Nəbi, Qabil, Bəxtiyar
Tarix: 09-12-2019 22:01 | Bölmə: Mahir Qabiloğlu
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar

Adım Mahir, təxəllüsüm Qabiloğlu olsa da, həyatda məni müxtəlif cür çağırırlar. Amma bunların içində ən çox “şairoğlu” müraciətini tez-tez eşidirəm. Onu deyim ki, şair oğlu olsam da ömründə şeir yazmaq fikrinə düşməmişəm də. Amma bir dəfə “yoldan çıxdım”. Üç şeiri dalbadal düzdüm. Fəxrlə qıraqdan özümə baxıb qürurlandım da.

Bir anlıq fikrə getdim. Yazdıqlarım həqiqətənmi şeirdir? Kimə müraciət edim, kimə oxuyum, kimdən soruşum? Bəlkə elə doğurdan da şairəm, yaxud da atam Qabil demişkən sadəcə “şaircik”?

Yazdıqlarımı oxumağa, bir məsləhət almağa sənətkar aradım. Üzvü olduğum Qabilin ocağına baş vurdum. Tapmadım. Qonşularımızı, mənə düzgün məsləhət verə biləcək insanları - Bəxtiyar əmini, Nəbi əmini və digərlərini axtardım. Onlar da yox idilər. Yaşadığımız Hüsü Hacıyev küçəsi 19 – yazıçılar evi qurumuş bulağa bənzəyirdi. Hansı birinin qapısını döyəydim ki? Hamısı dünyasını dəyişmişdi. Nəticədə yazdığım üç cızma-qaranı atdım qırağa. Adını şeir qoyduğum bu şeir dünyaya gəldi.

Mənə ustadoğlu deyə müraciət edən yeganə adam, şair, qələminin pərgarlığına və obyektivliyinə inandığım Əkbər Qoşalıya müraciət etdim. Oxudu. Və ilk, bəlkə də son şeirimin “buraxılış vəsiqə”sini imzaladı.

Allah Nəbi Xəzriyə, Qabilə, Bəxtiyar Vahabzadəyə və dünyasını dəyişən, bu gün yeri görünən bütün şair və yazıçılarımıza rəhmət eləsin!

Nəbi, Qabil, Bəxtiyar

Nəsə demək istəyirəm –
Ürək doludur...
Şeir qoşmaq istəyirəm
Qələm odludur...
Yazmaq-pozmaq istəyirəm –
Kağızım boldur.
ancaq yazdığımı kimə oxuyum? –
hardasız, ay ustadlar? –
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar...

Yazmaq istəyirəm,
Fəqət qorxuram.
Yuxuma girərlər
gecə yarısı...
Qıyğacı baxışlar
gözümü oyar.
“Şairəm söyləyir yerindən duran,
Adamın üzündə həya gərəkdir”
deyibən yenidən qeybə yollanar...
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar...

Poeziya gör nə günə qalıbdır!?.
Qaymaq gedib, ayran üzə çıxıbdır;
Meydan boşdur – Mahir baş qaldırıbdır,
“Yazan” çoxdur...
Ustadları kim fikr edər, kim anar..?
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar...

Şeir zərgər işi –
bunu bilirəm...
Ruhu gözəllərdə
axmaq deyiləm.
Nə incəbellim var,
nə də ki, gözəl...
Onu da özləriylə
cənnətə aparıblar.
Mənəsə deyirlər:
axtaran tapar...
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar.

Həyətimiz köçüb,
Közərir ocaq,
Başçı yoxdur,
Qalıb mənim tək qaçaq.
Axtarıram ilham,
gələcək haçan?
Bunun vədəsini bilirdi onlar –
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar...

Əkbər Qoşalı der:
Ustad oğlusan,
Təbin rəvan gəlir,
Qabiloğlusan;
Bir də görəcəksən
“Nobel” almısan...
Onlar ölən gündən getdiyim “biyar”
Bu şeiri oxuyub güləcək əğyar,
Çünki yoxdur –
Nəbi, Qabil, Bəxtiyar...

Müəllifin bütün yazıları - Mahir QABİLOĞLU



Bölməyə aid digər xəbərlər