilmiş iki-üç qətl hadisəsi baş verir. Budur mədəniyyət? Budur adət-ənənə? Budur milli-mənəvi dəyərlər? Əgər vəhşilik, zorakılıq mədəniyyətdirsə, allah xeyir versin, nə qədər istəyirsiniz öz mədəniyyətinizlə fəxr edin. Bərk-bərk də qoruyun, birdən kimsə allah eləməmiş o qiymətli mədəniyyətinizi tutub sizdən almaq istəyər. Özləri haqqında necə də yüksək fikirdədilər. Elə bilirlər camaatın işi-gücü qurtarıb, bunların adam baltalamaqdan, baş kəsməkdən ibarət olan milli-mənəvi dəyərlərini məhv etmək istəyir…( azlogos)
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 21-04-2020 00:05 | Bölmə: Seymur BAYCAN
Məhəmməd Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri”, İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsərlərini və M.S.Ordubadinin xatirələrini oxudum. Bu üç ayrı-ayrı adamın yazdığı üç kitabı birləşdirən bir xətt var. Hər üçü Qafqazdan, Qafqazda baş verən hadisələrdən bəhs edir. Bu üç əsərdən birini – İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsərini əvvəllər oxumuşdum.
Məhəmməd Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri” əsəri ikibaşlı əsərdir. “Qafqazın on iki sirri” əsərində yazılanları oxuduqda oxuduqlarına həm heyran ola, həm də oxuduqlarından iyrənə bilərsən. Əsərdə yazılanları necə qəbul etmək oxucunun səviyyəsindən, həyat fəlsəfəsindən, həyatda tutduğu mövqedən asılıdır. Şəxsən mən o kitabda yazılanlardan iyrəndim. Necə qorxulu bir məkanda, necə vəhşi bir cəmiyyətdə yaşadığımı bir daha dərk etdim. Təbiət təsvirlərinin, vəhşi adət-ənənələrin bəh-bəhlə, iştahla təsvir olunmasına bir qram da aldanmadım. Əgər kiməsə bu vəhşiliklər xoşdursa, bu adət-ənənələr onda heyranlıq doğurursa, öz işidir. Adət-ənənə adı qoyulan vəhşilikləri elə tam bir vəhşilik kimi qəbul etdim.
Məhəmməd Əsəd Bəy Qafqaz xalqlarının adət-ənənələrindən, yaşayışından yazır. Məkanlara, hadisələrə, gördüklərinə, eşitdiklərinə öz usta qələmi ilə sirlilik, ecazkarlıq qatır. Müəllif bu məkana, bu məkanda yaşayanlara qarşı maraq oyatmaq istəyir. Sanki bu kitab yerli adamlar üçün yox, xarici ölkə vətəndaşları üçün yazılıb. Sanki bu kitabı yazıçı yox, bir turizm şirkətinin çox peşəkar meneceri yazıb. Amma aldanmağa gərək yoxdur.
Bu gün də həmin vəhşilik davam edir. Bu gün də həmin vəhşiliyə “adət-ənənə” adı qoyublar. Youtube-a girib bu adamların toy mərasimlərindən çəkilmiş beş-altı videoya baxmaq kifayətdir. Göyə avtomat atana bax, camaatın üstünə maşın sürənə bax, masanın üstünə çıxıb oynayana bax, bir-birinin başına boşqab çırpanlara bax. İsrafçılıq, görməmişlik, kobudluq. Terrorçu yetişdirmək üçün gözəl, münbit şərait... Söz deyə bilməzsən, hər xalqın öz adət-ənənəsi var. Bu da onların adət-ənənəsidir. Hörmət etməlisən. Etmirsənsə, deməli tolerant deyilsən. Bu qədər sadə.
İlyas Əfəndiyevin “Geriyə baxma, qoca” əsəri bizim ədəbiyyatımızda özünəməxsus yeri olan romanlardan biridir. Əsərin axıcı dili var. Hadisələrlə, obrazlarla zəngindir. Əsəri oxuduqda keçmiş haqqında xeyli məlumat almaq olar. Sovet dövründə yazılmasına və nəşr olunmasına baxmayaraq, müəllif hadisələrə obyektiv münasibət göstərməyə çalışıb.
Bir neçə yerdə hətta müəllifin boğulduğunu hiss etdim. Hiss etdim ki, İlyas Əfəndiyevin əslində deməyə sözü çoxdur. Yaşadığı dövr, siyasi quruluş ürəyindəkilərin hamısını olduğu kimi yazmağa imkan vermir.
Əsərdə müəllifin bizim ədəbiyyat üçün cəsarət sayıla biləcək şəxsi həyatı ilə bağlı etiraflarına da rast gəlirik. Bütün hallarda “Geriyə baxma, qoca” əsərində qəribə bir enerji var və belə bir əsəri yazan adamın həm də “Sarıköynəklə Valehin nağılı” kimi düşük bir əsər yazmasını heç cürə başa düşə bilmirəm. Müəllif bir çox hadisələrə münasibətdə keçmişi müqəddəsləşdirməyə çalışsa da, öz keçmişi üçün darıxdığını büruzə versə də, “Geriyə baxma, qoca” əsəri keçmişimiz haqqında məlumat almaq üçün dəyərlidir. Əsəd Bəyin “Qafqazın on iki sirri” əsərində olduğu kimi bu əsərdə də yazılan hadisələrin necə qəbul edilməsi oxucunun özündən asılıdır. Mən bu əsərdə çoxlu vəhşiliklər, göz yaşları, qan, intriqalar, tayfa davaları, zülm, istismar, bədbəxtliklər gördüm.
Ordubadinin “Xatirələr”i yığcamlığı və kəskinliyi ilə yuxarıda haqqında söz açdığım əsərlərdən xeyli seçilir. Bu xatirələri oxuyarkən necə qorxulu adamların arasında yaşadığımı bir daha dərk etdim. Hamı zülm edir. Bəy zülm edir. Xan zülm edir. Bakı qoçuları zülm edir. Neft milyonçuları zülm edir. Molla aldadır. Seyid aldadır. Cəhalət, savadsızlıq tüğyan edir. Hər tərəf zülm. Hər tərəf insan əməyinin istismarı.
Ordubadinin Tiflis həbsxanasında baş verənlər haqqında yazdıqları isə adamın ürəyini bulandırır. Tiflis həbsxanasına 32 nəfər, yaşları 18-20 arası olan rus uşaqlar da salınmışdı. Onlar müharibənin gətirdiyi səfalətə görə oğurluq etdiklərindən həbs olunmuşdular.
Ordubadi yazır: “Çoxdan bəri qadından və azad həyatdan ayrılmış, müsəlman əxlaqsızlıqlarından təşkil edilmiş bu həyasız kütlə bədbəxt uşaqların üzərindən olmazın həyasızlığı yapırdılar. Hər bir uşaq gecədə heç olmasa 6-7 nəfər caninin şəhvətini soyutmağa məcbur olurdu. Qoyulan qaydaya görə, hər bir uşaq bu gecə kimin yanında yatacağını şifahi cədvəl üzrə bilirdi… Bunların içərisində ən gözəli Jorka ilə Volodya idi. Bunlara həbsxananın qoluzorbalıları sahiblənmişdi. Volodyanı iranlı Məşədi Hüseyn, Jorkanı isə Baqrat saxlayırdı”.
Müəlliflərin hadisələrə yanaşmasından, yazı tərzindən asılı olmayaraq bu üç kitabdan belə bir nəticə çıxardım. Cəhalətin mədəniyyət, vəhşiliyin adət-ənənə, quldurluğun cəngavərlik kimi təqdim olunduğu bir yerdə yaşamaqdayıq. Bu tayfa o tayfanı çapıb talayır. O tayfa bu tayfanın mal-qarasını oğurlayır. Qan davası. Bu onun övladını öldürür. O, bunun övladını öldürür. Bu onun uşağını oğurlayır. O, bunun uşağını oğurlayır. Hər tərəf zülm, qan, göz yaşı. Mədəniyyətin izi-tozu belə görünmür. Ən böyük hadisə toy və yas mərasimləridir. Yığışırlar inəkdən, qoyundan yeyib, atdanıb-düşüb, ağlaşıb, üz cırıb dağılışırlar.
Budur bizim keçmişimiz.
Kasıb itinin adını Gümüş qoyduğu kimi, bu biabırçı keçmişə müxtəlif cəlbedici adlar qoyublar. Nağıllar danışıblar bizə. Biz də bir nümunəvi vətəndaş, həqiqi bir vətənpərvər, xalqını sevən bir insan kimi bu nağıllara inanmalıyıq. Guya keçmişdə kişilik olub. Hansı kişilikdən söhbət gedir? Məzlum adamlara zülm etmək, döymək, söymək, təpəsinə vurub çörəyini əlindən almaq bəyəm kişilikdir? Neçə dəfə eşitmişəm. Baxırsan qalstuklu, kostyumlu kişidir. Özünü ziyalı hesab edir. Ağıl verir. Məsləhət verir. Nəsihət verir. Dünya siyasətindən danışır. Masonları ifşa edir. Deyir ki, keçmişdə kişilər sözlərində bütöv olublar. Keçmişdə kişilik olub. Biri-birindən borc alanda bığından bir tük çıxarıb girov qoyurmuş. Keçmiş dedikdə də yüz il bundan əvvəl nəzərdə tutulur. Söhbət baş verib ötən əsrin əvvəlində. Bu söhbəti hətta iki dəfə televiziyada eşitmişəm.
Soruşan yoxdur ki, axı adam niyə bığından bir tük çıxarıb başqasına verməlidir. Bu nə karikaturadır?! Niyə özünüz özünüzü biabir edirsiniz, niyə özünüz özünüzü ifşa edirsiniz? Bir anlıq gözünüz önündə canlandırın. Bir adam birindən borc alır və bığından bir tük çıxarıb borc aldığı adama verir. Nə qədər gülməli mənzərədir. Yaxşı, bəs sənəd hardadır? Bəs notarius niyə yoxdur? Siz borc pul götürüb bığınızdan bir tük çıxarıb girov qoyanda başqa xalqlar mədəniyyətin hansı mərhələsində idilər? Niyə mən bu gülməli bığ karikaturası ilə fəxr etməliyəm? Nəyə görə?
Guya keçmişdə cəngavərlik olub. Yol kəsənə, qaçaq-quldura cəngavər, kolda-kosda gizlənib onu-bunu vurub öldürməyə, adamları soymağa cəngavərlik demək nə dərəcədə doğrudur. Bu nağıllar bu gün də danışılır. Üstəlik, səndən bu nağıllara inanmaq, quldurluğun kişilik kimi təqdim olunmasına hörmət etmək tələb olunur. Bu keçmişi olduğu kimi qəbul etməsən, düşmən dəyirmanına su tökən, millətinə xor baxan adam adı qazanırsan. Bir düşünən adam yoxdur, niyə mən bu biabırçı keçmişə hörmət etməliyəm? Niyə bu vəhşilik məndə heyranlıq, hörmət doğurmalıdır? Nəyə görə, nəyin xatirinə? Niyə mən özüm-özümü aldatmalıyam? Ona görə ki, bu nağıllara inanmamaq, yaşadığın məkana, mənsub olduğun xalqa xəyanət etmək kimi qəbul edilir.
Bizim yazıçıların öz despotik ataları haqqında yazdıqlarına baxın. Elə bil İsa peyğəmbər haqqında yazırlar. Yalan danışan təkcə yazıçılardımı? Əksəriyyət yalan danışır. Quldurluğun cəngavərlik, vəhşiliyin adət-ənənə kimi təqdim olunduğu bir yerdə adamlar despotik atalarını asanlıqla ciddi ata kimi xarakterizə edirlər. Ən adi bir səhv üstündə uşağı vəhşicəsinə cəzalandırmaq, əlinə keçənlə döymək niyə atanın ciddiliyi kimi yozulmalıdır? Ən pisi də odur ki, bu gün yekə-yekə kişilər ataları tərəfindən döyülməklərini, söyülməklərini xoş bir xatirə kimi xatırlayırlar. Onları heç nəyin üstündə döyən, söyən, cəzalandıran atalarının adlarını öz övladlarına qoyurlar. Çünki onlar da övladlarını döyürlər və dəqiq bilirlər ki, övladları da böyüyəndə bu zorakılığı xoş bir xatirə kimi xatırlayacaq.
Deyəcəklər ki, mənim atam ciddi, qaşqabaqlı kişi idi. Atalarının zorakılıqlarını ciddi atanın hərəkətləri, ciddi atanın tərbiyəsi kimi təqdim edəcəklər. Deyəcəklər ki, nə yaxşı atam o vaxt məni döyürdü, yoxsa allah bilir mənim axırım necə olacaqdı. Bu ölkədə nə qədər ciddi kişi olub. Bu ölkədə nə qədər ciddi kişi var. Bəs bu qədər ciddi kişi olubsa tariximiz niyə belə it günündədir? Ölkəmiz niyə belə bərbad vəziyyətdədir? Bəs əgər ölkədə bu qədər ciddi, qaşqabaqlı kişilər varsa, bu qədər yaltaqlanan, bu qədər alçalan, bu qədər yalan danışan, bu qədər tərif söyləyənlər kimlərdir? Ət budursa, pişik hanı, pişik budursa, ət hanı? Yoxsa bizim kişiliyimizin sərhədi yalnız evin qapısından içəri girəndə onun-bunun üstünə qışqırmaqla, uşağı döyməklə, onu geyinmə, bunu geyin, ora getmə, bura get, - qadağaları ilə bitir?
Utanmırlar, qızarmırlar yekə-yekə kişilər toyda-nişanda “səhvim üstə döy məni, əllərinə qurban olum, ay ata” misralarını söyləyib keçmişdəki zorakılıqlar üçün darıxırlar. Bax, bizim keçmişimiz də, tariximiz də bu misralardan ibarətdir. Güclünün qarşısında əyiliblər və bu əyilməyə “hörmət edirəm” adı qoyublar. Zəifin başından basıb əziblər, bu zülmə də cəngavərlik adı qoyublar. Bakı qoçuları adamlara zülm edirdilər, amma bu qoçular bolşeviklər gələndə quzuya döndülər.
Bu vəhşilik bu gün də davam etməkdədir. Ata qızının başını kəsir. Oğul anasını öldürür. Qardaş qardaşının başını kəsir. Qardaş bacısını bıçaqlayır. Ər arvadını baltalayır. Arvad ərini bıçaqlayır. Qız zəhər içib özünü öldürür. Toyda dava. Avtobusda dava. Küçədə dava. Məktəbdə dava. Hər yerdə dava. Hər gün az qala ölkədə vəhşicəsinə törədilmiş iki-üç qətl hadisəsi baş verir. Budur mədəniyyət? Budur adət-ənənə? Budur milli-mənəvi dəyərlər? Əgər vəhşilik, zorakılıq mədəniyyətdirsə, allah xeyir versin, nə qədər istəyirsiniz öz mədəniyyətinizlə fəxr edin. Bərk-bərk də qoruyun, birdən kimsə allah eləməmiş o qiymətli mədəniyyətinizi tutub sizdən almaq istəyər. Özləri haqqında necə də yüksək fikirdədilər. Elə bilirlər camaatın işi-gücü qurtarıb, bunların adam baltalamaqdan, baş kəsməkdən ibarət olan milli-mənəvi dəyərlərini məhv etmək istəyir…( azlogos)
Müəllifin bütün yazıları - Seymur BAYCAN
Bölməyə aid digər xəbərlər
18-06-2021, 09:14
Seymur BAYCAN - Ataları Anar, Elçin kimi istedadsızlardan... - Seymur Baycan yazır
21-04-2020, 00:05
Seymur BAYCAN - Quldurluğun cəngavərlik kimi təqdim olunması - Seymur Baycan yazır
Deputatlığa namizəd Milli Məclisdə təmsil etmək istədiyi bölgənin problemlərinin təsnifatını artıq ağlına yazıb və işə nədən başlayacağını sıralayıb
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
“Tənha insanın monoloqu”nun ssenari müəllifi və rejissoru deyir ki, kinomuzu yaşatmaq və irəli aparmaq üçün film istehsalını artırmalı və onun bazarını düşünməliyik
Mirəli Sarızadə: “Gənc yaşımda arzum həyata keçdi, inşallah, yeni mövsümdə teatrımızın səhnəsində də Məcnun obrazı ilə tamaşaçılar qarşısına çıxacam”
