00:12 / 02-07-2025
Azərbaycan diasporunun lideri sərbəst buraxılıb - (Yenilənib)
23:39 / 01-07-2025
Bakıda Rusiya vətəndaşlarından ibarət dəstə üzvləri həbs olunub (Yenilənuib) - Fotolar
22:54 / 01-07-2025
Sumqayıtda qadın bıçaqlanıb
21:50 / 01-07-2025
Milli Məclis dezinformasiya kampaniyasına dair açıqlama yayıb
19:14 / 01-07-2025
Zelenski Əliyevə zəng edib
18:34 / 01-07-2025
Baş naziri vəzifədən uzaqlaşdırıblar
18:26 / 01-07-2025
Nəhəng ekzoplanetin görüntüsünü əldə ediblər - Fotolar
18:10 / 01-07-2025
İsrailin gizli planı üzə çıxıb - Foto
18:04 / 01-07-2025
“Sputnik Azərbaycan” işi üzrə 7 nəfər saxlanılıb - (Yenilənib) - Fotolar
17:45 / 01-07-2025
İşğal Azərbaycana 150 milyard dollar zərər vurub
17:39 / 01-07-2025
XİN Rusiyanı Azərbaycanın daxili işlərinə qarışmamağa çağırır
17:31 / 01-07-2025
Moskva ilə münasibətlər niyə pisləşir?
17:23 / 01-07-2025
Vəzifəli şəxslərin cinayət işini məhkəməyə göndəriblər
17:04 / 01-07-2025
Rusiya Azərbaycana nota verib
16:50 / 01-07-2025
Məhkəmələrə hakim təyinatları olub - Siyahı
16:26 / 01-07-2025
Beş şagirdimiz Azərbaycanı Yunanıstanda təmsil edəcək - Fotolar
16:16 / 01-07-2025
Rusiya NATO ölkələrinə təhdidlərini davam etdirir
15:47 / 01-07-2025
Professor zəlzələ ilə bağlı xəbərdarlıq edir - Foto
15:26 / 01-07-2025
Rusiyanın müdafiə sistemləri istehsal edən zavodu vurulub
15:10 / 01-07-2025
Rezidenturaya qəbul imtahanının nəticələri açıqlanıb
14:53 / 01-07-2025
Təkrar sertifikatlaşdırma: 2006 müəllim keçid balını toplaya bilməyib
14:08 / 01-07-2025
Fransada istilər səbəbindən məktəblər bağlanıb
13:59 / 01-07-2025
Rusiya iqtisadiyyatı tənəzzül həddinə çatır, sənaye böyük itki ilə üzləşir
13:34 / 01-07-2025
Baş prokuror Səfərovların öldürülməsi faktı ilə bağlı cinayət işi başladıb
13:01 / 01-07-2025
Ərdoğan “ikinci vətən”indən niyə küsüb?
12:39 / 01-07-2025
Azərbaycan Dünya Bankı ilə 173,5 milyon dollarlıq kredit sazişi imzalayıb
12:33 / 01-07-2025
Almaniya Rusiyaya qarşı hərbi gəmilər göndərəcək
12:16 / 01-07-2025
Avropa İttifaqına sədrlik Danimarkaya keçib
12:10 / 01-07-2025
İran nüvə danışıqları üçün şərtlər irəli sürür
11:56 / 01-07-2025
Deputat azərbaycanlılara qarşı törədilmiş cinayəti pisləyir
13:16 / 29-06-2025
Putin Rusiyada şovinizmi qızışdırır
12:57 / 27-06-2025
Prokurorluq Bakıdakı partlayış hadisəsini araşdırır
08:55 / 28-06-2025
İsrail-İran müharibəsi Orta Asiyanın yolunu bağlayıb?
00:01 / 28-06-2025
Jurnalist Seyfəddin Hüseynlinin qardaşları öldürülüb - (Yenilənib)
17:57 / 30-06-2025
Bakıda əməliyyat: FTX-nın iki əməkdaşı saxlanılıb - (Yenilənib) - Fotolar
15:08 / 30-06-2025
Professor: Şovinizm Rusiyanı uçuruma aparır
11:12 / 28-06-2025
Rəsmi Bakı Rusiyada azərbaycanlılara hücumlarla bağlı bəyanat yayıb
13:20 / 29-06-2025
Rezidenturaya qəbul imtahanı keçirilib - (Yenilənib)
21:03 / 30-06-2025
Rusiyada öldürülən qardaşların cənazəsi Azərbaycana gətirilib - (Yenilənib)
11:32 / 27-06-2025
Nazirlik və dövlət komitəsi vətəndaşlara müraciət edib
23:20 / 27-06-2025
XİN İran səfirindən təkzib tələb edir
09:57 / 28-06-2025
İki məşhur aktyor 24 ildən sonra yenidən görüşüb
Ağrının on ikinci balı - Vaqif Osmanov yazır
Tarix: 13-05-2020 20:45 | Bölmə: Cəmiyyət
“İblisin busəsi”nin şirinliyini, “Azan gəmilərin limanı”nın yerini, “Hürməyən küçüyün ariyası”nın səsini, “Sükutun rahatlığı”nı yaxşı bilən yazıçı Yaşar Bünyadın bir hekayəsini - “Yüz birinci məktub”u oxudum və ürəyimdə Yaşar müəllimi qınadım: “Ay insafsız, oxucunun ürəyini nəzərə almırsan, alma, bəs öz urəyin? Bilirəm ki, bir az narahatdı, yanından meh əsəndə payızda ağacda qalan yarpaq kimi titrəyir, həssasdır, elə mənim ürəyim də. Yaradan şəfqətini əsirgəməsin.
Yüzlərlə məktub oxumuşam. Amma bu onlara bənzəmədi. Hekayəni oxuyandan sonra təəssüratımı yazmaq istədim. Ovqatım təlx idi. Ha fikirləşdim, yazıma adqoydu edə bilmədim. Yazdıqca ağrıdan başqa gözümün qarşısında heç nə görmədim. Hətta ağrının dozasını, dərəcəsini, rəngini təyin etməyə girişdikcə yazacaqlarımı unudurdum. Bu hekayəni insanlığın zəlzələsi sandım. Gücünü Rixter cədvəli ilə ölçə bilsəydim, on iki balla (son hədd) qiymətləndirərdim. Çox fikirləşəsi halım qalmamışdı. Ona görə də yazıma ad tapanda sevindim. Qoy, “Ağrının on ikinci balı” olsun...
“Yazmağı öyrənənə kimi deyəcəklərini ürəyinin bir küncündə qoruyan, yaddan çıxmasın deyə tez-tez təkrarlayan, ürəyi tab gətirməsə heç olmasa yaddaşına ilişib qalacağına” ümidli körpə qız uşaq evinə gəldiyi günü, anasını, anası ilə gələn yekəqarın əmini, anasının o əmini çoxdan tanıdığına şübhəsi olmadığını yaxşı xatırlasa da, atasını, evlərini heç yada sala bilmirdi. Bircə öz varlığı qədər hiss etmişdi ki, o, atılmışlardandır. Amma onun ürəyində öləzimiş ümidin işartıları hələ boylanmaqdaydı. Vay o günə ki, o ölə...
Yazmağı öyrənəndən sonra yazdığı məktubların anasına yetişməyəcəyini, oxumayacağını çox sonradan - Qapıçı əminin dediklərindən anlayan talesiz qızcığaz “yuxusuzluqla əlbəyaxa gecəni gündüzə qatan”dan o, “hamının həsrətlə, ümidlə gözlədiyi hər açılan səhərə nifrət edirdi”. Amma yenə də möcüzəyə inanırdı bu günahkar zamanın məsum övladı:
“O gündən gözünün qəmi nəmli gözlərimə hopub... Gözləyirəm... Heç məni yadına salırsanmı? Gözlərində şəklim qalıbmı, ana?.. Deməli hər şey yaxşı olmadı. Yoxsa aldatmazdın məni. Niyə aldadasan ki? Axı analar yalan danışmaz.... Yəqin sən də acı çəkirsən, mənim kimi... Məni heç əzizlədinmi, ana? Nağıl danışıb uyumağımı gözlədinmi? Gözlərimdən öpdünmü? Əgər öpdünsə, niyə yadıma sala bilmirəm, axı niyə?! Öldür, yadıma düşmür”...
Bu ağrılı sadə və cavabı tapılmayan sualların hekayənin lirik qəhrəmanının yüz bir məktubunda da təkrarlanmağına şübhə yoxdur. Dərd insanı sevindirməsə də vaxtsız böyüdərmiş, hətta körpə ikən filosof olmağa məcbur edərmiş.
Bir nüansı da vurğulayım ki, yazılarımda müqəddəs insanın - Ana sözünün birinci hərfini dilimizin orfoqrafik qaydalarına zidd olsa da, həmişə böyük hərflə yazmağa adət etmişəm. Bu hekayədəki ürəyi, beyni boş, analıq hissləri ölmüş anaya bunun dəxli yoxdur. Hətta bu sözü dırnaq arasında yazmaq da könlümdən keçdi. Yazmadım. Analara hörmət naminə. Yenə deyirəm, bu hekayədəkinə yox. Çünki belə anaların buna haqqı çatmır. Körpə qızcığazsa hər an anasından nigarandır:
“Yəqin sən də acı çəkirsən, mənim kimi... Bəzən ağlıma elə axmaq fikirlər gəlir ki!.. Fikirləşirəm, bəlkə sən heç mənim anam deyilsən?! Hə, bilirəm, çox axmaq fikirdi. Bağışla... Hətta belədirsə də, demə, ana, inamımı qırma, ümidimi heç eləmə... Yaxşı?.. Qoy bu, sənin ən böyük sirrin olsun. Mən sirr saxlamağı bacarıram, ana. Yol gözləmək dəhşətdi, ana, bilirsənmi necə dəhşətdi?.. Çox yoruldum gözləməkdən...”
Burada - “hamı kimisə gözləyən” uşaq evində “ümidlərin sonsuzluqda” olduğunu anlayandan sonra yaşamaq cəhənnəm əzabından betərmiş... Nədir bu gözləri yolları yoran, özü də “çox yoruldum, gözləməkdən” yazsa da ümidinə xilaf çıxmayan bu talesizin günahı? Şəhvətini cilovlamağı bacarmayan anamı, yekəpər, lopabığ əmilərmi? Hələ bir yuxu görəsən, bir qız doğma ananı “ana!” deyə çağıra, “doğma ana da ona “can bala!” deyib sarıla, əzizləyə, yanağından öpə. Yuxudan tər içində ayılasan, hönkür-hönkür ağlayasan, çünki o qız sən deyilsən...”
Belə ana məhəbbətinə həsrət körpələr gecəyə, yuxuya, sevgisi axtalanmış anaya, gecikdiyi üçün anasının üstünə çəmkirən, “əl-qol atan” əmilərə necə nifrət eləməsin? Cəmiyyətimizin stresslərinə biganə qalmayanların aqressivliyinə haqq qazandırmasam da belələri necə rəhmdil, xeyirxah olsun?
Amma Yaşar Bünyadın genişürəkli qəhrəmanı səmimidir, mərhəmətlidir, anası üçün “hər şeyin yaxşı olmadığına, anasının onu aldatmadığına” inanır, “yol gözləməyin dəhşəti onu yorsa da”:
“Samir yol gözləmir. Çünki “heç kimi yoxdu, ata-anası, qohumlar müharibədə minaya düşüblər...”
Rüstəm heç kimi gözləmir, çünki heç kimi yoxdu, evləri qazdan partlayıb... “Rüstəm həmişə od-alov şəkli çəkir...”
Samirə yuxularındakı anasını çəkir. “Yuxuda analar çox gözəl olur” - deyir...
Gülnarə onu döşəməsilənlə döyən ögey atasını çəkir...
Qahir bacı-qardaşını çəkir. Deyir ki, böyüyüb onları axtaracam, mütləq tapacam!
Alik Moskvada anasıyla qalan bacısını”...
Anasına yüz bir məktub yazan isə... Qəlbində dostlarından çox şəkillər çəkirdi: onu atıb gedən anasının, yekəqarın əminin, “heç yadına gəlməyən ata”sının. Xatırlamadığı, görmədiyi adamı necə sevəydi? Ona görə də özünə kövrək təsəlli verir:
“Sevmədiyim adamı unutmaq asan olurmuş...”
Ancaq televiziya kanalları çəkilişə gələndə direktorun tapşırığı ilə təzə paltar geyinən, iyirmi dəqiqəlik süjetin yarısını direktor danışan, ancaq müğənniləri iri planda göstərib uşaqları “unudan” əmilər... Yazıçı direktorların, şou-biznes sənətciklərinin özünü reklamının alt qatlarını vurğulamaqla onların təmənnalı “xeyirxah”lığının arxasında nələr gizləndiyini bizim mühakiməmizə verir. Düşünün, insanlar, biz talesiz, sevinc qanadları qırılmış məsum uşaqlara belə necə “mərhəmət”liyik...
Yazıçı hekayənin uşaqlığında müdrikləşən qəhrəmanının qarşısına “hər dəfə anaya yazdığı məktubu gətirəndə ölüb-dirilən Qapıçı əmi”ni çıxaranda, həyatı ağdan çox qaraya bürünmüş lirik qəhrəmandan çox bəlkə də mən sevindim. Məsum qızın ümid adlı saf və şirin dünyasını qurub-yaradan, yaşadan Qapıçı əminin “isti nəfəsi, gözlərindən onun yanağına düşən ilıq göz yaşı”, ömrü boyu görmədiyi və dadmadığı doğmalıq yığvalı qaranın dünyasının rəngini dəyişəcəkdi. Amma... Bunu da qoca və fani dünya ona çox gördü. Yazdığı məktubları o, Qapıçı əmiyə verirdi ki, anasına yollasın. Çünki Qapıçı əmi demişdi ki, anasının ünvanını direktordan öyrənib. “Şimal ayısıyam” söyləyən, uşaq evi həm evi, həm də iş yeri olan Qapıçı əmi onun inam və ümid “talisman”ı, həm də şad xəbərlər gözlədiyi poçtalyonuydu...
Yaşar Bünyad
Bir həftə əvvəl anasına ünvanladığı yüzüncü məktubu Qapıçı əminin otağında görən qızın qulaqlarında qapıçı əminin səsi bir ömür boyu yaşayacaqdı:
- Bunlar sənin... ordakılar hamısı... sənin mək... məktublarındı... O vaxt sənə yalan demişdim, lənət şeytana!.. Ünvan-zad yox idi. Olmayıb. Yoxdu. Ünvansız məktublar isə sahibinə çatmır... Mən sənə ümid vermək istəyirdim... Daha bacarmıram. Bacarmiram! Hər dəfə anana yazdığın məktubu gətirəndə ölüb dirilmişəm. Daha dözə bilmirəm... Bilirsən ananın imzaladığı hansı sənədlər olub? Bilmirsən... O... o səndən imtina edib. Başa düşürsən? Həmişəlik! Bağışla, bacarırsansa, mən axmaq qocanı bağışla... qızım...
Qapıçı əminin bir damla göz yaşı əslində mərhəmətə həsrət qalmış insanlığı heç olmasa səksəndirməli, qəflət yuxusundan oyatmalıydı. Oyatdımı? Heç tükü də tərpənmədi insanlığın. M. Ə. Sabirin azı bir əsr bundan qabaq dediyi “daş qəlbli insanları neylərdin, ilahi?” naləsi hələ də buz bağlamış yerlərimizə təsir etmirsə, biz geriyə addımlamaqdayıq. Ona görə də bizim quduz şəhvət, tamah, nifrət ağacımız həmişəbahar ömrünü yaşayır...
Bu ağrılarla limhəlim dolu hekayə isə həyatında qaradan başqa rəng tanımayan yüz bir məktub yazıb təkcə daş qəlbli anasından yox, həm də çirkab içində boğulan zəmanədən imdad uman bir Vətən övladının iztirablarının sonu olmasa da, sonuncu məktubu idi. Bu məktubu heç kim oxumayacaqdı. Nə yekəpər əmidən qorxan, o biri qızına “can bala!” deyən anası, nə də “şimal ayısıyam!” deyən Qapıçı əmi. Onun bu məktubu yetim idi, lap özü kimi...
“Yüz birinci məktub”un son cümləsi məni haldan-hala saldı, izaholunmaz vəziyyətlə üzbəüz qoydu, iç dünyamda təlatüm yaratdı:
“...Bu gün onu dəfn etdik, sənə yazdığım məktublarla birgə...”
Sözün aciz qaldığı, ümidlərin yerin və göyün zülmət boşluqlarında dəfn edildiyi an...
Yox, mən belə fikirləşməkdə çox insafsızlıq etdim. Kölgə varsa, işıq da var. Mən işıq “xəstə”siyəm. Hələ neçə il əvvəl ünlü yazıçı Kənan Hacının “Qara pişik” hekayəsində qaranlıqda qara pişiyin gözlərindəki işığı görəndə elə bil dünyanı mənə vermişdilər. “Yüz birinci məktub”da da adətimdən əl çəkməyib işıq axtardım və tapdım. N. Kalderonun fikrinə istinad edərək bu nəticəyə gəldim ki, tale cəsurların tərəfindədir...
Düşündüklərimi qələmə alanda “tale”, “talesizlik”, “məsum”, “qızcığaz” (əzizləmə mənasında) kəlmələrini tez-tez işlətdim, yazıya açar sözlər kimi, amma “yazıq” kəlməsini yox...
Dahi Hüseyn Cavid əfəndi “hər ümidsizlikdə bir ümid, hər qaranlıqda bir ümid yaşayır” deyirdi.
Cənab Şahabəddin “Tiryaki sözlər”dəki örnəklərin birində vurğulayır ki, tale acizləri qorxudur, cəsurlara cəsarət verir.
“Cəsur”, “cəsarət”, “mübarizə” sözlərində həmişə işıq görmüşəm, eləcə də, mərhəmət, ədalət, iradə, azadlıq sözlərində...
Mən bir ilahi işıq gördüm o məsum qəhrəmanın gözlərində, sözlərində, zəkasında...
Vaqif OSMANOV
(Mart 2020)
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 13-05-2020 20:45 | Bölmə: Cəmiyyət
“İblisin busəsi”nin şirinliyini, “Azan gəmilərin limanı”nın yerini, “Hürməyən küçüyün ariyası”nın səsini, “Sükutun rahatlığı”nı yaxşı bilən yazıçı Yaşar Bünyadın bir hekayəsini - “Yüz birinci məktub”u oxudum və ürəyimdə Yaşar müəllimi qınadım: “Ay insafsız, oxucunun ürəyini nəzərə almırsan, alma, bəs öz urəyin? Bilirəm ki, bir az narahatdı, yanından meh əsəndə payızda ağacda qalan yarpaq kimi titrəyir, həssasdır, elə mənim ürəyim də. Yaradan şəfqətini əsirgəməsin.
Yüzlərlə məktub oxumuşam. Amma bu onlara bənzəmədi. Hekayəni oxuyandan sonra təəssüratımı yazmaq istədim. Ovqatım təlx idi. Ha fikirləşdim, yazıma adqoydu edə bilmədim. Yazdıqca ağrıdan başqa gözümün qarşısında heç nə görmədim. Hətta ağrının dozasını, dərəcəsini, rəngini təyin etməyə girişdikcə yazacaqlarımı unudurdum. Bu hekayəni insanlığın zəlzələsi sandım. Gücünü Rixter cədvəli ilə ölçə bilsəydim, on iki balla (son hədd) qiymətləndirərdim. Çox fikirləşəsi halım qalmamışdı. Ona görə də yazıma ad tapanda sevindim. Qoy, “Ağrının on ikinci balı” olsun...
“Yazmağı öyrənənə kimi deyəcəklərini ürəyinin bir küncündə qoruyan, yaddan çıxmasın deyə tez-tez təkrarlayan, ürəyi tab gətirməsə heç olmasa yaddaşına ilişib qalacağına” ümidli körpə qız uşaq evinə gəldiyi günü, anasını, anası ilə gələn yekəqarın əmini, anasının o əmini çoxdan tanıdığına şübhəsi olmadığını yaxşı xatırlasa da, atasını, evlərini heç yada sala bilmirdi. Bircə öz varlığı qədər hiss etmişdi ki, o, atılmışlardandır. Amma onun ürəyində öləzimiş ümidin işartıları hələ boylanmaqdaydı. Vay o günə ki, o ölə...
Yazmağı öyrənəndən sonra yazdığı məktubların anasına yetişməyəcəyini, oxumayacağını çox sonradan - Qapıçı əminin dediklərindən anlayan talesiz qızcığaz “yuxusuzluqla əlbəyaxa gecəni gündüzə qatan”dan o, “hamının həsrətlə, ümidlə gözlədiyi hər açılan səhərə nifrət edirdi”. Amma yenə də möcüzəyə inanırdı bu günahkar zamanın məsum övladı:
“O gündən gözünün qəmi nəmli gözlərimə hopub... Gözləyirəm... Heç məni yadına salırsanmı? Gözlərində şəklim qalıbmı, ana?.. Deməli hər şey yaxşı olmadı. Yoxsa aldatmazdın məni. Niyə aldadasan ki? Axı analar yalan danışmaz.... Yəqin sən də acı çəkirsən, mənim kimi... Məni heç əzizlədinmi, ana? Nağıl danışıb uyumağımı gözlədinmi? Gözlərimdən öpdünmü? Əgər öpdünsə, niyə yadıma sala bilmirəm, axı niyə?! Öldür, yadıma düşmür”...
Bu ağrılı sadə və cavabı tapılmayan sualların hekayənin lirik qəhrəmanının yüz bir məktubunda da təkrarlanmağına şübhə yoxdur. Dərd insanı sevindirməsə də vaxtsız böyüdərmiş, hətta körpə ikən filosof olmağa məcbur edərmiş.
Bir nüansı da vurğulayım ki, yazılarımda müqəddəs insanın - Ana sözünün birinci hərfini dilimizin orfoqrafik qaydalarına zidd olsa da, həmişə böyük hərflə yazmağa adət etmişəm. Bu hekayədəki ürəyi, beyni boş, analıq hissləri ölmüş anaya bunun dəxli yoxdur. Hətta bu sözü dırnaq arasında yazmaq da könlümdən keçdi. Yazmadım. Analara hörmət naminə. Yenə deyirəm, bu hekayədəkinə yox. Çünki belə anaların buna haqqı çatmır. Körpə qızcığazsa hər an anasından nigarandır:
“Yəqin sən də acı çəkirsən, mənim kimi... Bəzən ağlıma elə axmaq fikirlər gəlir ki!.. Fikirləşirəm, bəlkə sən heç mənim anam deyilsən?! Hə, bilirəm, çox axmaq fikirdi. Bağışla... Hətta belədirsə də, demə, ana, inamımı qırma, ümidimi heç eləmə... Yaxşı?.. Qoy bu, sənin ən böyük sirrin olsun. Mən sirr saxlamağı bacarıram, ana. Yol gözləmək dəhşətdi, ana, bilirsənmi necə dəhşətdi?.. Çox yoruldum gözləməkdən...”
Burada - “hamı kimisə gözləyən” uşaq evində “ümidlərin sonsuzluqda” olduğunu anlayandan sonra yaşamaq cəhənnəm əzabından betərmiş... Nədir bu gözləri yolları yoran, özü də “çox yoruldum, gözləməkdən” yazsa da ümidinə xilaf çıxmayan bu talesizin günahı? Şəhvətini cilovlamağı bacarmayan anamı, yekəpər, lopabığ əmilərmi? Hələ bir yuxu görəsən, bir qız doğma ananı “ana!” deyə çağıra, “doğma ana da ona “can bala!” deyib sarıla, əzizləyə, yanağından öpə. Yuxudan tər içində ayılasan, hönkür-hönkür ağlayasan, çünki o qız sən deyilsən...”
Belə ana məhəbbətinə həsrət körpələr gecəyə, yuxuya, sevgisi axtalanmış anaya, gecikdiyi üçün anasının üstünə çəmkirən, “əl-qol atan” əmilərə necə nifrət eləməsin? Cəmiyyətimizin stresslərinə biganə qalmayanların aqressivliyinə haqq qazandırmasam da belələri necə rəhmdil, xeyirxah olsun?
Amma Yaşar Bünyadın genişürəkli qəhrəmanı səmimidir, mərhəmətlidir, anası üçün “hər şeyin yaxşı olmadığına, anasının onu aldatmadığına” inanır, “yol gözləməyin dəhşəti onu yorsa da”:
“Samir yol gözləmir. Çünki “heç kimi yoxdu, ata-anası, qohumlar müharibədə minaya düşüblər...”
Rüstəm heç kimi gözləmir, çünki heç kimi yoxdu, evləri qazdan partlayıb... “Rüstəm həmişə od-alov şəkli çəkir...”
Samirə yuxularındakı anasını çəkir. “Yuxuda analar çox gözəl olur” - deyir...
Gülnarə onu döşəməsilənlə döyən ögey atasını çəkir...
Qahir bacı-qardaşını çəkir. Deyir ki, böyüyüb onları axtaracam, mütləq tapacam!
Alik Moskvada anasıyla qalan bacısını”...
Anasına yüz bir məktub yazan isə... Qəlbində dostlarından çox şəkillər çəkirdi: onu atıb gedən anasının, yekəqarın əminin, “heç yadına gəlməyən ata”sının. Xatırlamadığı, görmədiyi adamı necə sevəydi? Ona görə də özünə kövrək təsəlli verir:
“Sevmədiyim adamı unutmaq asan olurmuş...”
Ancaq televiziya kanalları çəkilişə gələndə direktorun tapşırığı ilə təzə paltar geyinən, iyirmi dəqiqəlik süjetin yarısını direktor danışan, ancaq müğənniləri iri planda göstərib uşaqları “unudan” əmilər... Yazıçı direktorların, şou-biznes sənətciklərinin özünü reklamının alt qatlarını vurğulamaqla onların təmənnalı “xeyirxah”lığının arxasında nələr gizləndiyini bizim mühakiməmizə verir. Düşünün, insanlar, biz talesiz, sevinc qanadları qırılmış məsum uşaqlara belə necə “mərhəmət”liyik...
Yazıçı hekayənin uşaqlığında müdrikləşən qəhrəmanının qarşısına “hər dəfə anaya yazdığı məktubu gətirəndə ölüb-dirilən Qapıçı əmi”ni çıxaranda, həyatı ağdan çox qaraya bürünmüş lirik qəhrəmandan çox bəlkə də mən sevindim. Məsum qızın ümid adlı saf və şirin dünyasını qurub-yaradan, yaşadan Qapıçı əminin “isti nəfəsi, gözlərindən onun yanağına düşən ilıq göz yaşı”, ömrü boyu görmədiyi və dadmadığı doğmalıq yığvalı qaranın dünyasının rəngini dəyişəcəkdi. Amma... Bunu da qoca və fani dünya ona çox gördü. Yazdığı məktubları o, Qapıçı əmiyə verirdi ki, anasına yollasın. Çünki Qapıçı əmi demişdi ki, anasının ünvanını direktordan öyrənib. “Şimal ayısıyam” söyləyən, uşaq evi həm evi, həm də iş yeri olan Qapıçı əmi onun inam və ümid “talisman”ı, həm də şad xəbərlər gözlədiyi poçtalyonuydu...
Yaşar Bünyad
Bir həftə əvvəl anasına ünvanladığı yüzüncü məktubu Qapıçı əminin otağında görən qızın qulaqlarında qapıçı əminin səsi bir ömür boyu yaşayacaqdı:
- Bunlar sənin... ordakılar hamısı... sənin mək... məktublarındı... O vaxt sənə yalan demişdim, lənət şeytana!.. Ünvan-zad yox idi. Olmayıb. Yoxdu. Ünvansız məktublar isə sahibinə çatmır... Mən sənə ümid vermək istəyirdim... Daha bacarmıram. Bacarmiram! Hər dəfə anana yazdığın məktubu gətirəndə ölüb dirilmişəm. Daha dözə bilmirəm... Bilirsən ananın imzaladığı hansı sənədlər olub? Bilmirsən... O... o səndən imtina edib. Başa düşürsən? Həmişəlik! Bağışla, bacarırsansa, mən axmaq qocanı bağışla... qızım...
Qapıçı əminin bir damla göz yaşı əslində mərhəmətə həsrət qalmış insanlığı heç olmasa səksəndirməli, qəflət yuxusundan oyatmalıydı. Oyatdımı? Heç tükü də tərpənmədi insanlığın. M. Ə. Sabirin azı bir əsr bundan qabaq dediyi “daş qəlbli insanları neylərdin, ilahi?” naləsi hələ də buz bağlamış yerlərimizə təsir etmirsə, biz geriyə addımlamaqdayıq. Ona görə də bizim quduz şəhvət, tamah, nifrət ağacımız həmişəbahar ömrünü yaşayır...
Bu ağrılarla limhəlim dolu hekayə isə həyatında qaradan başqa rəng tanımayan yüz bir məktub yazıb təkcə daş qəlbli anasından yox, həm də çirkab içində boğulan zəmanədən imdad uman bir Vətən övladının iztirablarının sonu olmasa da, sonuncu məktubu idi. Bu məktubu heç kim oxumayacaqdı. Nə yekəpər əmidən qorxan, o biri qızına “can bala!” deyən anası, nə də “şimal ayısıyam!” deyən Qapıçı əmi. Onun bu məktubu yetim idi, lap özü kimi...
“Yüz birinci məktub”un son cümləsi məni haldan-hala saldı, izaholunmaz vəziyyətlə üzbəüz qoydu, iç dünyamda təlatüm yaratdı:
“...Bu gün onu dəfn etdik, sənə yazdığım məktublarla birgə...”
Sözün aciz qaldığı, ümidlərin yerin və göyün zülmət boşluqlarında dəfn edildiyi an...
Yox, mən belə fikirləşməkdə çox insafsızlıq etdim. Kölgə varsa, işıq da var. Mən işıq “xəstə”siyəm. Hələ neçə il əvvəl ünlü yazıçı Kənan Hacının “Qara pişik” hekayəsində qaranlıqda qara pişiyin gözlərindəki işığı görəndə elə bil dünyanı mənə vermişdilər. “Yüz birinci məktub”da da adətimdən əl çəkməyib işıq axtardım və tapdım. N. Kalderonun fikrinə istinad edərək bu nəticəyə gəldim ki, tale cəsurların tərəfindədir...
Düşündüklərimi qələmə alanda “tale”, “talesizlik”, “məsum”, “qızcığaz” (əzizləmə mənasında) kəlmələrini tez-tez işlətdim, yazıya açar sözlər kimi, amma “yazıq” kəlməsini yox...
Dahi Hüseyn Cavid əfəndi “hər ümidsizlikdə bir ümid, hər qaranlıqda bir ümid yaşayır” deyirdi.
Cənab Şahabəddin “Tiryaki sözlər”dəki örnəklərin birində vurğulayır ki, tale acizləri qorxudur, cəsurlara cəsarət verir.
“Cəsur”, “cəsarət”, “mübarizə” sözlərində həmişə işıq görmüşəm, eləcə də, mərhəmət, ədalət, iradə, azadlıq sözlərində...
Mən bir ilahi işıq gördüm o məsum qəhrəmanın gözlərində, sözlərində, zəkasında...
Vaqif OSMANOV
(Mart 2020)
Bölməyə aid digər xəbərlər
Dünən, 15:47
Professor zəlzələ ilə bağlı xəbərdarlıq edir - Foto
Dünən, 14:08
Fransada istilər səbəbindən məktəblər bağlanıb
Dünən, 08:11
“Trump Victory” ətiri satışdadır
30-06-2025, 16:10
İyul ayının hava proqnozu açıqlanıb
30-06-2025, 13:24
"Azərbaycanfilm"dəki partlayışla bağlı cinayət işi açılıb
30-06-2025, 13:15
Sabahın hava proqnozu açıqlanıb
30-06-2025, 12:55
Məhkəmə hüquq müdafiəçisi ilə bağlı qərar verib
30-06-2025, 10:12
Dinozavr skleti 6 milyon dollara hərraca çıxarılacaq
30-06-2025, 09:27
Hacıqabulda qəza: ölən və xəsarət alan var
30-06-2025, 08:23
Yanğınsöndürənləri atəşə tutublar
29-06-2025, 07:26
29 yaşlı şəxs qayınanasını qətlə yetirib, 3 nəfəri yaralayıb
28-06-2025, 08:32
Beş ay əvvəl Kürdə batan şəxsin meyiti tapılıb
27-06-2025, 12:57
Prokurorluq Bakıdakı partlayış hadisəsini araşdırır
27-06-2025, 00:25
"Azərbaycanfilm"in ərazisindəki yanğın söndürülüb - (Yenilənib)
27-06-2025, 00:02
Emil Mehtiyev idarə rəisi təyin olunub
26-06-2025, 18:04
Narkotik satan ata və oğlu tutulub
26-06-2025, 16:30
Azərbaycandakı dinlərarası harmoniya Tolerantlıq Evində müzakirə olunub
26-06-2025, 13:15
Sabahın hava proqnozu açıqlanıb
25-06-2025, 22:36
MÜTDA: "7 müəllimin nəticəsi ləğv ediləcək"
25-06-2025, 18:00
Beynəlxalq axtarışa verilmiş şəxsi Rusiyaya təhvil verilib
25-06-2025, 17:44
“Azəriqaz”ın baş direktoruna müavin təyin olunub
25-06-2025, 16:45
Bakıda əməliyyat: saxlanılanlar var - Video
25-06-2025, 16:39
Toy karvanında "avtoş"luq edən sürücülər saxlanılıb
25-06-2025, 15:29
Küləkli hava şəraiti ilə bağlı sarı xəbərdarlıq verilib
25-06-2025, 12:33
Bakıda minik maşını “KamAZ”la toqquşub - İki qadın xəsarət alıb
25-06-2025, 12:26
Qadınlara qarşı əxlaqsızlıq edən taksi sürücüsü saxlanılıb
25-06-2025, 12:03
İrandan daha 15 əcnəbi Azərbaycana təxliyə olunub
25-06-2025, 11:53
Vətəndaşları aldadan şəxs tutulub
25-06-2025, 11:50
Sabah hava necə olacaq? - Proqnoz
25-06-2025, 11:05
İran generalların və nüvə alimlərinin dəfninə hazırlaşır
25-06-2025, 10:29
Qazilərə iki aydır dərmanlar verilmir
25-06-2025, 10:01
Məhkəmələrdə kargüzarlığın aparılması qaydası təsdiqlənib
25-06-2025, 08:27
Üç mindən çox avtomobili daşıyan gəmi üç həftə yandıqdan sonra batıb
25-06-2025, 07:46
ABŞ-da vəzifəli şəxslərə WhatsApp-dan istifadə qadağan edilib
24-06-2025, 18:01
Qadın sərnişinlərə əxlaqsızlıq edən taksi sürücüsü saxlanılıb
24-06-2025, 17:04
Jurnalistlərin həbs müddəti uzadılıb
24-06-2025, 16:02
Polis əməliyyatı: 175 kq narkotik vasitə dövriyyədən çıxarılıb
24-06-2025, 15:28
Xaricdən Azərbaycana köçürülmək istəyən tələbələrə əlavə şans verilib
24-06-2025, 12:39
Sabah hava necə olacaq? - Proqnoz
24-06-2025, 11:36
“Neftçi” klubu daha bir futbolçu ilə vidalaşıb
24-06-2025, 11:30
Kart nömrəsini, PIN kodunu, CVV kodunu paylaşmaq olmaz
24-06-2025, 10:20
Bakıda nişan mərasimində dava: 3 nəfər tutulub - Video
24-06-2025, 09:57
Əhməd Orucun oğlunun ölümü ilə bağlı yeni məlumatlar yayılıb
24-06-2025, 09:45
Məktəb direktoru şagirdlərdən polisə şikayət edib
24-06-2025, 08:09
Şahzadə Uilyam tacdan imtina edə bilər
23-06-2025, 17:43
Bakıda narkotikə qarşı əməliyyat: saxlanılanlar var
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
