12:36 / 14-06-2025
Sabah yağış yağacaq
Kılıçdaroğlunun qələbəsi Türkiyədə heç nəyi dəyişməyəcək - Rus nəşri
Tarix: 18-05-2023 11:46 | Bölmə: Slayd
Kılıçdaroğlunun qələbəsi Türkiyədə heç nəyi dəyişməyəcək

Seçki kampaniyasının birinci turunda mühafizəkar dəyərlər, iqtisadiyyat, inkişaf potensialı, ölkənin hərbi-sənaye kompleksi sahəsində əldə etdiyi səviyyə, Türkiyənin xarici sərhədlərdəki rolu məsələləri geniş müzakirə olunub. Müxalifət demokratiyanın zəif institutlarına, mətbuat azadlığına, prezident Ərdoğanın avtoritarizminə diqqət çəkib və iqtisadi sarsıntıda onun hökumətini ittiham edib. Ərdoğanın əsas rəqibi Kamal Kılıçdaroğlu bütün bu problemləri həll edəcəyinə və demokratiyanın bərpasına söz verib. Amma Türkiyə Mərkəzi Seçki Komissiyasının verdiyi ilkin rəqəmlərə görə, parlament seçkilərində Ərdoğanın yaratdığı “Cümhur İttifaqı” öndədir.

Reyting.az
xəbər verir ki, bu barədə “Regnum” yazıb.

Rus nəşrinin təhlilində qeyd olunur:

Ədalət və İnkişaf Partiyası (AKP) Milliyyətçi Hərəkat Partiyası (MHP), Böyük Birlik Partiyası və Yenin Rifah Partiyası ilə birlikdə 49,5 faiz səs toplayıb. Koalisiya parlamentdəki yerlərin yarıdan çoxunu - 600 yerdən 322-ni alır. Bu, ona istənilən qanun layihəsini qəbul etmək və ya bloklamaq imkanı olan çoxluq hökuməti formalaşdırmaq imkanı verir. Yəni Kılıçdaroğlu prezident seçkilərində qalib gəlsə belə, müxalifət parlamenti onun seçimlərini xeyli məhdudlaşdıracaq.

Cümhuriyyət Xalq Partiyası (CHP) cəmi 25,35 faiz, onun koalisiya tərəfdaşı “İyi” Partiya 9,7 faiz səs toplayıb. Ümumilikdə parlamentdə birləşmiş müxalifətdən 213 deputat oturacaq.

Artıq Yaşıl Sol Partiyasının (YSP) yeni brendi altında yerini alacaq kürdyönlü partiya 8,82 faiz, tərəfdaşı Türkiyə Fəhlə Partiyası isə 1,73 faiz dəstək qazanıb. Bu koalisiyanın parlamentdə 65 deputatı olacaq.

Mühafizəkar partiyaların ictimai rəy sorğularının göstərdiyindən daha çox bal toplamasına əsaslansaq, millətçi vətəndaşların təsirinin düzgün proqnozlaşdırılmadığını iddia etmək asandır.

Bu, onların öz fikirlərini söyləməkdən çəkinmələri və özlərini “qərarsız” seçicilər arasında görmələri ilə izah olunur. Əksər sorğulara görə, onların sayı 15-20 faiz arasında dəyişib. Sosioloqlar “qərarsızlığın” bu qədər yüksək olmasının Türkiyədə araşdırma üçün qeyri-adi mənzərə olduğuna diqqət çəkiblər.

Sorğulara əsasən, Milliyyətçi Hərəkat Partiyası cəmi 6-8 faiz proqnozlaşdırsa da, 10 faizdən çox səs toplayıb. İfrat sağçı koalisiya namizədi Sinan Oğana dəstək 5,2 faiz təşkil edib ki, bunu da Türkiyədə bir çox siyasi analitiklər “bu seçkinin sürprizi” adlandırır.

İqtidar və müxalifət koalisiyalarında türk millətçi partiyalarına verilən bütün səsləri nəzərə alsaq, onların seçicilərin dörddə birini təşkil etdiyini görərik. 2018-ci ildə millətçilərə dəstək səviyyəsi daha aşağı olub və 20 faiz təşkil edib.

Mühafizəkar səslərdən və müvafiq ideyalara dəstəkdən danışsaq, o zaman Ərdoğanın AKP partiyasından (49%) əlavə olaraq Əli Babacan, Əhməd Davudoğlu və Temel Karamollaoğlunun partiyalarını da əlavə edə bilərik. Onların hamısı müxalifət koalisiyasında fəaliyyət göstərsələr də, bu və ya digər dərəcədə siyasi İslamı təmsil edirlər.

Beləliklə, bir-birinə yaxın olan ideoloji və millətçi partiyalar bir-birinə qarşı olan koalisiyalarda tapıldı. Bu fenomeni anlamaq üçün Türkiyədə sağçı qüvvələrin yaxın tarixinə müraciət etmək lazımdır.

Türkiyədə mövcud olan bütün millətçi partiyalar bu və ya digər dərəcədə hələ 1969-cu ildə Alparslan Türkeş tərəfindən qurulan Milliyyətçi Hərəkat Partiyasının (MHP) törəmələridir.

1990-cı illərin əvvəllərində bəzi millətçilərin liderlərinin ardınca hakim koalisiyaya qoşulmaq istəməməsi səbəbindən parçalandı. Millətçilərin sağ qanadı siyasi İslama yaxınlığı ilə seçilən Böyük Birlik Partiyasını yaratdı.

2015-2016-cı illərdə MHP sıralarında yenidən parçalanmalar yaranıb və bu, yeni parçalanmalara səbəb olub. Bir sıra siyasətçilər - Ümit Özdağ, Meral Akşener və Sinan Oğan o vaxta qədər Dövlət Baxçalının rəhbərlik etdiyi partiyanın liderini Ərdoğanın təmsil olunduğu hakimiyyəti dəstəkləməkdə ittiham ediblər. Rəhbərliyi dəyişmək üçün partiya qurultayını çağırmağa çalışdılar, bu isə mühakimə olunmağa və narazıların qovulmasına səbəb oldu.

Bundan sonra siyasətçilərin hər biri ayrı-ayrılıqda öz siyasi yolunu davam etdirərək yeni partiyalar yaradıblar. 2017-ci ildə Akşener Yaxşı Partiya, keçən il Ümit Özdağ anti-immiqrant hissləri ilə populyarlıq qazanan Zəfər Partiyasını yaratdı.

Prezident seçkiləri öncəsi Özdağ “Ata” Koalisiyasını yaradıb. Məhz o, üçüncü yeri tutan prezidentliyə namizəd Sinan Oğanın namizədliyini irəli sürüb.

Sonuncunun fikrincə, Türkiyədə cəmiyyətin bütün təbəqələri prezidentliyə namizəd kimi təmsil olunurdu, təkcə millətçilər yox idi. Onun namizədliyi bu boşluğu doldurmaq idi.

Millətçilər ölkənin gələcəyi ilə bağlı fərqli baxışlarına görə özlərini barrikadaların əks tərəflərində tapdılar. Bəziləri (İyi Partiya tərəfindən təmsil olunur) güclü parlament və nominal prezident olan plüralist siyasi sistem ənənəsinə riayət edirdilər. Digərləri isə ondan çıxış edirdilər ki, millətçilərin proqramını ancaq güclü hökumət həyata keçirə bilər və bu kontekstdə Ərdoğanın gücü onlara uyğun gəlirdi.

Türk millətçiləri müxtəlif siyasi və ideoloji cərəyanları təmsil edirlər. Onların hamısını istənilən millətçilik üçün standart olan tezislər toplusuna sadiqlik birləşdirir.

Onlar Türkiyəni türk mədəniyyətinin və kimliyinin hökm sürdüyü türk xalqının milli dövləti kimi görürlər. Dövlət həm ölkə daxilində, həm də xaricdə ilk növbədə türkləri və onların milli maraqlarını qorumalıdır.

Türk millətçiləri də tez-tez Qərbə şübhə və inamsızlıq ifadə edir və Türkiyənin Qərb ölkələrindən milli müstəqilliyini müdafiə edirlər. Türk millətçiləri də Türkiyədə kürd məsələsi ilə bağlı tələblər irəli sürür, Türkiyənin birliyinin qorunub saxlanmasını müdafiə edir, kürd bölgələrinin hər hansı bir muxtariyyət və ya müstəqilliyini rədd edirlər.

Bəzi türk millətçiləri müasir Türkiyənin qurucusu Mustafa Kamal Atatürk tərəfindən qoyulmuş dünyəvilik prinsiplərini (HHP, İyi Partiya, Zəfər Partiyası) dəstəkləyirlər.

Türkiyədə İslam partiyalarının siyasi təkamülü bir çox cəhətdən millətçi qüvvələrin tarixini xatırladır: onlar da hakimiyyət tərəfindən təzyiqlərə məruz qalıb və daimi parçalanmalar yaşayıblar. Onların ümumi siyasi platformasını belə təsvir etmək olar: ənənəvi dəyərlərin, dini-mədəni normaların qorunub saxlanmasına dəstək, İslam əxlaqı və dəyərlərinə sadiqlik.

Burada qeyd etmək yerinə düşər ki, bu partiyaların heç biri Türkiyə konstitusiyasında təsbit olunmuş dünyəvilik prinsiplərinə sadiqliyi inkar etmir.

Türkiyədə islamçı partiyaların başında 60-cı illərdə Necmetin Erbakanın yaratdığı və dəfələrlə qadağalar üzündən Rifah Partiyasını (Refah partisi) qoymaq olar. Erbakan həm də Ərdoğanın müəllimi adlanır, onun rəhbərliyi altında ikincisi İstanbulun bələdiyyə sədri oldu.
1998-ci ildə “postmodernist çevriliş”dən (silahsız və desantsız çevriliş, nəticədə Ərbakanın baş nazir kürsüsündən getməsi) sonra Ərdoğan partiyanı tərk etdi, Ərbakana isə siyasi fəaliyyət qadağan edildi. Amma bu partiyanın yerində Fəzilət Partiyası meydana çıxdı, sonra yenidən bağlanacaq və onun yerində Səadət Partiyası meydana çıxacaq.

2001-ci ildə Ərdoğan Ədalət və İnkişaf Partiyasını (AKP) yaradacaq, ancaq 2003-cü ildə 90-cı illərin sonlarında dini ayə oxuduğuna görə alınan siyasi fəaliyyət qadağası götürüldükdən sonra partiyaya rəhbərlik edə biləcək.

Əli Babacan və Əhməd Davudoğlu bu illər ərzində ölkənin kursu ilə razılaşmadıqları üçün Ərdoğanın partiyasının sıralarını tərk edərək öz siyasi partiyalarını - Demokratiya və Tərəqqi Partiyası (DEVA) və Gələcək Partiyasını (Gələcək Partisi) yaradacaqlar.

İslamçı partiyalar arasında kürd islamçı partiyası da var - Hüda Par, o qədər də populyar olmayan, lakin öz siyasətini ölkənin cənub-şərqində kürd bölgələrində aparır. Ərdoğan bu partiyaya hakim koalisiyaya daxil olmağı təklif etdi, lakin AKP-nin öz loqosu olmayan siyahılarda. İlk dəfə olaraq bu partiyadan bir neçə siyasətçi parlamentdə təmsil olunacaq.
Türkiyənin tanınmış jurnalisti Murat Yetkin haqlı olaraq qeyd edir ki, Türkiyə cümhuriyyət tarixinin ən mühafizəkar parlamentini formalaşdırıb.

Murat Yetkin yazır: “14 may seçkilərində formalaşan parlament Türkiyə Cümhuriyyətinin 100 illik tarixində ən milliyyətçi və islami siyasi köklərə sahib olması baxımından ən sağçı və mühafizəkar parlamentə çevrildi”.

Türkiyədə sağçı və mühafizəkar baxışları dəstəkləyənlərin bu yüksəliş tendensiyası başqa şeylərlə yanaşı, prezidentliyə namizədlərin yeni seçki kampaniyalarında da rol oynaya bilər. Baxmayaraq ki, Yetkinin fikrincə, parlamentdə mühafizəkar komponenti nəzərə alan seçici Kılıçdaroğlunun simasında qeyri-mühafizəkar lider seçməklə hakimiyyətdə tarazlığı qorumaq istəyəcək.

Y. QACAR
Reyting.az




Bölməyə aid digər xəbərlər