23:57 / 27-01-2025
Kallas: "Ukraynada cəbhə xətti qərbə doğru irəliləyir"
23:05 / 27-01-2025
"Ulduz", "Genc yürekler" və yaxud iki dərgi, bir ədəbiyyat - Fotolar
22:56 / 27-01-2025
“Kapital Bank” “Birbank” mobil tətbiqindəki problemlə bağlı açıqlama yayıb
21:15 / 27-01-2025
Ən ağır cinayətlərdə təqsirləndirilən erməniəsilli şəxslərin məhkəməsi davam etdirilib
20:27 / 27-01-2025
Britaniya Belarusa qarşı sanksiyalar tətbiq edib
18:54 / 27-01-2025
İqtisadi Şuranın iclası keçirilib - 2025-ci il üzrə Fəaliyyət Planı müzakirə olunub - Fotolar
18:23 / 27-01-2025
“KazMunayGaz” “Kaşaqan”dan ilk neft partiyasını Bakıya göndərib
17:56 / 27-01-2025
Türkiyə səfiri Ermənistanla sərhədin açılmasını vacib sayır
17:48 / 27-01-2025
Dövlət qulluqçusu olmayan mülki işçilərin maaşları artırılıb
17:15 / 27-01-2025
Hərbi qulluqçuların aylıq vəzifə maaşları artırılıb
17:07 / 27-01-2025
“Enerji resurslarından səmərəli istifadə və enerji effektivliyi haqqında” qanun dəyişib
17:01 / 27-01-2025
Prezident şikayətə baxılma qaydasını təsdiqləyib
16:59 / 27-01-2025
İlham Əliyev Samir Şərifova yeni vəzifə verib
16:53 / 27-01-2025
İlham Əliyev "Avtomobil yolları haqqında" qanunda dəyişiklik edib
16:47 / 27-01-2025
Məmməd Musayev “Şöhrət” ordeni ilə təltif edilib
16:42 / 27-01-2025
Bakının məşhur bazarı bağlanıb
16:36 / 27-01-2025
Məşhur bəstəkar Səudiyyə Ərəbistanı üçün dövlət himni bəstələyəcək - Foto
16:34 / 27-01-2025
Aİ Gürcüstanla vizasız rejimin qismən dayandırılması barədə qərar qəbul edib
15:57 / 27-01-2025
Agentlikdə sədr müavini təyinatı olub
15:55 / 27-01-2025
Türkiyənin Hərbi Dəniz Qüvvələri daha təsirli gücə çevrilir
15:40 / 27-01-2025
İstanbulda oteldə yanğın başlayıb
15:39 / 27-01-2025
Elariz Məmmədoğlunun kürəkəni hakim qarşısında: "Günahım yoxdur"
15:33 / 27-01-2025
İş elanı: bir ildə 66.000 avroya qədər maaş verirlər - Fotolar
15:20 / 27-01-2025
Erməni ekspert: Trampın Ermənistanla bağlı siyasəti çox fərqli olacaq
15:15 / 27-01-2025
AŞPA-da prezident seçkisi keçirilib
15:10 / 27-01-2025
Braziliyada təyyarəni ildırım vurub
14:57 / 27-01-2025
Prezident Əliyev Lukaşenkoya məktub göndərib
14:32 / 27-01-2025
AMEA-da institut ləğv olunub
14:30 / 27-01-2025
Prezident İsrail İqtisadi Forumunun həmtəsisçisini qəbul edib - Yenilənib
14:20 / 27-01-2025
Nazirlik plastik cərrahlara müraciət edib
23:10 / 26-01-2025
Lukaşenko prezident seçkilərinin qalibidir - (Yenilənib)
19:23 / 24-01-2025
Putin Trampın son təhdidlərini hiyləgər oyun sayır
22:56 / 24-01-2025
Baş nazir: "Xaricdən dəstək alan bəzi qruplar hökuməti devirmək istəyir"
15:50 / 24-01-2025
Dövlət Agentliyində korrupsiya: beş quruma məlumat verilib
18:01 / 25-01-2025
"Səbail" "Kəpəz"ə qalib gəlib
16:40 / 26-01-2025
İlon Mask ifrat sağçı Almaniya arzulayır
19:38 / 23-01-2025
Ulduz aktyor məşhur aktrisanı rüsvay etməyə hazırlaşır
19:03 / 23-01-2025
İmran Bədirxanlı: “Özünü tapandan sonra yaşamaq asanlaşır” - Müsahibə
18:40 / 23-01-2025
2025-ci ilin “Oskar” təqdimatı mahnısız olacaq
00:15 / 24-01-2025
Türkiyə İraqda şəhid verib
10:56 / 23-01-2025
Premyer Liqa: XX turun təyinatları açıqlanıb
14:12 / 25-01-2025
Demi Mur "Oskar"-a namizədlər siyahısındadır
Darıxmağın ləzzəti - Akif Cabbarlı yazır
Tarix: 22-01-2021 14:32 | Bölmə: Akif CABBARLI
Kərim Kərimlinski axır ki, son günlər ürəyində dolandırdığı, beynində gəzdirdiyi fikirləri kağıza köçürmək istədi. Hələ keçmişdən yazı-pozu işlərini evdə tək olanda yoluna qoyurdu. Yatağından qalxıb mətbəxə keçdi. Həyat yoldaşı da, oğlu da gözə dəymirdi. Yəqin çıxıb gediblər işlərinin dalınca, - deyib özünə bir stəkan çay süzdü. Sonra yadına düşdü ki, heç yuyunmayıb da. Yox, çay içərəm, səhər yeməyi qalsın sonraya, - qoy yazımı yazım, yemək qaçmır ki, - düşüncəsi ilə eynəyini axtardı.
...Kərim müəllim uzun illər Yaşıltəpədə rayon qəzetində işləyib - əvvəllər korrektor, sonra müxbir kimi. Bir vaxtlar əhalinin şəhərə nizamsız, ölçü-biçisiz axını başlayanda o da paytaxtda yaşamaq, yaradıcı insan, populyar qələm adamı kimi tanınmaq eşqinə düşdü. Şəhər kənarında kiçik, daracaq bir mənzil kirayələyib kiçik və kövrək qəlbindən keçən böyük-böyük duyğuları rayon mətbəəsindən qoltuğuna vurub gətirdiyi bir tərəfi yazılı makina kağızlarına köçürməyə başladı. Olurdu ki, on səhifəlik yazısından üç cümlə seçib dərc edirdilər, buna da şükür edirdi. Bilirdi ki, yazısı çıxan qəzetlər rayona da gedir və keçmiş redaktoru, iş yoldaşları Kərimin imzasını görüb həsəd aparır, ürəklərindən də onun kimi tanınmaq arzusu keçirdi. O, belə fikirləşirdi, amma Allah bilir, bəlkə də Kərimin imzasını görmürdülər və görsələr də, heç eyinlərinə də almırdılar.
Bakıda o vaxtlar çoxlu qəzet çıxırdı, xeyli jurnal çap olunurdu və bu nəşrlərdə də əsasən tanınmış, peşəkar jurnalistlər işləyirdi. Adlı-sanlı yazıçıların, şairlərin də bəziləri elə bu redaksiyalarda çalışır, əməlli-başlı maaş və qonorar alır, ailələrini saxlayırdılar. Bir uğurlu kitabın müqabilində yüngül-yaraq minik maşını, ucuzvari mənzil alanlar da olurdu. Kərim isə bu dəryada üzgü nə olduğunu bilməyən həvəskar kimi çabalamaqda idi. Bir gün Anarın kitabını vərəqləyərkən məşhur Kəbirlinski obrazının taleyi diqqətini çəkdi. Bu bəxtsiz sənət adamı ilə özünün həyatını müqayisə də elədi ürəyində və qəfildən “tapdım” dedi, - mən də bu gündən oldum Kərimlinski.
O, “Kərimlinski” imzası ilə bir neçə süjetsiz, solğun, ədəbi ictimaiyyətdə əcaibliyi ilə qıcıq doğuran bir-iki hekayə yazıb əslən Yaşıltəpədən olan bir redaktor tanışının jurnalında dərc elətdirsə də, sonradan çox peşiman oldu. Tənqidçilər onu elə günə qoydular ki, əlinə qələm aldığına görə, üzr istəyirəm, itdən peşiman oldu. Yazmadı, redaksiyaların qapısını unutmağa çalışdı, özünün şəxsində parlaq gələcəkli yazıçının qarşısında “qırmızı işıq” yandıranlara lənət də oxudu.
Burada bir haşiyə çıxaq ki, Kərim Kərimlinski rayon qəzetində işlədiyi dövrdə orfoqrafiyanı dərindən mənimsəmişdi və bu sahədə xüsusi seçilirdi. Obrazlı yazmaq, xarakterlər yaratmaq səriştəsi olmasa da, yazılarında orfoqrafik səhvlər tutmaq mümkünsüz idi. Dostlarından biri bunu yaxşı bildiyindən Kərimi hansısa nəşriyyatda işə düzəltdi və buna görə nəşriyyat müdirindən bir “sağ ol” da qazandı. Dedilər ki, bir halda ki, yolunu azıb qaçıb şəhərə, qoy dolansın, ailəsini saxlasın, savab işdir, Allaha da xoş gedər.
İndi illər keçib, Kərim də yaşa dolub. Mətbuatda, ədəbi aləmdə tanınmasa da, qohumlar arasında, yerlilərinin yanında xətir-hörməti böyükdür. Elçiliyə aparırlar, toyda, yas məclislərində başda otuzdururlar. Necə də olsa, qələm adamıdır, Kərim Kərimlinskidir axı. Bütün bunlar Kərimin gözünün qabağından kino lenti kimi keçdi və qarşısındakı ağ vərəqə bənövşəyi rəngli qələmi ilə bir başlıq yazdı: “Darıxmağın ləzzəti”.
Niyə belə yazdı, qoy deyim. Kərim müəllim də bizim kimi məlum yaş həddini keçib və son aylar şəhəri ürəyincə gəzib-dolana bilmir. Oturub evdə və geninə-boluna, eninə-uzununa darıxmaqla məşğuldur. Həyat yoldaşı ilə oğlu işdə olanda yeganə təsəllisi televizora baxmaq və bir də köhnə tanışları, dostları ilə telefonda mırt vurmaqdır. Həyətə, yol-rizə çıxmağı o qədər də xoşlamır. Qeybətdən, dalca danışmaqdan zəhləsi getdiyindən vasvası, deyingən adamlardan uzaq gəzir. Sözün düzü, ağır işin qulpundan tutmağa heyi qalmayıb – neçə illərdir ki, qan təzyiqindən əziyyət çəkir. Bir dəfə hələ rayonda ikən redaktorun köməyi ilə hansısa kolxozun hesabına Soçiyə göndərmişdilər ki, müalicə alsın. Sonradan davamlı gedə bilmədi və doğrusu, heç özü də bunun həvəsində olmadı. İndi də şəhərdə arada bir yazmaq istəsə də, Kəbirlinskinin ruhuna dua oxuyub ilham pərisini səsləsə də, özü də görür ki, alınası bir şey yoxdur. Odur ki, neçə vaxtdır əlinə qələm almırdı. Amma bu gün yenə köhnə əyyamlardakı kimi səliqə-səhmanla, ədəb-ərkanla nə isə yazmaq eşqinə düşüb Kərim müəllim.
Bəli, sərlövhəni yazdı – “Darıxmağın ləzzəti”. Sonra ha əlləşdi, ha gücəndi, bir şey çıxmadı. Darıxmaqda nə ləzzət axı? Mən axmaq da bu başlığı yazdım, - deyib, təzədən yatağına uzandı. Elə bu vaxt qapı açıldı və həyat yoldaşı içəri girdi.
- Səriyyə, sənsən, nə yaxşı tez qayıtdın?
- Hə, Kərim, iş o qədər də yox idi, səndən ötrü darıxdım. Kafe sahibi də dedi ki, çıx get kişinin yanına. Bilirəm ki, sən də tək qalanda qüssələnirsən. Pis eləmişəm qayıtmağıma?
- Yox, ay Səriyyə, yaxşı eləmisən. Bilirsən, indi mənə də yasaq olunub çölə-bayıra çıxmaq, təkbaşına da olsa gəzmək-dolanmaq... Dünən bir kinoya baxmışam, deməli, bizim kimi bir ər-arvad darıxıb, darıxıb, sonra durub oynaq bir musiqinin sədaları altında doyunca rəqs elədilər. Bəlkə biz də...
- Bıy, ay kişi, nə danışırsan? Bu yaşımızda duraq oynayaq deyirsən?
- Hə, Səriyyə, canın üçün, onlar bizdən də yaşlı idilər.
Kərim ayağa qalxıb maqnitofonu işə saldı. Dalğanı hərləyib, həzin bir musiqi tapdı, - ruslar buna “belıy tanes” deyirlər, arvad, - dedi. O ili Soçidə olanda... Tambovdan gələn ucaboy, qəşəng meşə gözətçisi (bəlkə gözəlçəsi?...) Nadya ilə necə fırfıra kimi fırlandığı gözünün qabağından keçdi. Amma Soçidəki bu rəqs birinci və axırıncı olmuşdu. Kərim xamlığından qızın ayağını tapdalamış və ondan yağlı bir söyüş qazanmışdı. Qızın “svinya” sözünü uzun illər ürəyində dolandırmışdı.
Nə isə, kişi arvadına yaxınlaşıb onu bağrına basdı: – Arvad, əslində sən məni dəvət eləməlisən ey, “zakon”la belə olmalıdır, - dedi. Səriyyə naz-qəmzə ilə gözlərini süzdürdü. Kərim ətli-canlı arvadını ha o tərəf-bu tərəfə yırğalasa da, bir şey alınmadı. Otuz-qırx il əvvəl qucağında hansısa münasibətlə rahatca ora-bura daşıdığı qadın bir sentnerlik yük kimi Kərimlinskini zora salmışdı və birdən belinin incə yerindən qəfil bir ağrı tutdu Kərimin. Görünür, gücə düşdüyündən damarı qaçmışdı. Güc-bəla özünü yenidən yatağına saldı. Səriyyənin isə sifəti Dağıstan şorabası kimi elə turşumuşdu ki, oğul istəyirdi ki, sözlə ifadə eləsin.
...Kərim Kərimlinski aramsız zarıldayırdı və arabir də acı-acı mızıldanırdı: - darıxmağın ləzzəti, daırmağın ləzzəti...
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 22-01-2021 14:32 | Bölmə: Akif CABBARLI
(hekayə)
Kərim Kərimlinski axır ki, son günlər ürəyində dolandırdığı, beynində gəzdirdiyi fikirləri kağıza köçürmək istədi. Hələ keçmişdən yazı-pozu işlərini evdə tək olanda yoluna qoyurdu. Yatağından qalxıb mətbəxə keçdi. Həyat yoldaşı da, oğlu da gözə dəymirdi. Yəqin çıxıb gediblər işlərinin dalınca, - deyib özünə bir stəkan çay süzdü. Sonra yadına düşdü ki, heç yuyunmayıb da. Yox, çay içərəm, səhər yeməyi qalsın sonraya, - qoy yazımı yazım, yemək qaçmır ki, - düşüncəsi ilə eynəyini axtardı.
...Kərim müəllim uzun illər Yaşıltəpədə rayon qəzetində işləyib - əvvəllər korrektor, sonra müxbir kimi. Bir vaxtlar əhalinin şəhərə nizamsız, ölçü-biçisiz axını başlayanda o da paytaxtda yaşamaq, yaradıcı insan, populyar qələm adamı kimi tanınmaq eşqinə düşdü. Şəhər kənarında kiçik, daracaq bir mənzil kirayələyib kiçik və kövrək qəlbindən keçən böyük-böyük duyğuları rayon mətbəəsindən qoltuğuna vurub gətirdiyi bir tərəfi yazılı makina kağızlarına köçürməyə başladı. Olurdu ki, on səhifəlik yazısından üç cümlə seçib dərc edirdilər, buna da şükür edirdi. Bilirdi ki, yazısı çıxan qəzetlər rayona da gedir və keçmiş redaktoru, iş yoldaşları Kərimin imzasını görüb həsəd aparır, ürəklərindən də onun kimi tanınmaq arzusu keçirdi. O, belə fikirləşirdi, amma Allah bilir, bəlkə də Kərimin imzasını görmürdülər və görsələr də, heç eyinlərinə də almırdılar.
Bakıda o vaxtlar çoxlu qəzet çıxırdı, xeyli jurnal çap olunurdu və bu nəşrlərdə də əsasən tanınmış, peşəkar jurnalistlər işləyirdi. Adlı-sanlı yazıçıların, şairlərin də bəziləri elə bu redaksiyalarda çalışır, əməlli-başlı maaş və qonorar alır, ailələrini saxlayırdılar. Bir uğurlu kitabın müqabilində yüngül-yaraq minik maşını, ucuzvari mənzil alanlar da olurdu. Kərim isə bu dəryada üzgü nə olduğunu bilməyən həvəskar kimi çabalamaqda idi. Bir gün Anarın kitabını vərəqləyərkən məşhur Kəbirlinski obrazının taleyi diqqətini çəkdi. Bu bəxtsiz sənət adamı ilə özünün həyatını müqayisə də elədi ürəyində və qəfildən “tapdım” dedi, - mən də bu gündən oldum Kərimlinski.
O, “Kərimlinski” imzası ilə bir neçə süjetsiz, solğun, ədəbi ictimaiyyətdə əcaibliyi ilə qıcıq doğuran bir-iki hekayə yazıb əslən Yaşıltəpədən olan bir redaktor tanışının jurnalında dərc elətdirsə də, sonradan çox peşiman oldu. Tənqidçilər onu elə günə qoydular ki, əlinə qələm aldığına görə, üzr istəyirəm, itdən peşiman oldu. Yazmadı, redaksiyaların qapısını unutmağa çalışdı, özünün şəxsində parlaq gələcəkli yazıçının qarşısında “qırmızı işıq” yandıranlara lənət də oxudu.
Burada bir haşiyə çıxaq ki, Kərim Kərimlinski rayon qəzetində işlədiyi dövrdə orfoqrafiyanı dərindən mənimsəmişdi və bu sahədə xüsusi seçilirdi. Obrazlı yazmaq, xarakterlər yaratmaq səriştəsi olmasa da, yazılarında orfoqrafik səhvlər tutmaq mümkünsüz idi. Dostlarından biri bunu yaxşı bildiyindən Kərimi hansısa nəşriyyatda işə düzəltdi və buna görə nəşriyyat müdirindən bir “sağ ol” da qazandı. Dedilər ki, bir halda ki, yolunu azıb qaçıb şəhərə, qoy dolansın, ailəsini saxlasın, savab işdir, Allaha da xoş gedər.
İndi illər keçib, Kərim də yaşa dolub. Mətbuatda, ədəbi aləmdə tanınmasa da, qohumlar arasında, yerlilərinin yanında xətir-hörməti böyükdür. Elçiliyə aparırlar, toyda, yas məclislərində başda otuzdururlar. Necə də olsa, qələm adamıdır, Kərim Kərimlinskidir axı. Bütün bunlar Kərimin gözünün qabağından kino lenti kimi keçdi və qarşısındakı ağ vərəqə bənövşəyi rəngli qələmi ilə bir başlıq yazdı: “Darıxmağın ləzzəti”.
Niyə belə yazdı, qoy deyim. Kərim müəllim də bizim kimi məlum yaş həddini keçib və son aylar şəhəri ürəyincə gəzib-dolana bilmir. Oturub evdə və geninə-boluna, eninə-uzununa darıxmaqla məşğuldur. Həyat yoldaşı ilə oğlu işdə olanda yeganə təsəllisi televizora baxmaq və bir də köhnə tanışları, dostları ilə telefonda mırt vurmaqdır. Həyətə, yol-rizə çıxmağı o qədər də xoşlamır. Qeybətdən, dalca danışmaqdan zəhləsi getdiyindən vasvası, deyingən adamlardan uzaq gəzir. Sözün düzü, ağır işin qulpundan tutmağa heyi qalmayıb – neçə illərdir ki, qan təzyiqindən əziyyət çəkir. Bir dəfə hələ rayonda ikən redaktorun köməyi ilə hansısa kolxozun hesabına Soçiyə göndərmişdilər ki, müalicə alsın. Sonradan davamlı gedə bilmədi və doğrusu, heç özü də bunun həvəsində olmadı. İndi də şəhərdə arada bir yazmaq istəsə də, Kəbirlinskinin ruhuna dua oxuyub ilham pərisini səsləsə də, özü də görür ki, alınası bir şey yoxdur. Odur ki, neçə vaxtdır əlinə qələm almırdı. Amma bu gün yenə köhnə əyyamlardakı kimi səliqə-səhmanla, ədəb-ərkanla nə isə yazmaq eşqinə düşüb Kərim müəllim.
Bəli, sərlövhəni yazdı – “Darıxmağın ləzzəti”. Sonra ha əlləşdi, ha gücəndi, bir şey çıxmadı. Darıxmaqda nə ləzzət axı? Mən axmaq da bu başlığı yazdım, - deyib, təzədən yatağına uzandı. Elə bu vaxt qapı açıldı və həyat yoldaşı içəri girdi.
- Səriyyə, sənsən, nə yaxşı tez qayıtdın?
- Hə, Kərim, iş o qədər də yox idi, səndən ötrü darıxdım. Kafe sahibi də dedi ki, çıx get kişinin yanına. Bilirəm ki, sən də tək qalanda qüssələnirsən. Pis eləmişəm qayıtmağıma?
- Yox, ay Səriyyə, yaxşı eləmisən. Bilirsən, indi mənə də yasaq olunub çölə-bayıra çıxmaq, təkbaşına da olsa gəzmək-dolanmaq... Dünən bir kinoya baxmışam, deməli, bizim kimi bir ər-arvad darıxıb, darıxıb, sonra durub oynaq bir musiqinin sədaları altında doyunca rəqs elədilər. Bəlkə biz də...
- Bıy, ay kişi, nə danışırsan? Bu yaşımızda duraq oynayaq deyirsən?
- Hə, Səriyyə, canın üçün, onlar bizdən də yaşlı idilər.
Kərim ayağa qalxıb maqnitofonu işə saldı. Dalğanı hərləyib, həzin bir musiqi tapdı, - ruslar buna “belıy tanes” deyirlər, arvad, - dedi. O ili Soçidə olanda... Tambovdan gələn ucaboy, qəşəng meşə gözətçisi (bəlkə gözəlçəsi?...) Nadya ilə necə fırfıra kimi fırlandığı gözünün qabağından keçdi. Amma Soçidəki bu rəqs birinci və axırıncı olmuşdu. Kərim xamlığından qızın ayağını tapdalamış və ondan yağlı bir söyüş qazanmışdı. Qızın “svinya” sözünü uzun illər ürəyində dolandırmışdı.
Nə isə, kişi arvadına yaxınlaşıb onu bağrına basdı: – Arvad, əslində sən məni dəvət eləməlisən ey, “zakon”la belə olmalıdır, - dedi. Səriyyə naz-qəmzə ilə gözlərini süzdürdü. Kərim ətli-canlı arvadını ha o tərəf-bu tərəfə yırğalasa da, bir şey alınmadı. Otuz-qırx il əvvəl qucağında hansısa münasibətlə rahatca ora-bura daşıdığı qadın bir sentnerlik yük kimi Kərimlinskini zora salmışdı və birdən belinin incə yerindən qəfil bir ağrı tutdu Kərimin. Görünür, gücə düşdüyündən damarı qaçmışdı. Güc-bəla özünü yenidən yatağına saldı. Səriyyənin isə sifəti Dağıstan şorabası kimi elə turşumuşdu ki, oğul istəyirdi ki, sözlə ifadə eləsin.
...Kərim Kərimlinski aramsız zarıldayırdı və arabir də acı-acı mızıldanırdı: - darıxmağın ləzzəti, daırmağın ləzzəti...
Müəllifin bütün yazıları - Akif CABBARLI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-09-2024, 12:18
Akif CABBARLI - Kəlbəcərə gedə bilmədi, doğmalarının qəlbində yuva qurdu - Akif Cabbarlı yazır
14-07-2022, 10:47
Akif CABBARLI - Səfərin uğurlu olsun, yollarına günəş doğsun - Akif Cabbarlı yazır
26-11-2021, 11:35
Akif CABBARLI - Vicdan borcu - Kənan Hacı yeni romanında məhz bu prinsipi önə çəkir
15-07-2020, 13:02
Akif CABBARLI - Şəhid general-mayor Polad Həşimova açıq məktub - Akif Cabbarlı yazır
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
“Tənha insanın monoloqu”nun ssenari müəllifi və rejissoru deyir ki, kinomuzu yaşatmaq və irəli aparmaq üçün film istehsalını artırmalı və onun bazarını düşünməliyik
