14:27 / 17-09-2025
İnsanların toxunması qızılı "yeyir"
14:00 / 17-09-2025
Müdafiə nazirinin mərhum müavininin cinayət işi üzrə məhkəmə yekunlaşıb
14:00 / 17-09-2025
Rusiya Ukraynanın nəqliyyat arteriyalarını sıradan çıxarmaq istəyir
13:54 / 17-09-2025
Məhkəmə hüquq müdafiəçisi barəsində qərar verib
13:49 / 17-09-2025
"Bakı Kart"a digər şəxs rəhbərlik edəcək
13:44 / 17-09-2025
"Azərpoçt"un adından saxta mesajlar yayılır
13:23 / 17-09-2025
Cəlaloğlu: Regionumuzun gələcək taleyi bu seçkilərdən asılıdır
13:18 / 17-09-2025
"Qarabağ" Çempionlar Liqasında "Barselona"nın nailiyyətini təkrarlayıb
13:03 / 17-09-2025
Ceyms Kemeron "Terminator 7" üzərində işləyir
12:47 / 17-09-2025
Sabah bəzi rayonlara leysan yağacaq - Proqnoz
12:44 / 17-09-2025
Rusların aldadaraq müharibəyə gətirdiyi keniyalı əsir düşüb
12:43 / 17-09-2025
Bir neçə qurum onlayn rejimə keçib - Siyahı
12:39 / 17-09-2025
Deputat: “Güzəşt müddəti uzadılsın”
12:35 / 17-09-2025
Oğruların 15 milyon tələb etdiyi biznesmen xilas edilib
12:25 / 17-09-2025
İsrail Cənubi Kiprə “Barak MX” ötürür - Hədəf Türkiyədir - Video
12:25 / 17-09-2025
Deputat: "Xalqla üz-üzə qalan, yaxası əldə olan deputatdır"
12:18 / 17-09-2025
Daşkəsən sakini 12 kq narkotiklə tutulub
11:44 / 17-09-2025
İsrailin Qəzzaya hücumları davam edir
11:41 / 17-09-2025
Samir Nəsirov İsrailə yatırılan 542,5 milyon dollardan danışıb
11:30 / 17-09-2025
İlham Əliyev: "Bu, Azərbaycan futbolunun tarixi zəfəridir"
11:27 / 17-09-2025
Qlobal əhəmiyyətli dənizaltı kabellər hücuma məruz qala bilər
11:19 / 17-09-2025
İlham Əliyev Donald Trampa təşəkkür edib
10:55 / 17-09-2025
Rusiyanın gecə hücumunun nəticələri açıqlanıb
10:31 / 17-09-2025
Zahid Oruc: “Kimdənsə xahiş etmək üçün telefondan asılı qalacağıq...”
10:28 / 17-09-2025
Lyayen: Avropa Komissiyası tezliklə 19-cu sanksiya paketini təqdim edəcək
10:21 / 17-09-2025
Çinə qarşı sanksiyaları gücləndirməyi planlaşdırırlar
10:16 / 17-09-2025
Azərbaycanın strateji valyuta ehtiyatları artıb
10:09 / 17-09-2025
Sumqayıtda ər arvadını, daha sonra isə özünü öldürüb
10:07 / 17-09-2025
Deputat: Məhkəmə qərarlarının 50 faizi icra olunmur
09:37 / 17-09-2025
Milli Məclisdə "Böyük Qayıdış"la bağlı müzakirələr aparılacaq
13:31 / 16-09-2025
Zülfüqarov: Xankəndidə terror törətməklə bir neçə məqsədə çatmaq istəyiblər
20:48 / 13-09-2025
Deputat 120 şagirdə məktəb ləvazimatları verib - Fotolar
15:14 / 12-09-2025
Qarabağa daha iki köç karvanı gedib - (Yenilənib)
18:29 / 12-09-2025
Külək Yasamalda yaşayış binasında təhlükəli vəziyyət yaradıb - Video
18:40 / 14-09-2025
İlham Əliyev Qırmızı Bazar, Hadrut qəsəbələri və Sos kəndinin sakinləri ilə görüşüb - (Yenilənib) - Fotolar
23:44 / 12-09-2025
Aİ Rusiyaya qarşı sanksiyaların müddətini uzadıb
22:10 / 12-09-2025
Salyanda 62 yaşlı kişi güllələnib
15:37 / 14-09-2025
İlham Əliyev Xocavəndin Qırmızı Bazar qəsəbəsində olub - Fotolar
13:50 / 14-09-2025
İlham Əliyev Hadrut qəsəbəsində olub - (Yenilənib) - Fotolar
13:02 / 15-09-2025
Qarabağda ermənilərin gizli silah anbarları var
13:17 / 14-09-2025
Prezident Füzulidə - Qaraxanbəyli kəndinin təməli qoyulub - Fotolar
Biz yazmasaq... - Əliqismət Lalayev yazır
Tarix: 21-01-2023 22:28 | Bölmə: Mədəniyyət
Əliqismət Lalayev
Mehriban Ələkbərzadəyə məktub
Son vaxtlar teatr məkanımızda yaranan tamaşalar haqqında o qədər qarışıq fikirlər səslənir ki, nəyin yaxşı, nəyin pis olması barədə fikir söyləmək belə çətinləşir. İndi hətta yaxşı olmayan hansısa bir işi, hansısa “zərurətdən” irəli gələrək dağ başına qaldırırlar. Haqqında saatlarla danışıla biləcək, maraq doğuran başqa bir sənət nümunəsini isə az qala daşdan-daşa vurub paramparça edirlər. Belə bir fikir burulğanı içərisində imzasına hörmət bəsləyənlər isə kənarda dayanır və ya sadəcə, “boş ver” deyərək, öz fikirlərini özləri ilə müzakirə etməkdən savayı bir çarələri qalmır.
Bütün bunlara rəğmən bu da bir həqiqətdir ki, ölkənin teatr aləmində çoxlu yeniliklər var. Hansısa tamaşada bir aktyorun gözəl bir rolu haqlı olaraq teatr tarixinə düşəcək qədər dəyərləndirilir. Hansısa tamaşanın musiqi tərtibatı haqqında ürəkdən tikan çıxaracaq qədər gözəl sözlər deyilir. Hansısa bir tamaşada əsərin bədii tərtibatı təqdim olunan işə öz möhürünü vurur. Amma gəlin etiraf edək ki, tamaşanı ərsəyə gətirən rejissor haqqında hər zaman belə gözəl təəssuratla danışa bilmirik. Görməzdən gəlirik? Ya arzu etdiyimiz və görmək istədiyimiz elə bir mükəmməl rejissor işi həqiqətən yoxdur?
Mehriban Ələkbərzadə
Əziz Mehriban xanım, nəyin pis, nəyin yaxşı olduğu ayırd edilməyən bir vaxtda bu məktubumun özü bəlkə də sizə qəribə gələcək. Amma mən bu məktubu mütləq yazmalıydım. Belə bir deyim var ki, “əgər sən bunu yazmaya bilərsənsə, yazma”. Mən isə bunu yazmaya bilmədim.
Onu da qeyd edim ki, mən bu məktubumda “modern leksikon” tərzindən istifadə edib kimlərdənsə sitat gətirməyəcəm. Çünki mən Məşədi İbad demişkən, “Tarixi-Nadiri” yarıya qədər oxusam da, bəzən elə yazılardan özüm də baş aça bilmirəm. Ona görə də bu yazını elə bizim dildə - tam anamın dilində yazmağı qərara aldım ki, bütün teatr cameəsi oxuyaraq, deyilənlərdən bir mətləb anlaya bilsin.
Ötən il dekabrın ortalarında stolumun üstünə qoyulmuş “Kod adı “V.X.A” tamaşasının proqramı artıq məndə ən azından peşəkar bir tamaşaçı kimi böyük maraq yaratdı. Proqramdakı sizin ön sözünüzdən başlayaraq, burada qeyd olunan hər bir sətir – prosesin yaradıcı qrupu, mühakimə edilənlər, hətta prosesdə çalışanlara qədər, bütünlüklə gördüyüm hər bir təqdimat artıq bu tamaşanın fərqli olacağından xəbər verirdi və sizin söz verdiyiniz kimi, “ən dəhşətli zamanda ləyaqətini qorumağın nümunəsi” olan bu tamaşaya baxmağa maraq yarandı məndə. Bəlkə də, tamaşaçı üçün daha maraqlısı o idi ki, davamiyyət birinci hissə - 2 saat, ikinci hissə - 2 saat qeyd olunmuşdu proqramda. Azərbaycan teatrında görmədiyimiz bir fakt. Bütün bunlar barədə niyə bu qədər ətraflı danışıram? Ona görə ki, bu tamaşada teatr, proqramı tamaşaçıya təqdim etdiyi vaxtdan onunla ünsiyyətə girə bilir. Və 4 saat ərzində tariximizin qara ləkəsi sayılan 37-ci il hadisələrinin bu qədər realist bir formada təqdimatına, səhnədə baş verən dəhşətlərin arasında səbrini sıxaraq gözünün qarşısındakı olaylara bir seyirçi marağı ilə baxmağın özü də insandan son dərəcə hövsələli olmağı tələb edir.
Görüntüləri təkcə səhnədən izləsək də, baş verənlərin mərkəzində dayanmış kimi qəhrəmanlarla birgə o faciələri yaşayaraq sən də hadisələrin içində olursan. Ruhən, bütün əhvalınla o qəhrəmanların arasında hiss edirsən özünü. Sizin proqramda təqdim etdiyiniz bəlli məkanda, bəlli insanlarla yaşanan, özünüzün dediyiniz kimi, tamamən sənədli faktlara söykənmiş və bədiiləşmiş bu həyat hekayəti bəzən insanın əsəblərini o qədər tarıma çəkir ki, hətta rejissora “Dayan, dur!” demək istəyirsən. Səhnədə 1937-ci ilin qurbanı olan yetmişə yaxın personajın (mən hər iki cəbhənin iştirakçılarını tarixin qurbanları siyahısına daxil edirəm) hər birinin eyni zamanda, eyni dəqiqədə, hətta eyni anda rejissorun tapşırdığı vəziyyətə uyğun hərəkətdə olması, səhnənin nəbzinin daima, bir an belə fasilə vermədən vurması ancaq Mehriban Ələkbərzadə kimi bir rejissorun özünü ifadə etmək bacarığından irəli gələ bilər. Mən bu səhnələrin hər birində sizin hadisələrə münasibətinizi, beyninizi neçə illərdir məşğul edən bu mövzuya qarşı bir vətəndaş mövqeyinizi, səhnəyə gətirdiyiniz qadınların acı taleyini öz daxilindən keçirmək bacarığınızı, hətta bu insanlara o dəhşətləri yaşadan surətlərə qarşı, elə o qədər də dəhşətli intiqam hissinizi oxudum. Səhnə tərtibatında (rəssam Mustafa Mustafayev), musiqidə (bəstəkar Azər Hacıəsgərli), montaj və qrafika işində (Benyamin Sayılov), aktyor oyununun plastik həllində (Ceyhun Dadaşov) - duyduğum hər bir fikirdə Mehriban Ələkbərzadəni gördüm.
Şükriyyə Axundzadə (Kəmalə Müzəffər), Ceyran Bayramova (Leyli Vəliyeva), Umgülsüm Sadıxzadə (Qəmər Məmmədova), Xavər Qarayeva (Şəfəq Əliyeva), Dilbər Axundzadə (Aygün Fətullayeva)... bu xanımların hər biri elə bir tale yaşayıblar ki, onları olduğu kimi tamaşaçıya təqdim etmək hər kəsin biliyi və bacarığı daxilində deyil, bunu ancaq Mehriban Ələkbərzadə edə bilərdi və etdi. Həyatda göyərçin qədər çox zərif, teatrdakı Leyli rolundan sevdiyim Asya Atakişiyeva belə Tamara Hüseynovanın obrazında qüvvətli, əzablara dözməyi bacaran bir qızcığaz obrazını gözümüzdə o qədər böyütdü ki, aktyorla rejissorun işi deyərkən mən tamaşanın bu tərəflərini düşündüm. Mən tamaşada iştirak edən bütün xanımlara öz sevgi və sayqımı bildirərək onların hamısının böyük zəhmətin nəticəsi olan işindən zövq aldığımı bildirirəm. Sadəcə bir yazıda 70-ə yaxın aktyorun adını çəkmək mümkün deyil. Mən uzun illər yaradıcılığını izlədiyim Yasin Qarayevin, Şövqi Hüseynovun, Elnur Kərimovun təbii və emosional oyunlarına böyük dəyər verdiyimi bildirir və bütün iştirakçılar arasında ayrıca olaraq heç kəsi fərqləndirməyi bacarmıram. Çünki səhnədə sözün həqiqi mənasında işləyən (!) aktyorların hər çıxışında, hər danışığında, hər baxışında, tərəf müqabilinə hər bir münasibətində mən Mehriban Ələkbərzadəni gördüm. Hadisələrə rejissor müdaxiləsi o qədər güclüdür ki, baş verən hər səhnənin arxasında müəllif-rejissorun obrazı aydın görünür. Budur rejissorun böyüklüyü!
Səhnədə baş verənlərdə tamaşanın ali məqsədinə doğru atılan hər bir addım səni məşğul edir, düşündürür. Və bir də beynindən o keçir ki, bu qədər çevik və heyranedici fantaziya dramaturqun və rejissorun bir şəxsdə birləşməsinin təzahürüdürmü? Yoxsa yaradıcı insanın mövzuya sonsuza qədər bələd olması? Etiraf edək, Mehriban Ələkbərzadənin təkcə öz sənətinin deyil, müraciət etdiyi mövzunun da alt qatlarına qədər gedib çıxa bilməsi böyük və başqalarında olmasını da arzu etdiyimiz fərqli bir keyfiyyət, peşəkarlıq nümunəsidir.
Şükriyyənin (Kəmalə Müzəffər) bu günə qədər bəlkə də, bir əfsanə sandığımız böyük sevgiyə söykənən bir hərəkəti (yəqin ki, tamaşaya baxanlar həmin səhnəni mənim kimi uzun müddət unutmayacaqlar) tamaşaçı zalını necə silkələdisə, kimsə qəzəbini göz yaşına çevirə bildi, kimsə gördüyündən bir şok yaşadı! Bütün bunların arxasında görünən isə tamaşanın müəllifi idi – dramaturq və quruluşçu rejissor Mehriban Ələkbərzadə. Tamaşanın tərtibatında unudulmayan səhnələrin işlənməsi – susuz, soyuq, dəhşət doğuran sonsuz Qazaxıstan çöllərinə ağrı çəkə-çəkə gedən vaqon (səhnədə biz yalnız bir vaqon görsək də işıq və səs effektləri ilə elə təəssurat yaranır ki, bu vaqon 1937-ci ildə insanları ölümə sürüyüb aparan elə sonsuz bir qatardır), sonradan onun baraklara çevrilməsi, acı taleləri ilə barışıb insanı insanlıqdan çıxaracaq qədər ağır işlərə sürüklənən qadınların bütün tamaşa boyu baş verənlərdə bir ailə, bir el, bir yurd timsalı ilə birləşməsi insanda elə böyük bir qürur yaradır ki... Bu, rejissor Mehriban Ələkbərzadənin qürurudur. O qürur ki, Mehriban xanım bütün yaradıcılığında tamaşadan-tamaşaya “Vətən daşı” (M.Araz) olaraq ölkəsinin əsl vətəndaşı olduğunu, bu əsəri ürəyinin qanı ilə yazdığını bizim üçün bir daha sərgilədi.
Mən xüsusən, tamaşanın texniki tərəflərini ən yükəsk səviyyədə təqdim edən bədii texniki heyətin əməyini qiymətləndirmək istəyirəm. İşıqdan və səhnənin hər türlü cazibəsindən məqsədyönlü istifadə ... hər bir effekt qədərində... və ustalıqla işlənib. Qrafika... qəhrəmanların fotolarının canlanaraq əsrin o üzündən bizə yollanan sevgi, nisgil, ağrı, iztirab dolu səsləri... Bütün bunlar o qədər bənzərsiz təqdim olunur ki, heyranlığını gizlədə bilmirsən və proqramla ilk tanışlıqda davamiyyətin 4 saat olacağından narahatlıq keçirdiyinin indi fərqinə varmırsan. 4 saat elə sürətlə axıb keçir ki... Bax, budur teatrın uğuru, rejissorun tamaşaçı üzərində qələbəsi!
Mən eyni zamanda Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrının direktoru Naidə İsmayılzadənin böyük bir yaradıcı işə son dərəcə məsuliyyətlə və sevgi ilə yanaşmasını vurğulamaq istəyirəm. Səhnədə gördüyümüz hər bir detalı rejissor beyninin, fikrinin, fantaziyasının, təxəyyülünün, rejissorla rəssamın birgə yaradıcılığının məhsulu olaraq qiymətləndirsək də, onların icrası fonunda Naidə xanımın və onun komandasının çox böyük əməyini, eləcə də teatrın rəhbəri ilə baş rejissor və bütün yaradıcı heyətin tandemini görməmək mümkün deyil.
Əziz Mehriban xanım, şübhə etmirəm ki, siz bütün həyatınız boyu kimlərdənsə xeyli məktublar almısınız. Bilmirəm belə mövzuda sizə məktub yazan olub, ya yox, amma mən ilk dəfədir ki, belə bir məktub yazıram. Nədən mən bu məktubu yazmaq qərarına gəldim? Çünki “Kod adı “V.X.A” adlı, bütün salonun nəfəs dərmədən baxdığı 4 saatlıq tamaşadan sonra mən Əlahəzrət Teatrımızı daha çox sevməyə başladım. Mən teatrımızın gələcəyinə daha böyük ümidlə baxdım. Çünki, mən bu tamaşada yaradıcılığı boyu - istər televiziya, istər kino, istərsə də teatrda ərsəyə gətirdiyi bütün işlərindən hissə-hissə boylanan, bu tamaşada isə tam olaraq böyük şəxsiyyət kimi boy verən rejissorumuzu tanıdım, yenidən kəşf etdim. Və yəqin, həmkarlarım da mənimlə şərik olarlar. Bu gün Azərbaycan teatrına – həyatımızı verdiyimiz TEATRa sizin kimi şəxsiyyət ola biləcək rejissorlar nə qədər lazımdır!
Dərin hörmət və sevgilərimlə,
Əliqismət Lalayev
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 21-01-2023 22:28 | Bölmə: Mədəniyyət
Əliqismət Lalayev
Mehriban Ələkbərzadəyə məktub
Son vaxtlar teatr məkanımızda yaranan tamaşalar haqqında o qədər qarışıq fikirlər səslənir ki, nəyin yaxşı, nəyin pis olması barədə fikir söyləmək belə çətinləşir. İndi hətta yaxşı olmayan hansısa bir işi, hansısa “zərurətdən” irəli gələrək dağ başına qaldırırlar. Haqqında saatlarla danışıla biləcək, maraq doğuran başqa bir sənət nümunəsini isə az qala daşdan-daşa vurub paramparça edirlər. Belə bir fikir burulğanı içərisində imzasına hörmət bəsləyənlər isə kənarda dayanır və ya sadəcə, “boş ver” deyərək, öz fikirlərini özləri ilə müzakirə etməkdən savayı bir çarələri qalmır.
Bütün bunlara rəğmən bu da bir həqiqətdir ki, ölkənin teatr aləmində çoxlu yeniliklər var. Hansısa tamaşada bir aktyorun gözəl bir rolu haqlı olaraq teatr tarixinə düşəcək qədər dəyərləndirilir. Hansısa tamaşanın musiqi tərtibatı haqqında ürəkdən tikan çıxaracaq qədər gözəl sözlər deyilir. Hansısa bir tamaşada əsərin bədii tərtibatı təqdim olunan işə öz möhürünü vurur. Amma gəlin etiraf edək ki, tamaşanı ərsəyə gətirən rejissor haqqında hər zaman belə gözəl təəssuratla danışa bilmirik. Görməzdən gəlirik? Ya arzu etdiyimiz və görmək istədiyimiz elə bir mükəmməl rejissor işi həqiqətən yoxdur?
Mehriban Ələkbərzadə
Əziz Mehriban xanım, nəyin pis, nəyin yaxşı olduğu ayırd edilməyən bir vaxtda bu məktubumun özü bəlkə də sizə qəribə gələcək. Amma mən bu məktubu mütləq yazmalıydım. Belə bir deyim var ki, “əgər sən bunu yazmaya bilərsənsə, yazma”. Mən isə bunu yazmaya bilmədim.
Onu da qeyd edim ki, mən bu məktubumda “modern leksikon” tərzindən istifadə edib kimlərdənsə sitat gətirməyəcəm. Çünki mən Məşədi İbad demişkən, “Tarixi-Nadiri” yarıya qədər oxusam da, bəzən elə yazılardan özüm də baş aça bilmirəm. Ona görə də bu yazını elə bizim dildə - tam anamın dilində yazmağı qərara aldım ki, bütün teatr cameəsi oxuyaraq, deyilənlərdən bir mətləb anlaya bilsin.
Ötən il dekabrın ortalarında stolumun üstünə qoyulmuş “Kod adı “V.X.A” tamaşasının proqramı artıq məndə ən azından peşəkar bir tamaşaçı kimi böyük maraq yaratdı. Proqramdakı sizin ön sözünüzdən başlayaraq, burada qeyd olunan hər bir sətir – prosesin yaradıcı qrupu, mühakimə edilənlər, hətta prosesdə çalışanlara qədər, bütünlüklə gördüyüm hər bir təqdimat artıq bu tamaşanın fərqli olacağından xəbər verirdi və sizin söz verdiyiniz kimi, “ən dəhşətli zamanda ləyaqətini qorumağın nümunəsi” olan bu tamaşaya baxmağa maraq yarandı məndə. Bəlkə də, tamaşaçı üçün daha maraqlısı o idi ki, davamiyyət birinci hissə - 2 saat, ikinci hissə - 2 saat qeyd olunmuşdu proqramda. Azərbaycan teatrında görmədiyimiz bir fakt. Bütün bunlar barədə niyə bu qədər ətraflı danışıram? Ona görə ki, bu tamaşada teatr, proqramı tamaşaçıya təqdim etdiyi vaxtdan onunla ünsiyyətə girə bilir. Və 4 saat ərzində tariximizin qara ləkəsi sayılan 37-ci il hadisələrinin bu qədər realist bir formada təqdimatına, səhnədə baş verən dəhşətlərin arasında səbrini sıxaraq gözünün qarşısındakı olaylara bir seyirçi marağı ilə baxmağın özü də insandan son dərəcə hövsələli olmağı tələb edir.
Görüntüləri təkcə səhnədən izləsək də, baş verənlərin mərkəzində dayanmış kimi qəhrəmanlarla birgə o faciələri yaşayaraq sən də hadisələrin içində olursan. Ruhən, bütün əhvalınla o qəhrəmanların arasında hiss edirsən özünü. Sizin proqramda təqdim etdiyiniz bəlli məkanda, bəlli insanlarla yaşanan, özünüzün dediyiniz kimi, tamamən sənədli faktlara söykənmiş və bədiiləşmiş bu həyat hekayəti bəzən insanın əsəblərini o qədər tarıma çəkir ki, hətta rejissora “Dayan, dur!” demək istəyirsən. Səhnədə 1937-ci ilin qurbanı olan yetmişə yaxın personajın (mən hər iki cəbhənin iştirakçılarını tarixin qurbanları siyahısına daxil edirəm) hər birinin eyni zamanda, eyni dəqiqədə, hətta eyni anda rejissorun tapşırdığı vəziyyətə uyğun hərəkətdə olması, səhnənin nəbzinin daima, bir an belə fasilə vermədən vurması ancaq Mehriban Ələkbərzadə kimi bir rejissorun özünü ifadə etmək bacarığından irəli gələ bilər. Mən bu səhnələrin hər birində sizin hadisələrə münasibətinizi, beyninizi neçə illərdir məşğul edən bu mövzuya qarşı bir vətəndaş mövqeyinizi, səhnəyə gətirdiyiniz qadınların acı taleyini öz daxilindən keçirmək bacarığınızı, hətta bu insanlara o dəhşətləri yaşadan surətlərə qarşı, elə o qədər də dəhşətli intiqam hissinizi oxudum. Səhnə tərtibatında (rəssam Mustafa Mustafayev), musiqidə (bəstəkar Azər Hacıəsgərli), montaj və qrafika işində (Benyamin Sayılov), aktyor oyununun plastik həllində (Ceyhun Dadaşov) - duyduğum hər bir fikirdə Mehriban Ələkbərzadəni gördüm.
Şükriyyə Axundzadə (Kəmalə Müzəffər), Ceyran Bayramova (Leyli Vəliyeva), Umgülsüm Sadıxzadə (Qəmər Məmmədova), Xavər Qarayeva (Şəfəq Əliyeva), Dilbər Axundzadə (Aygün Fətullayeva)... bu xanımların hər biri elə bir tale yaşayıblar ki, onları olduğu kimi tamaşaçıya təqdim etmək hər kəsin biliyi və bacarığı daxilində deyil, bunu ancaq Mehriban Ələkbərzadə edə bilərdi və etdi. Həyatda göyərçin qədər çox zərif, teatrdakı Leyli rolundan sevdiyim Asya Atakişiyeva belə Tamara Hüseynovanın obrazında qüvvətli, əzablara dözməyi bacaran bir qızcığaz obrazını gözümüzdə o qədər böyütdü ki, aktyorla rejissorun işi deyərkən mən tamaşanın bu tərəflərini düşündüm. Mən tamaşada iştirak edən bütün xanımlara öz sevgi və sayqımı bildirərək onların hamısının böyük zəhmətin nəticəsi olan işindən zövq aldığımı bildirirəm. Sadəcə bir yazıda 70-ə yaxın aktyorun adını çəkmək mümkün deyil. Mən uzun illər yaradıcılığını izlədiyim Yasin Qarayevin, Şövqi Hüseynovun, Elnur Kərimovun təbii və emosional oyunlarına böyük dəyər verdiyimi bildirir və bütün iştirakçılar arasında ayrıca olaraq heç kəsi fərqləndirməyi bacarmıram. Çünki səhnədə sözün həqiqi mənasında işləyən (!) aktyorların hər çıxışında, hər danışığında, hər baxışında, tərəf müqabilinə hər bir münasibətində mən Mehriban Ələkbərzadəni gördüm. Hadisələrə rejissor müdaxiləsi o qədər güclüdür ki, baş verən hər səhnənin arxasında müəllif-rejissorun obrazı aydın görünür. Budur rejissorun böyüklüyü!
Səhnədə baş verənlərdə tamaşanın ali məqsədinə doğru atılan hər bir addım səni məşğul edir, düşündürür. Və bir də beynindən o keçir ki, bu qədər çevik və heyranedici fantaziya dramaturqun və rejissorun bir şəxsdə birləşməsinin təzahürüdürmü? Yoxsa yaradıcı insanın mövzuya sonsuza qədər bələd olması? Etiraf edək, Mehriban Ələkbərzadənin təkcə öz sənətinin deyil, müraciət etdiyi mövzunun da alt qatlarına qədər gedib çıxa bilməsi böyük və başqalarında olmasını da arzu etdiyimiz fərqli bir keyfiyyət, peşəkarlıq nümunəsidir.
Şükriyyənin (Kəmalə Müzəffər) bu günə qədər bəlkə də, bir əfsanə sandığımız böyük sevgiyə söykənən bir hərəkəti (yəqin ki, tamaşaya baxanlar həmin səhnəni mənim kimi uzun müddət unutmayacaqlar) tamaşaçı zalını necə silkələdisə, kimsə qəzəbini göz yaşına çevirə bildi, kimsə gördüyündən bir şok yaşadı! Bütün bunların arxasında görünən isə tamaşanın müəllifi idi – dramaturq və quruluşçu rejissor Mehriban Ələkbərzadə. Tamaşanın tərtibatında unudulmayan səhnələrin işlənməsi – susuz, soyuq, dəhşət doğuran sonsuz Qazaxıstan çöllərinə ağrı çəkə-çəkə gedən vaqon (səhnədə biz yalnız bir vaqon görsək də işıq və səs effektləri ilə elə təəssurat yaranır ki, bu vaqon 1937-ci ildə insanları ölümə sürüyüb aparan elə sonsuz bir qatardır), sonradan onun baraklara çevrilməsi, acı taleləri ilə barışıb insanı insanlıqdan çıxaracaq qədər ağır işlərə sürüklənən qadınların bütün tamaşa boyu baş verənlərdə bir ailə, bir el, bir yurd timsalı ilə birləşməsi insanda elə böyük bir qürur yaradır ki... Bu, rejissor Mehriban Ələkbərzadənin qürurudur. O qürur ki, Mehriban xanım bütün yaradıcılığında tamaşadan-tamaşaya “Vətən daşı” (M.Araz) olaraq ölkəsinin əsl vətəndaşı olduğunu, bu əsəri ürəyinin qanı ilə yazdığını bizim üçün bir daha sərgilədi.
Mən xüsusən, tamaşanın texniki tərəflərini ən yükəsk səviyyədə təqdim edən bədii texniki heyətin əməyini qiymətləndirmək istəyirəm. İşıqdan və səhnənin hər türlü cazibəsindən məqsədyönlü istifadə ... hər bir effekt qədərində... və ustalıqla işlənib. Qrafika... qəhrəmanların fotolarının canlanaraq əsrin o üzündən bizə yollanan sevgi, nisgil, ağrı, iztirab dolu səsləri... Bütün bunlar o qədər bənzərsiz təqdim olunur ki, heyranlığını gizlədə bilmirsən və proqramla ilk tanışlıqda davamiyyətin 4 saat olacağından narahatlıq keçirdiyinin indi fərqinə varmırsan. 4 saat elə sürətlə axıb keçir ki... Bax, budur teatrın uğuru, rejissorun tamaşaçı üzərində qələbəsi!
Mən eyni zamanda Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrının direktoru Naidə İsmayılzadənin böyük bir yaradıcı işə son dərəcə məsuliyyətlə və sevgi ilə yanaşmasını vurğulamaq istəyirəm. Səhnədə gördüyümüz hər bir detalı rejissor beyninin, fikrinin, fantaziyasının, təxəyyülünün, rejissorla rəssamın birgə yaradıcılığının məhsulu olaraq qiymətləndirsək də, onların icrası fonunda Naidə xanımın və onun komandasının çox böyük əməyini, eləcə də teatrın rəhbəri ilə baş rejissor və bütün yaradıcı heyətin tandemini görməmək mümkün deyil.
Əziz Mehriban xanım, şübhə etmirəm ki, siz bütün həyatınız boyu kimlərdənsə xeyli məktublar almısınız. Bilmirəm belə mövzuda sizə məktub yazan olub, ya yox, amma mən ilk dəfədir ki, belə bir məktub yazıram. Nədən mən bu məktubu yazmaq qərarına gəldim? Çünki “Kod adı “V.X.A” adlı, bütün salonun nəfəs dərmədən baxdığı 4 saatlıq tamaşadan sonra mən Əlahəzrət Teatrımızı daha çox sevməyə başladım. Mən teatrımızın gələcəyinə daha böyük ümidlə baxdım. Çünki, mən bu tamaşada yaradıcılığı boyu - istər televiziya, istər kino, istərsə də teatrda ərsəyə gətirdiyi bütün işlərindən hissə-hissə boylanan, bu tamaşada isə tam olaraq böyük şəxsiyyət kimi boy verən rejissorumuzu tanıdım, yenidən kəşf etdim. Və yəqin, həmkarlarım da mənimlə şərik olarlar. Bu gün Azərbaycan teatrına – həyatımızı verdiyimiz TEATRa sizin kimi şəxsiyyət ola biləcək rejissorlar nə qədər lazımdır!
Dərin hörmət və sevgilərimlə,
Əliqismət Lalayev
Bölməyə aid digər xəbərlər
Bu gün, 13:03
Ceyms Kemeron "Terminator 7" üzərində işləyir
Bu gün, 08:36
Hollivud ulduzu dünyasını dəyişib
Dünən, 15:20
Bakıda Beynəlxalq Kitab Sərgisi keçiriləcək
Dünən, 12:53
Əlisəmid Kür reanimasiyaya yerləşdirilib
Dünən, 08:18
“Emmi” mükafatı 77-ci dəfə təqdim olunub
15-09-2025, 20:02
Payız “Ulduz”u görüşünüzə gəlib - Foto
12-09-2025, 12:30
Xalq artistinin səhhəti barədə açıqlama yayılıb
12-09-2025, 10:35
Yazıçı Anar: "Hər şey qaydasındadır, özümü yaxşı hiss edirəm”
12-09-2025, 10:18
AMXM-da “Faiq Əhməd: 2011–2024-cü illər dövrü” sərgisi açılıb - Fotolar
11-09-2025, 16:20
ICESCO Nəsimi Festivalının tərəfdaşı olub
10-09-2025, 16:38
Heydər Əliyev Fondu ilə Vatikan arasında memorandum imzalanıb
10-09-2025, 15:53
Süni intellektin filmi Kann festivalında nümayiş olunacaq
9-09-2025, 17:24
“İblis” yeni təqdimatda nümayiş olunacaq
9-09-2025, 14:18
İftixar Piriyev İrəvan Teatrının direktoru vəzifəsindən azad olunub
8-09-2025, 10:35
Bakıda bəylə gəlin toya at belində getdi - Video
8-09-2025, 00:04
Alim Qasımov villasını satır - Fotolar
5-09-2025, 10:28
“Ölüm yuxusu” gürcü dilində nəşr olunub - Foto
5-09-2025, 08:57
Yeni film reytinq cədvəlində yüksək səs toplayıb - Foto
4-09-2025, 17:18
Muzeydən 9,5 milyon avroluq eksponat oğurlanıb
4-09-2025, 16:38
Əməkdar artist aparıcılıq edəcək
4-09-2025, 15:38
"Tağıyev: Neft" filmi "Oskar" mükafatına namizəd kimi təqdim olunub
4-09-2025, 13:32
Nazir Afaq Bəşirqızına ordenini təqdim edib - Foto
4-09-2025, 13:15
Yusif Səmədoğlunun 90 illiyi qeyd ediləcək - Sərəncam
4-09-2025, 12:22
Nasistlərin oğurladığı rəsm əsəri tapılıb - Foto
3-09-2025, 17:30
"Canavarlarla rəqs edən" aktyor vəfat edib
3-09-2025, 11:58
Üzeyir Hacıbəyli XVII Beynəlxalq Musiqi Festivalı başlayır
2-09-2025, 19:51
Məşhur aktyor aktrisaya cinsi təcavüzə görə həbs oluna bilər
2-09-2025, 15:11
"Kreml sehrbazı" filmi böyük maraq doğurub - Fotolar
2-09-2025, 13:15
Bakıda İƏT Mədəniyyət Festivalı keçiriləcək
2-09-2025, 12:11
Emin Rusiyada konsert verəcək
2-09-2025, 08:21
Vudi Allen Donald Trampı yeni filmə çəkmək istəyir
1-09-2025, 16:09
Bu şəxslərə 4 min manat maaş veriləcək - Siyahı
29-08-2025, 15:13
Məmmədəli Ağayev 20 milyon mənimsəmədə ittiham olunub
29-08-2025, 14:05
"Rokki" və Silvester Stallone haqqında film çəkilir
28-08-2025, 15:53
Səkinə İsmayılova: “Mən olsaydım, var-gücümlə ədaləti bərpa edərdim”
28-08-2025, 15:21
Rejissor yeni filmə görə studiyaları tənqid edib
28-08-2025, 12:01
“Muğam” müsabiqəsinin daha bir iştirakçısı narazılıq edib
27-08-2025, 18:00
Musiqi və incəsənət məktəblərinə yeni rəhbərlər təyin olunub
26-08-2025, 17:00
Ramiz Rövşənin səhhətində problem yaranıb
26-08-2025, 11:30
Nəsiminin məzarı Azərbaycana gətirilə bilər - Fotolar
25-08-2025, 18:03
IX “Muğam” Televiziya Müsabiqəsinin qalibləri müəyyənləşib
25-08-2025, 14:37
2025-ci ilin ən gözəl aktrisalarını seçiblər - Siyahı
22-08-2025, 08:10
Amerikalı kinorejissor Vudi Allen Moskva Film Həftəsinə gələcək
21-08-2025, 11:44
Rəşad Məcidin 60 illiyinə həsr olunmuş “Qala adam” kitabı çap olunub
Xalq artisti deyir ki, rəqqasların səhnə ömrü çox qısa olur. Bu az müddətdə uğur qazanmaq, əsl sənətkar kimi yetişmək üçün daha çox zəhmət çəkmək lazımıdır
Rus Dram Teatrının aktyoru deyir ki. bölgə teatrlarında diplomlu aktyor və rejissor tapmaq müşkül məsələdir
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
