00:04 / 21-05-2025
Aİ “Azadlıq Radiosu”na 5,5 milyon avro ayırıb
22:36 / 20-05-2025
Sabirabaddakı qətl hadisəsi araşdırılır
19:07 / 20-05-2025
Milli Məclis daha 13 qanuna dəyişikliyi müzakirəyə çıxaracaq
18:45 / 20-05-2025
Yanacaqsız işləyən mühərrik kəşf ediblər
18:23 / 20-05-2025
Tramp Avropa liderlərini çıxılmaz vəziyyətlə üzləşdirir
18:14 / 20-05-2025
Tofiq Yaqublunun şikayəti rədd olunub
18:12 / 20-05-2025
Ukrayna nümayəndələri İstanbul görüşündə rus dilində danışıblar
18:02 / 20-05-2025
İlham Əliyevlə Viktor Orban görüşüb - Birgə bəyanat - (Yenilənib) - Fotolar+Video
17:54 / 20-05-2025
Bələdiyyələrin vahid informasiya sistemi yaradılacaq
17:48 / 20-05-2025
Polis 75 kq narkotik maddəni dövriyyədən çıxarıb - 10 nəfər saxlanılıb
17:24 / 20-05-2025
10 kiloqram qızılı talayan dəstə tutulub - Video
17:12 / 20-05-2025
Prokuror "Abzas işi" ilə bağlı cəza istəyib
16:34 / 20-05-2025
Tanınmış musiqiçi xeyriyyəçilik edib - Fotolar
16:01 / 20-05-2025
Ər arvadını öldürərək Kür çayına atıb
15:55 / 20-05-2025
Tramp sülh danışıqlarından çıxa bilər: “Bu, mənim müharibəm deyil”
15:43 / 20-05-2025
Xamnəi ABŞ-la danışıqlardan müsbət nəticə gözləmir
14:50 / 20-05-2025
III Çarlz Azərbaycan prezidentinə məktub göndərib - Mətn
14:47 / 20-05-2025
Kral Salman İlham Əliyevə məktub ünvanlayıb
14:30 / 20-05-2025
Sabah güclü külək əsəcək - Xəbərdarlıq
14:29 / 20-05-2025
Rusiyaya qarşı 17-ci sanksiya paketi təsdiqlənib
14:20 / 20-05-2025
Qarabağa növbəti köç karvanı gedib - (Yenilənib)
14:04 / 20-05-2025
İlham Əliyev Macarıstanda işgüzar səfərdədir - Fotolar
14:00 / 20-05-2025
İcra başçısı onları vəzifədən azad edib
13:33 / 20-05-2025
Hindistan Ermənistanın silah bazarında Rusiyanı əvəz edir
13:08 / 20-05-2025
Sumqayıtdakı zavodda partlayış olub - (Yenilənib)
13:02 / 20-05-2025
Limana və gəmilərə hücum ola bilər
12:59 / 20-05-2025
İki direktora şiddətli töhmət veriblər
12:51 / 20-05-2025
“Son zəng” iyunun 14-də çalınacaq
12:34 / 20-05-2025
Pakistan və Hindistan razılaşıb
12:22 / 20-05-2025
Ərdoğan vasitəçilikdən nə qazanır?
15:02 / 16-05-2025
15 gün sovetlərsiz yaşayan Lənkəran...
08:45 / 16-05-2025
Çindən Qazaxıstana turist axını var
17:37 / 16-05-2025
Türkiyənin qlobal rolu artır, təsir imkanları genişlənir - Partiya sədri
09:51 / 16-05-2025
Professor: Əsas şüar “Vahid vətən, vahid dövlət, vahid bayraq!” ola bilər
01:38 / 16-05-2025
“Avroviziya-2025”-in finalçıları bəlli olub - Siyahı
14:21 / 16-05-2025
İlham Əliyev Avropa İttifaqı rəhbərləri ilə görüşüb - Fotolar
10:38 / 17-05-2025
Venera planetində yaşayış mümkündür
16:30 / 19-05-2025
Zülfüqarov: Şərtlər Avropadan Azərbaycanla sağlam münasibətlər qurmağı tələb edir
12:20 / 16-05-2025
“Əmək pensiyaları haqqında” qanun dəyişib
11:12 / 16-05-2025
Kirayə mənzillər layihəsində dələduzluq: kreditlər necə "fırladılır"? - Açıqlamalar
08:33 / 16-05-2025
Məşhur müğənni hücuma görə həbs edilib
09:20 / 16-05-2025
Tədris Cərrahiyyə Klinikası deputatın şirkətindən 1.2 milyonluq dərman alır
“...mənim adım Bobikdir” - Akif Cabbarlı yazır
Tarix: 22-09-2020 11:27 | Bölmə: Akif CABBARLI
(hekayə)
...Mənim adım Bobikdir. Hələ lap küçük vaxtı, heç sarı tükümü tökməmişdim, azıb glib çıxmışdım Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binaların həyətinə ha, onda geniş, sərin talvarın altında oturub nərd oynayan kişilər ovuclarında mənə sərin su içirtmiş, yaxınlıqdakı marketdən sosis alıb nəzakətlə yemləmişdilər də. O kişilərdən biri ucadan səslənmişdi ki, bu küçüyün adını Bobik qoyaq. Daha bilmədim ki, niyə mənə bu adı qoyurlar. Doğrusu, hansı ölkəyə, hansı millətə məxsusluğunu da anlamadım. Bu adla çağırılmağıma bir nəfər kimi razılaşmışdılar.
Bobik bu sözləri deyib susdu. Onun kədərli, qüssəli gözlərindən, intizarlı baxışlarından çox şey oxumaq olardı. Bobik köhnə, içi-başı tamamilə tökülmüş kreslonun içində özünə lap cənnətdə olduğu kimi rahatlıq tapmışdı. Restoranın həyətinə ilk atılan, desant rolunda olan it kimi vaxtilə bu ictimai iaşə obyektinin şefinə məxsus olan, sonradan köhnə əşya kimi həyətin ucqarındakı yaşıllığa tullanan kresloda yuva düzəltmiş, gün-güzəran qurmuşdu. Sonradan bu həyətə daha bir it gətirilib azdırılmışdı. İndi Bobiklə üzbəüz oturub çəhrayı dilini seyrək dişlərinin arasından səliqəsiz şəkildə sallayıb həvəslə ləhləyən köpək Bobikin ağrılı-acılı hekayətinə həvəslə qulaq asırdı.
Hə, mənim əziz dostum, o həyətdə məni sevir, əzizləyirdilər. Suyumu, çörəyimi verir, başımı tumarlayırdılar. Günlər ötdükcə şosenin o tayında, köhnə neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz daxmanın darısqal həyətində keçirdiyim ağrılı-acılı günləri yavaş-yavaş unutmaqda idim. Ev sahibi cantaraq, hirsli-hikkəli Həsənqulu kişinin anama, bacı-qardaşlarıma verdiyi zülmü, əziyyəti yaddaşımda saxlasam da, daha o qədər də fikir eləmirdim. Yeni ünvanda yaşayan ziyalılar, qəlbi geniş insanlar mənə lütfkarlıqla yanaşır, qayğısız böyüdürdülər. Sonralar bu məkana ala-bula rəngdə bir köpək də gəlib çıxdı. Təbiətin qanunudur, onunla dostlaşdıq, məsələ lap sevgi həddinə gəlib çıxdı. Amma hansısa mülahizəyə görə, görünür, məni gələcək əzab-əziyyətdən, qayğı və problemlərdən qurtarmaq üçün həyətimizdəki nəcib və xeyirxah xanımlardan biri müvafiq tibb müəssisəsinə apardı, yüngülvari əməliyyat etdirib, yenidən doğma ocağıma qaytardı. Başa düşürdüm, balalamamağımı, əlavə əziyyətə düşməyimi istəmirdilər. Mən də taleyimlə razılaşdım. Həm də ki, anamı gətirdim gözümün qabağına, doğub-törəyib, sonra da min bir əziyyətə qatlaşmağın arzuolunmaz nəticələri və fəsadları ilə üzləşməkdən bərk qorxdum. Ürəyimdə mənə canımyandılıq edən şəxslərə minnətdarlıq da elədim. Eşitdiyimə görə, bu barədə yazıblar da.
Köpək Bobikə çox diqqətlə qulaq asırdı, həm də ürəyində şükür edirdi ki, nə yaxşı, onu da harasa aparıb bıçaq altına verməyiblər. Bu prosesdən sonra cavan, enerjili köpəyin halı necə olardı axı...
- Hə, Bobik, sonra nə oldu? Danış, maraqlıdır mənim üçün.
- Sonrası nə olacaq, əzizim, yaşayırdım özüm üçün, yavaş-yavaş ətə-qana dolurdum. Həyətimiz çox vaxt küləkli olurdu, yel vurub, yengələr oynayırdı. Üstünə sağlıq, canım belə havalara dözmürdü, dilxor olurdum. Bunu duyan yaxşı insnlar mənə bir evcik - həyətdə domik deyirdilər - düzəltdirib gətirdilər. Zəncirə salmaq istədilər, inan ki, bağrım çatladı. Özün bilirsən də, bu, nə demək olardı. Sözün düzü, nəslimizdə belə şey görünməmişdi. Anam da zəncirsiz, sərbəst gəzib-dolaşıb həmişə. Doğrudur, Həsənqulu kişi onu da, bizi də gecə-gündüz heç nəyin üstündə kötəkləyir, kələyimizi kəsirdi. Ancaq boynumuza zəncir-zad keçirmirdi. Ən azı buna görə onu bağışlayırdıq, üstünə heç mırıldamırdıq da. Nə isə, dartıb zənciri qırdım, bir günlüyə qaçıb uzaqda gizləndim, sonra yenə üzə çıxdım. Doğrusu, məndən inciməmişdilər, əksinə, hiss elədim ki, darıxıb, qəribsəyiblər. Amma sonradan özümdən asılı olmayaraq, bağışlanmaz səhvə yol verdim. Əvvəlcə bir müddət giriş qapısının girəcəyində oturdum, uşaqlarla əyləndim, ötüb keçənə təbəssümlə, nəvazişlə baxdım. Bir sözlə, mehribançılıq, səmimiyyət və ülfət üçün hər priyoma əl atdım. Sonralar isə... Sonralar isə yolverilməz hərəkətə qol qoydum. Qapı açılan kimi soxdum özümü içəri. Liftin qabağında, arxa meydançada özümə yer elədim. Bəzən gecələr də içəridə qalırdım. Qapılar bağlı olanda isə özümü saxlaya bilmirdim, yan-yörəmi isladırdım, bəzən o biri məsələ də olurdu. Bir, iki, axır ki, məni sevənlər, qəlbimə yaxın buraxdıqlarım bu hərəkətimə dözmədilər, lənətləməyə, hətta çubuqlamağa başladılar. Onları qınamırdım, ürəyimdə haqq qazandırırdım. Camaat səni yedirdir, içirdir, sən də durub yediyin qabın içinə...
Sonra başıma gözlənilməz bəla gəldi. Günlərin birində - furqon “Jiquli” deyirlər – məni belə bir maşının baqajına basıb düz gəitrdilər bax bura. Təsəvvür eləyirsən, əvvəl elə bildim yenə nə isə ədəbsiz bir işimə, səhv hərəkətimə görə həkimə aparırlar. Dedim nə olar, qoy qarşısını alsınlar. Amma danışıqlarından, hərəkətlərindən dərhal anladım ki, yox, bu xına o xınadan deyil. Söhbət məni sözün əsl mənasında it kimi azdırmaqdan gedir. Bax, indi neçə vaxtdır buradayam. Şükür ki, sən gəlib çıxmısan, daha darıxmıram. Darıxmaq deyəndə oradakılar üçün çox darıxmışam, lap burnumun ucu göynəyir, amma bilmirəm o sobakavoz bir də gəlib məni geri qaytaracaq, yoxsa yox. Hər halda ümidimi üzməmişəm, bəlkə o kişini kimsə yola gətirdi, “bişirdi”, dalımca göndərdi, deyə bilmərəm. Hər halda hər şeyə bir çıxış yolu var. Bəlkə hansısa yolla həvəsləndirələr, şirnikləndirələr, onda köhnə həyatıma qayıda bilərəm. Gözləyək. Yol tapa bilsəm, and içirəm, səni də özümlə apararam.
- Ay Bobik, elə danışdın ki, məni lap kövrəltdin – köpək ayaqlarını geri çəkib gərnəşdi, sonra möhkəmcə əsnəyib Bobikə bir az da yaxınlaşdı:
- Heç sənin köhnə məhəlləndən bura yeyib-içməyə gələn yoxdur? Bəlkə görsələr...
- Yox-yox, onların bura yolu düşmür. Bura gələnlər cüt-cüt gəlib, tək-tək çıxıb gedirlər. Qabaq qapıdan gəlib, dal qapıdan əkilirlər. Hər dəfə də ayrısı ilə. O gün bir qız düz üç dəfə gəldi, daha biləmmədim ki, burada nəyi yaddan çıxıb qalıbmış. Elə də danışırdı ki, guya bura yox, eləcənə evdən qıraq yerə birinci dəfə gedir. Daha nə deyim, bizim adımız çıxıb. İşləyən, qulluq göstərən də biz, yeri gələndə döyülüb, söyülən də biz. Sözümün canı var, əziz köpək, bilirəm, məlumatım var. Uzaq Sibirdə bizimkiləri xizəyə qoşurlar, at yerinə, maral yerinə. Oliqarxların bağlarını qoruyuruq, dağda çobanların qoyun-quzusunu otarırıq, ovçuların qabağına düşüb quş quşlayırıq, kənddə canavarın qabağına çıxırıq mərdi-mərdanə. Canım sənə desin, hansı birindən danışım. Sonra da adımıza yüz şəbədə qoşurlar; filankəs it günündədir, filankəs itin-qurdun dilini bilir, filankəsin canı it canıdır, iti öldürənə sürütdürərlər və sair və ilaxır.
Adamların bəziləri bizi itə yox, lap itdən də betərinə oxşadır. Qoy eləsinlər, amma azacıq dara düşən kimi yenə bizi yada salırlar. Canım yaxşı adamlara qurban olsun. Hər halda yaxşıların hesabına yaşayıb ömür-gün sürürük. Şansı gətirən, bəxti üzünə gülən həmcinslərimizə necə var qulluq göstərən, nazını çəkənlər də var. İmkanlı adamlar var ki, itlərini kursa yazdırır, bir neçə xarici dil öyrətdirirlər. Elələri də var ki, yanlarına salıb təyyarə ilə Moskvaya, Riqaya aparıb, cins sortlarla görüşdürürlər. Elə bağ evləri, villalar var ki, itləri üçün ayrıca guşə, xidmətçi ayırırlar, yedikləri kababdan onlara da nuş elətdirirlər. Qoy olsun. Bu, bir qismətdir, tale payıdır. Doğrusu, belələrinə həsəd aparmıram. Hər halda əti ətimizdən, qanı qanımızdandır, elə deyilmi? Bax elə bu restoranın müdiri Əmrah kişini götürək, bu adam razı olmasa, bizim burada nə itimiz azıb, hə? Sözə bax ha, itimiz azıb. Özümüz it ola-ola yenə onların işlətdiyi ifadədən istifadə edirik. Qardaş, yaxşı insanlar olmasa, günümüz it günündən də pis keçər. Dayan e, yenə it günü?..
Bobik bu sözləri deyib susdu. Amma yaşarmış gözləri açıq-aşkar yol çəkməyə başladı. Xəyalən özünü Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın geniş, rahat həyətində onu sevənlərin, xoşlayanların arasında hiss elədi. Ala-bula köpəyin sifətində isə izaholunmaz bir təbəssüm, istehza dolu ifadə dolaşmaqda idi...
P.S. Bu hekayə Bobiki tanıyanlar və unutmayanlar üçün qələmə alınıb.
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 22-09-2020 11:27 | Bölmə: Akif CABBARLI
(hekayə)
...Mənim adım Bobikdir. Hələ lap küçük vaxtı, heç sarı tükümü tökməmişdim, azıb glib çıxmışdım Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binaların həyətinə ha, onda geniş, sərin talvarın altında oturub nərd oynayan kişilər ovuclarında mənə sərin su içirtmiş, yaxınlıqdakı marketdən sosis alıb nəzakətlə yemləmişdilər də. O kişilərdən biri ucadan səslənmişdi ki, bu küçüyün adını Bobik qoyaq. Daha bilmədim ki, niyə mənə bu adı qoyurlar. Doğrusu, hansı ölkəyə, hansı millətə məxsusluğunu da anlamadım. Bu adla çağırılmağıma bir nəfər kimi razılaşmışdılar.
Bobik bu sözləri deyib susdu. Onun kədərli, qüssəli gözlərindən, intizarlı baxışlarından çox şey oxumaq olardı. Bobik köhnə, içi-başı tamamilə tökülmüş kreslonun içində özünə lap cənnətdə olduğu kimi rahatlıq tapmışdı. Restoranın həyətinə ilk atılan, desant rolunda olan it kimi vaxtilə bu ictimai iaşə obyektinin şefinə məxsus olan, sonradan köhnə əşya kimi həyətin ucqarındakı yaşıllığa tullanan kresloda yuva düzəltmiş, gün-güzəran qurmuşdu. Sonradan bu həyətə daha bir it gətirilib azdırılmışdı. İndi Bobiklə üzbəüz oturub çəhrayı dilini seyrək dişlərinin arasından səliqəsiz şəkildə sallayıb həvəslə ləhləyən köpək Bobikin ağrılı-acılı hekayətinə həvəslə qulaq asırdı.
Hə, mənim əziz dostum, o həyətdə məni sevir, əzizləyirdilər. Suyumu, çörəyimi verir, başımı tumarlayırdılar. Günlər ötdükcə şosenin o tayında, köhnə neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz daxmanın darısqal həyətində keçirdiyim ağrılı-acılı günləri yavaş-yavaş unutmaqda idim. Ev sahibi cantaraq, hirsli-hikkəli Həsənqulu kişinin anama, bacı-qardaşlarıma verdiyi zülmü, əziyyəti yaddaşımda saxlasam da, daha o qədər də fikir eləmirdim. Yeni ünvanda yaşayan ziyalılar, qəlbi geniş insanlar mənə lütfkarlıqla yanaşır, qayğısız böyüdürdülər. Sonralar bu məkana ala-bula rəngdə bir köpək də gəlib çıxdı. Təbiətin qanunudur, onunla dostlaşdıq, məsələ lap sevgi həddinə gəlib çıxdı. Amma hansısa mülahizəyə görə, görünür, məni gələcək əzab-əziyyətdən, qayğı və problemlərdən qurtarmaq üçün həyətimizdəki nəcib və xeyirxah xanımlardan biri müvafiq tibb müəssisəsinə apardı, yüngülvari əməliyyat etdirib, yenidən doğma ocağıma qaytardı. Başa düşürdüm, balalamamağımı, əlavə əziyyətə düşməyimi istəmirdilər. Mən də taleyimlə razılaşdım. Həm də ki, anamı gətirdim gözümün qabağına, doğub-törəyib, sonra da min bir əziyyətə qatlaşmağın arzuolunmaz nəticələri və fəsadları ilə üzləşməkdən bərk qorxdum. Ürəyimdə mənə canımyandılıq edən şəxslərə minnətdarlıq da elədim. Eşitdiyimə görə, bu barədə yazıblar da.
Köpək Bobikə çox diqqətlə qulaq asırdı, həm də ürəyində şükür edirdi ki, nə yaxşı, onu da harasa aparıb bıçaq altına verməyiblər. Bu prosesdən sonra cavan, enerjili köpəyin halı necə olardı axı...
- Hə, Bobik, sonra nə oldu? Danış, maraqlıdır mənim üçün.
- Sonrası nə olacaq, əzizim, yaşayırdım özüm üçün, yavaş-yavaş ətə-qana dolurdum. Həyətimiz çox vaxt küləkli olurdu, yel vurub, yengələr oynayırdı. Üstünə sağlıq, canım belə havalara dözmürdü, dilxor olurdum. Bunu duyan yaxşı insnlar mənə bir evcik - həyətdə domik deyirdilər - düzəltdirib gətirdilər. Zəncirə salmaq istədilər, inan ki, bağrım çatladı. Özün bilirsən də, bu, nə demək olardı. Sözün düzü, nəslimizdə belə şey görünməmişdi. Anam da zəncirsiz, sərbəst gəzib-dolaşıb həmişə. Doğrudur, Həsənqulu kişi onu da, bizi də gecə-gündüz heç nəyin üstündə kötəkləyir, kələyimizi kəsirdi. Ancaq boynumuza zəncir-zad keçirmirdi. Ən azı buna görə onu bağışlayırdıq, üstünə heç mırıldamırdıq da. Nə isə, dartıb zənciri qırdım, bir günlüyə qaçıb uzaqda gizləndim, sonra yenə üzə çıxdım. Doğrusu, məndən inciməmişdilər, əksinə, hiss elədim ki, darıxıb, qəribsəyiblər. Amma sonradan özümdən asılı olmayaraq, bağışlanmaz səhvə yol verdim. Əvvəlcə bir müddət giriş qapısının girəcəyində oturdum, uşaqlarla əyləndim, ötüb keçənə təbəssümlə, nəvazişlə baxdım. Bir sözlə, mehribançılıq, səmimiyyət və ülfət üçün hər priyoma əl atdım. Sonralar isə... Sonralar isə yolverilməz hərəkətə qol qoydum. Qapı açılan kimi soxdum özümü içəri. Liftin qabağında, arxa meydançada özümə yer elədim. Bəzən gecələr də içəridə qalırdım. Qapılar bağlı olanda isə özümü saxlaya bilmirdim, yan-yörəmi isladırdım, bəzən o biri məsələ də olurdu. Bir, iki, axır ki, məni sevənlər, qəlbimə yaxın buraxdıqlarım bu hərəkətimə dözmədilər, lənətləməyə, hətta çubuqlamağa başladılar. Onları qınamırdım, ürəyimdə haqq qazandırırdım. Camaat səni yedirdir, içirdir, sən də durub yediyin qabın içinə...
Sonra başıma gözlənilməz bəla gəldi. Günlərin birində - furqon “Jiquli” deyirlər – məni belə bir maşının baqajına basıb düz gəitrdilər bax bura. Təsəvvür eləyirsən, əvvəl elə bildim yenə nə isə ədəbsiz bir işimə, səhv hərəkətimə görə həkimə aparırlar. Dedim nə olar, qoy qarşısını alsınlar. Amma danışıqlarından, hərəkətlərindən dərhal anladım ki, yox, bu xına o xınadan deyil. Söhbət məni sözün əsl mənasında it kimi azdırmaqdan gedir. Bax, indi neçə vaxtdır buradayam. Şükür ki, sən gəlib çıxmısan, daha darıxmıram. Darıxmaq deyəndə oradakılar üçün çox darıxmışam, lap burnumun ucu göynəyir, amma bilmirəm o sobakavoz bir də gəlib məni geri qaytaracaq, yoxsa yox. Hər halda ümidimi üzməmişəm, bəlkə o kişini kimsə yola gətirdi, “bişirdi”, dalımca göndərdi, deyə bilmərəm. Hər halda hər şeyə bir çıxış yolu var. Bəlkə hansısa yolla həvəsləndirələr, şirnikləndirələr, onda köhnə həyatıma qayıda bilərəm. Gözləyək. Yol tapa bilsəm, and içirəm, səni də özümlə apararam.
- Ay Bobik, elə danışdın ki, məni lap kövrəltdin – köpək ayaqlarını geri çəkib gərnəşdi, sonra möhkəmcə əsnəyib Bobikə bir az da yaxınlaşdı:
- Heç sənin köhnə məhəlləndən bura yeyib-içməyə gələn yoxdur? Bəlkə görsələr...
- Yox-yox, onların bura yolu düşmür. Bura gələnlər cüt-cüt gəlib, tək-tək çıxıb gedirlər. Qabaq qapıdan gəlib, dal qapıdan əkilirlər. Hər dəfə də ayrısı ilə. O gün bir qız düz üç dəfə gəldi, daha biləmmədim ki, burada nəyi yaddan çıxıb qalıbmış. Elə də danışırdı ki, guya bura yox, eləcənə evdən qıraq yerə birinci dəfə gedir. Daha nə deyim, bizim adımız çıxıb. İşləyən, qulluq göstərən də biz, yeri gələndə döyülüb, söyülən də biz. Sözümün canı var, əziz köpək, bilirəm, məlumatım var. Uzaq Sibirdə bizimkiləri xizəyə qoşurlar, at yerinə, maral yerinə. Oliqarxların bağlarını qoruyuruq, dağda çobanların qoyun-quzusunu otarırıq, ovçuların qabağına düşüb quş quşlayırıq, kənddə canavarın qabağına çıxırıq mərdi-mərdanə. Canım sənə desin, hansı birindən danışım. Sonra da adımıza yüz şəbədə qoşurlar; filankəs it günündədir, filankəs itin-qurdun dilini bilir, filankəsin canı it canıdır, iti öldürənə sürütdürərlər və sair və ilaxır.
Adamların bəziləri bizi itə yox, lap itdən də betərinə oxşadır. Qoy eləsinlər, amma azacıq dara düşən kimi yenə bizi yada salırlar. Canım yaxşı adamlara qurban olsun. Hər halda yaxşıların hesabına yaşayıb ömür-gün sürürük. Şansı gətirən, bəxti üzünə gülən həmcinslərimizə necə var qulluq göstərən, nazını çəkənlər də var. İmkanlı adamlar var ki, itlərini kursa yazdırır, bir neçə xarici dil öyrətdirirlər. Elələri də var ki, yanlarına salıb təyyarə ilə Moskvaya, Riqaya aparıb, cins sortlarla görüşdürürlər. Elə bağ evləri, villalar var ki, itləri üçün ayrıca guşə, xidmətçi ayırırlar, yedikləri kababdan onlara da nuş elətdirirlər. Qoy olsun. Bu, bir qismətdir, tale payıdır. Doğrusu, belələrinə həsəd aparmıram. Hər halda əti ətimizdən, qanı qanımızdandır, elə deyilmi? Bax elə bu restoranın müdiri Əmrah kişini götürək, bu adam razı olmasa, bizim burada nə itimiz azıb, hə? Sözə bax ha, itimiz azıb. Özümüz it ola-ola yenə onların işlətdiyi ifadədən istifadə edirik. Qardaş, yaxşı insanlar olmasa, günümüz it günündən də pis keçər. Dayan e, yenə it günü?..
Bobik bu sözləri deyib susdu. Amma yaşarmış gözləri açıq-aşkar yol çəkməyə başladı. Xəyalən özünü Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın geniş, rahat həyətində onu sevənlərin, xoşlayanların arasında hiss elədi. Ala-bula köpəyin sifətində isə izaholunmaz bir təbəssüm, istehza dolu ifadə dolaşmaqda idi...
P.S. Bu hekayə Bobiki tanıyanlar və unutmayanlar üçün qələmə alınıb.
Müəllifin bütün yazıları - Akif CABBARLI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-09-2024, 12:18
Akif CABBARLI - Kəlbəcərə gedə bilmədi, doğmalarının qəlbində yuva qurdu - Akif Cabbarlı yazır
14-07-2022, 10:47
Akif CABBARLI - Səfərin uğurlu olsun, yollarına günəş doğsun - Akif Cabbarlı yazır
26-11-2021, 11:35
Akif CABBARLI - Vicdan borcu - Kənan Hacı yeni romanında məhz bu prinsipi önə çəkir
15-07-2020, 13:02
Akif CABBARLI - Şəhid general-mayor Polad Həşimova açıq məktub - Akif Cabbarlı yazır
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
