Biz silaha “əlvida!” deyirik!
Tarix: 29-05-2024 07:24 | Bölmə: Siyasət
Biz silaha “əlvida!” deyirik!

Artıq XXI əsrdə bir daha erməni-müsəlman davası olmamalıdır. Azərbaycan bu istəyini təkcə sözdə deyil, əməldə də ortaya qoyur. “Dağlıq Qarabağ” adlı münaqişə yoxdur, dünyanın aparıcı dövlətləri, “böyük güclər” Azərbaycanın memarı olduğu bu reallığı qəbul ediblər. Və bundan məmnundurlar. Postmüharibə dövrünün gündəliyini də Azərbaycan müəyyənləşdirir. Bu gündəliyin mübtədası da, xəbəri də sülhdür.

Bölgəyə əmin-amanlıq, rahatlıq və tərəqqi gətirəcək sülhün carçısı Azərbaycandırsa, onun tezliklə reallaşmasına dəstək verəcək tərəf Ermənistan olmalıdır. Bəli, Cənubi Qafqaz sülhə hamilədir. Azərbaycan bölgənin bu “sancıdan” tezliklə qurtulması üçün əlindən gələn hər şeyi edir. Amma tək əldən səs çıxmadığı kimi, bu müşkülün çarəsi də tələb olunan ikinci əlin – sülh əlinin İrəvandan uzadılmasıdır. Biz əlimizdəki silahın lüləsinə qızılgül taxmışıq və eyni jesti – silaha “əlvida!” deməyi qarşı tərəfdən gözləyirik.

Amerikalı məşhur yazıçı Ernest Heminqueyin 1929-ci ildə çap olunmuş avtobioqrafik “Əlvida, silah!” romanının motivi məhz günahsız canlar alan bütün savaşlara nifrət, qızılgül qoxulu gəncliyin puç olan arzularıdır. Müharibənin bütün dəhşətlərinin, astar üzünün təsviri verilən əsərdə ölüm qorxusuna təslim olan əsgərlər sərsəri güllənin qurbanına çevrilməməkdən ötrü qəsdən özlərinə xəsarət yetirir, arxa cəbhəyə, xəstəxanaya can atırlar. Yox, əsgərlər fərari deyil, ağılsız müharibəyə, gənc yaşlarında onları güllə qabağına itələyənlərə üsyan edənlərdir. Amma onları döyüşmək, deməli, öldürmək əzabından qurtaran, atəşə “Dur!” deyən yoxdur.

Qorxu hissi acı həqiqətləri də gün işığına çıxarır. Bunu bizim kimi, qonşularımız da görməli və razılaşmalıdırlar. Onsuz da bütün müharibələrin sonu sülhlə qurtarır. Özünü uduzmuş tərəf kimi hiss edən də sülhə qovuşur. Məgər sülhdən böyük uduş varmı?

Son otuz ildə Qarabağda çox qanlar töküldü. İndi biz bir yandan doğma torpağımızda yağıların qanını axıtdığı soydaşlarımızın kütləvi məzarlıqlardakı qalıqlarını aşkar etməklə, onları adətimizə uyğun ehtiramla son mənzilə yola salmaqla, digər yandan həmin yağının basdırdığı “yeraltı ölümdən” – minalardan təmizləməklə məşğuluq. Erməni vandalizminə məruz qalan torpaqlarımızın üstü abadlaşdırılır, altı minalardan təmizlənir. Təkcə bölgəmizdə deyil, beynəlxalq arenada söz və qüdrət sahibi olan dövlətimizin öz gücü ilə yeni kəndlər salınır, yollar çəkilir, dünənki köçkünlərin normal yaşayışı üçün əlverişli şərait yaradılır. Paradoksa diqqət yetirdinizmi: sümüklər və minalar! Erməni vandalizminin gizli nişanələri. İndi bütün dünya bu nişanələrə şahidlik edir.

Yenə yadımıza qeyri-ixtiyarı Nobel mükafatçısı Ernest Heminqueyin “Əlvida, silah!”dan on bir il sonra qələmə aldığı “Əcəl zəngi” romanı düşdü. İspaniya müharibəsində partizan dəstəsinə qoşulmuş gənc amerikalı könüllü, sosialist Robert Cordanın başına gələnlər qəmgin və ibrətamiz, həm də ibrət götürüləsi hekayətdir. Biz Cordanın acı aqibətini yaşamağı heç kəsə, erməniyə də arzulamırıq. Yetər ki, qonşularımız da əllərinə götürmək istədikləri hər cür silahlara “əlvida!” deməyi bacarsın, bizim kimi, onlar da qızılgül qoxulu sülhə qucaq açsın. Çətini budur, ondan sonrası inama və səmimiyyətə bağlıdır.

Yazımızı nikbin notlarla bitirməyə çalışsaq da, hələ narahat ruhların dolaşdığı bölgəmizə sülh gəlməmiş bunu əminliklə etmək asan deyil. Azad, bütöv və müstəqil Azərbaycanın ədalətli sülhdən savayı istəyi yoxdur. Bu istəyə Ermənistanın da şərik olacağı günün tezliklə yetişəcəyinə inanmaq istərdik. Bax onda silaha “əlvida!” deməyi bacaran ermənilərin əcəl zəngindən qurtulacağına bəlkə də onlardan çox biz sevinəcəyik.

İmran BƏDİRXANLI
XQ




Bölməyə aid digər xəbərlər
{sape_links}{sape_article}