İnsanların ürkdüyü qədim peşə - Bu işlə məğul olanlardan bəziləri intihar edib
Tarix: 17-01-2021 15:05 | Bölmə: Slayd
İnsanların ürkdüyü qədim peşə - Bu işlə məğul olanlardan bəziləri intihar edib

Ölüm cəzası ən çox nifrət edilən peşələrdən birini yaradıb: cəllad. Bu işi icra etmək istəyənlər heç vaxt çoxluqda olmayıb, çünki canilər nə qədər qəddar olsa da, bu, cəmiyyətdə ölüm hökmü icraçılarına nifrəti azaltmayıb. Buna görə də, tarix onların adlarını gizlədib.

Reyting.az
“Radiozamaneh”-yə istinadla xəbər verir ki, bir çox cəllad vicdan əzabından qurtulmaq üçün alkoqola meyllənir və ya son nəticədə intihar edirdi.

Qədim Yunanıstanda və Romada cəllad natəmiz sayılırdı və insanlar cəlladdan çimçəşir, çəkinirdilər. Məsələn, antik romalı cəllad Karnifeks işğal zamanı ələ keçirilmiş kölə idi. Onun şəhərdə yaşamaq, məbədə girmək və ya qəbiristanlıqda dəfn olunmaq haqqı yox idi. İnsanlardan fərqli xüsusi paltar geyinir və libasına zınqırovlar asılırdı. Zəng səsi eşidən insanların canına vəlvələ düşür, dərhal toplaşdlıqları yerdən dağılışırdı.

Qədim yəhudilər arasında ən geniş yayılmış edam növü daşqalaq idi və o, bütün cəmiyyət üzvlərinin iştirakı ilə həyata keçirilirdi. Digər cəzaların icrası ağsaqqalların və kahinlərin vəzifəsi idi. Yəni antik İsraildə cəllad peşəsi yox idi.

Qoca Şərqin tiran rejimlərində cəllad yüksək vəzifə sayılırdı və dövlət qulluqçusu hesab olunurdu.

Şimali Avropanın qədim tayfalarının tarixində cəlladlara rast gəlinmir. Germanlar arasında ölüm hökmünün icrası kahinin vəzifəsiydi. Frank krallarının dövründə iddiaçı özü hökmü icra edirdi. Ya da bu işi məhkəmə hakiminin köməkçisi yerinə yetirirdi.



Qəribəsi budur ki, bəzi tayfalarda cəlladlıq ən cavan kürəkənin işi sayılırdı. Edam zamanı qəbilənin bütün üzvləri ayində iştirak edir və məhkumu dar ağacına sürükləyirdilər.

Orta əsrlərdə cəllad peşəsi intibahını yaşayıb. Almaniyada, məsələn, cəlladlar həm də o dövrdə çox sayda olan fahişələrə nəzarət edirdi.

Orta əsr şəhərlərindəki məhdudiyyətlərin əksəriyyəti cəlladlara şamil olunurdu. Onların şəhərdə yaşamaq hüququ yox idi, heç kimə toxunmamalı, kilsəyə gedərsə son sırada oturmalı idi. Qadağalar cəllad ailəsinə də şamil olunurdu.

Bundan başqa, cəlladların peşə dəyişdirmək hüququ yox idi və cəllad qızı da başqa bir cəlladla evlənməli olurdu. Cəllad arvadının doğuşu mamaçasız olurdu, çünki mamaça damğalana bilərdi. Ölümündən sonra arvadının əlində qalan cəllad meyiti səssiz-səmirsiz dəfn olunurdu.

Eyni mənzərə, məsələn, Osmanlıda da müşahidə olunub. Türk şəhərlərinin qədim qəbristanlıqlarında adsız məzarlar orada uyuyan şəxslərin cəllad olduğuna dəlalət edir.

Mirqəzəb - Səfəvi və Qacar dövründə cəlladlara verilən ümumi ad idi. Cəllad, adətən, qırmızı libas geyinər və kəmərinə xəncər bağlayardı. O, dövlət gəliri (maaş) olmadan güzaran keçirirdi; Mirqəzəbin "ülgüc hüququ" vardı: cinayətkar edamdan əvvəl cəlladın ixtiyarına verilirdi; ölüm hökmünün icrasından qabaq zəncirlənmiş cani küçələri dolaşaraq dilənçilik edir, cəllad üçün pul toplayırdı. Bunun sadə mənası vardı: məhkum ülgücün yaxşı itilənməsi və hökmün (boynunun vurulması) qısa zamanda icrasını təmin etmək istəyirdi.

Maraqlı həm də budur ki, edamdan əvvəl caniyə ləziz yemək - "çelokabab" və vəsiyyət etmə haqqı verilirdi...

Reyting.az




Bölməyə aid digər xəbərlər
{sape_links}{sape_article}