14:34 / 14-05-2025
İsrailli müğənni Türkiyədəki konsertlərini təxirə salmaq istəmir
14:24 / 14-05-2025
Zelenski Putinlə niyə Türkiyədə görüşmək istəyir?
14:11 / 14-05-2025
Rusiyaya işləyən qrup ifşa olunub
13:59 / 14-05-2025
Prezident Tural Piriyevi icraçı direktor təyin edib
13:54 / 14-05-2025
MN: "Pirəkəşküldə istifadəyə yararsız döyüş sursatları məhv ediləcək"
13:20 / 14-05-2025
Təhlükəsizlik Şurası katibinin keçmiş müavini saxlanılıb
13:11 / 14-05-2025
AFFA daha iki klubu cəzalandırıb
13:03 / 14-05-2025
Kobaxidze Trampın könlünü almağa çalışır
12:53 / 14-05-2025
Birlik sədrinin şikayəti rədd olunub
12:46 / 14-05-2025
“Melissa Group”un rəhbəri ev dustaqlığına buraxılıb
12:42 / 14-05-2025
Nazirliyin sabiq idarə rəisinin cəzası azaldılıb
12:29 / 14-05-2025
Sabah leysan yağacaq
12:22 / 14-05-2025
Qarabağa fərdi avtomobillərlə səfərlərin istiqamətləri genişləndirilir
09:58 / 14-05-2025
Leyla Muradzadə direktor müavini təyin olunub
09:54 / 14-05-2025
Əkrəm İmamoğluya qarşı daha bir ittiham irəli sürülüb
09:43 / 14-05-2025
Ay torpağından oksigen hasil edəcəklər - Fotolar
09:17 / 14-05-2025
Dövlət Kamera Orkestrinə direktor təyin edilib - Foto
09:12 / 14-05-2025
Gömrük Komitəsinin tenderi ləğv olunub
08:48 / 14-05-2025
Ordumuzun mövqeləri iki istiqamətdən atəşə tutulub
08:33 / 14-05-2025
Putini İstanbulda Uşakov və Lavrov əvəz edə bilər
08:17 / 14-05-2025
Rusiya genişmiqyaslı hücuma hazırlaşır?
08:10 / 14-05-2025
Üçqat “Oskar” mükafatçısı vəfat edib
08:07 / 14-05-2025
Professor: Rusofob tezislər iki əsrdir dəyişmir
08:01 / 14-05-2025
Tramp: “Ozempik “yağlı əppək”dir”
07:56 / 14-05-2025
Zaxarova Makronu ələ salıb
07:52 / 14-05-2025
Tripolidə gərginlik səngimək bilmir
00:02 / 14-05-2025
Kənd təsərrüfatı naziri COVID-19-a yoluxub
23:00 / 13-05-2025
Xəstəxanaya direktor təyinatı olub
21:28 / 13-05-2025
Azərbaycanın Su-25 təyyarələri “Anadolu Ankası-2025” təlimində - Video
20:00 / 10-05-2025
İlham Əliyev Ağdama gedib - (Yenilənib) - Fotolar
19:20 / 09-05-2025
207 nömrəli məktəbdə 150 manatdan pul yığılması iddiası araşdırılır
00:01 / 10-05-2025
Bu gün Heydər Əliyevin doğum günüdür
11:27 / 10-05-2025
Konstitusiya və suverenlik: Heydər Əliyev siyasi irsinin təməl sütunları
16:47 / 09-05-2025
Rövnəq Abdullayev yeni naziri kollektivə təqdim edib
16:13 / 12-05-2025
Mollazadə: PKK kürd məsələsi deyil, Sovet İttifaqının Türkiyəyə yaratdığı problemdir
09:28 / 12-05-2025
Terrorçuluqda şübhəli şəxsləri Azərbaycana gətiriblər
17:18 / 09-05-2025
İlham Əliyev və birinci xanım Şuşada - (Yenilənib) - Fotolar
22:28 / 11-05-2025
"Qarabağ" "Araz-Naxçıvan"ı məğlub edib
11:49 / 10-05-2025
Mövqelərimiz atəşə tutulub
10:08 / 10-05-2025
Dövlət və hökumət rəsmiləri Fəxri xiyabanı ziyarət ediblər - Fotolar
11:15 / 12-05-2025
Paşinyan peşman olub: İrəvan yenidən Rusiyaya meyllənir
“...mənim adım Bobikdir” - Akif Cabbarlı yazır
Tarix: 22-09-2020 11:27 | Bölmə: Akif CABBARLI
(hekayə)
...Mənim adım Bobikdir. Hələ lap küçük vaxtı, heç sarı tükümü tökməmişdim, azıb glib çıxmışdım Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binaların həyətinə ha, onda geniş, sərin talvarın altında oturub nərd oynayan kişilər ovuclarında mənə sərin su içirtmiş, yaxınlıqdakı marketdən sosis alıb nəzakətlə yemləmişdilər də. O kişilərdən biri ucadan səslənmişdi ki, bu küçüyün adını Bobik qoyaq. Daha bilmədim ki, niyə mənə bu adı qoyurlar. Doğrusu, hansı ölkəyə, hansı millətə məxsusluğunu da anlamadım. Bu adla çağırılmağıma bir nəfər kimi razılaşmışdılar.
Bobik bu sözləri deyib susdu. Onun kədərli, qüssəli gözlərindən, intizarlı baxışlarından çox şey oxumaq olardı. Bobik köhnə, içi-başı tamamilə tökülmüş kreslonun içində özünə lap cənnətdə olduğu kimi rahatlıq tapmışdı. Restoranın həyətinə ilk atılan, desant rolunda olan it kimi vaxtilə bu ictimai iaşə obyektinin şefinə məxsus olan, sonradan köhnə əşya kimi həyətin ucqarındakı yaşıllığa tullanan kresloda yuva düzəltmiş, gün-güzəran qurmuşdu. Sonradan bu həyətə daha bir it gətirilib azdırılmışdı. İndi Bobiklə üzbəüz oturub çəhrayı dilini seyrək dişlərinin arasından səliqəsiz şəkildə sallayıb həvəslə ləhləyən köpək Bobikin ağrılı-acılı hekayətinə həvəslə qulaq asırdı.
Hə, mənim əziz dostum, o həyətdə məni sevir, əzizləyirdilər. Suyumu, çörəyimi verir, başımı tumarlayırdılar. Günlər ötdükcə şosenin o tayında, köhnə neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz daxmanın darısqal həyətində keçirdiyim ağrılı-acılı günləri yavaş-yavaş unutmaqda idim. Ev sahibi cantaraq, hirsli-hikkəli Həsənqulu kişinin anama, bacı-qardaşlarıma verdiyi zülmü, əziyyəti yaddaşımda saxlasam da, daha o qədər də fikir eləmirdim. Yeni ünvanda yaşayan ziyalılar, qəlbi geniş insanlar mənə lütfkarlıqla yanaşır, qayğısız böyüdürdülər. Sonralar bu məkana ala-bula rəngdə bir köpək də gəlib çıxdı. Təbiətin qanunudur, onunla dostlaşdıq, məsələ lap sevgi həddinə gəlib çıxdı. Amma hansısa mülahizəyə görə, görünür, məni gələcək əzab-əziyyətdən, qayğı və problemlərdən qurtarmaq üçün həyətimizdəki nəcib və xeyirxah xanımlardan biri müvafiq tibb müəssisəsinə apardı, yüngülvari əməliyyat etdirib, yenidən doğma ocağıma qaytardı. Başa düşürdüm, balalamamağımı, əlavə əziyyətə düşməyimi istəmirdilər. Mən də taleyimlə razılaşdım. Həm də ki, anamı gətirdim gözümün qabağına, doğub-törəyib, sonra da min bir əziyyətə qatlaşmağın arzuolunmaz nəticələri və fəsadları ilə üzləşməkdən bərk qorxdum. Ürəyimdə mənə canımyandılıq edən şəxslərə minnətdarlıq da elədim. Eşitdiyimə görə, bu barədə yazıblar da.
Köpək Bobikə çox diqqətlə qulaq asırdı, həm də ürəyində şükür edirdi ki, nə yaxşı, onu da harasa aparıb bıçaq altına verməyiblər. Bu prosesdən sonra cavan, enerjili köpəyin halı necə olardı axı...
- Hə, Bobik, sonra nə oldu? Danış, maraqlıdır mənim üçün.
- Sonrası nə olacaq, əzizim, yaşayırdım özüm üçün, yavaş-yavaş ətə-qana dolurdum. Həyətimiz çox vaxt küləkli olurdu, yel vurub, yengələr oynayırdı. Üstünə sağlıq, canım belə havalara dözmürdü, dilxor olurdum. Bunu duyan yaxşı insnlar mənə bir evcik - həyətdə domik deyirdilər - düzəltdirib gətirdilər. Zəncirə salmaq istədilər, inan ki, bağrım çatladı. Özün bilirsən də, bu, nə demək olardı. Sözün düzü, nəslimizdə belə şey görünməmişdi. Anam da zəncirsiz, sərbəst gəzib-dolaşıb həmişə. Doğrudur, Həsənqulu kişi onu da, bizi də gecə-gündüz heç nəyin üstündə kötəkləyir, kələyimizi kəsirdi. Ancaq boynumuza zəncir-zad keçirmirdi. Ən azı buna görə onu bağışlayırdıq, üstünə heç mırıldamırdıq da. Nə isə, dartıb zənciri qırdım, bir günlüyə qaçıb uzaqda gizləndim, sonra yenə üzə çıxdım. Doğrusu, məndən inciməmişdilər, əksinə, hiss elədim ki, darıxıb, qəribsəyiblər. Amma sonradan özümdən asılı olmayaraq, bağışlanmaz səhvə yol verdim. Əvvəlcə bir müddət giriş qapısının girəcəyində oturdum, uşaqlarla əyləndim, ötüb keçənə təbəssümlə, nəvazişlə baxdım. Bir sözlə, mehribançılıq, səmimiyyət və ülfət üçün hər priyoma əl atdım. Sonralar isə... Sonralar isə yolverilməz hərəkətə qol qoydum. Qapı açılan kimi soxdum özümü içəri. Liftin qabağında, arxa meydançada özümə yer elədim. Bəzən gecələr də içəridə qalırdım. Qapılar bağlı olanda isə özümü saxlaya bilmirdim, yan-yörəmi isladırdım, bəzən o biri məsələ də olurdu. Bir, iki, axır ki, məni sevənlər, qəlbimə yaxın buraxdıqlarım bu hərəkətimə dözmədilər, lənətləməyə, hətta çubuqlamağa başladılar. Onları qınamırdım, ürəyimdə haqq qazandırırdım. Camaat səni yedirdir, içirdir, sən də durub yediyin qabın içinə...
Sonra başıma gözlənilməz bəla gəldi. Günlərin birində - furqon “Jiquli” deyirlər – məni belə bir maşının baqajına basıb düz gəitrdilər bax bura. Təsəvvür eləyirsən, əvvəl elə bildim yenə nə isə ədəbsiz bir işimə, səhv hərəkətimə görə həkimə aparırlar. Dedim nə olar, qoy qarşısını alsınlar. Amma danışıqlarından, hərəkətlərindən dərhal anladım ki, yox, bu xına o xınadan deyil. Söhbət məni sözün əsl mənasında it kimi azdırmaqdan gedir. Bax, indi neçə vaxtdır buradayam. Şükür ki, sən gəlib çıxmısan, daha darıxmıram. Darıxmaq deyəndə oradakılar üçün çox darıxmışam, lap burnumun ucu göynəyir, amma bilmirəm o sobakavoz bir də gəlib məni geri qaytaracaq, yoxsa yox. Hər halda ümidimi üzməmişəm, bəlkə o kişini kimsə yola gətirdi, “bişirdi”, dalımca göndərdi, deyə bilmərəm. Hər halda hər şeyə bir çıxış yolu var. Bəlkə hansısa yolla həvəsləndirələr, şirnikləndirələr, onda köhnə həyatıma qayıda bilərəm. Gözləyək. Yol tapa bilsəm, and içirəm, səni də özümlə apararam.
- Ay Bobik, elə danışdın ki, məni lap kövrəltdin – köpək ayaqlarını geri çəkib gərnəşdi, sonra möhkəmcə əsnəyib Bobikə bir az da yaxınlaşdı:
- Heç sənin köhnə məhəlləndən bura yeyib-içməyə gələn yoxdur? Bəlkə görsələr...
- Yox-yox, onların bura yolu düşmür. Bura gələnlər cüt-cüt gəlib, tək-tək çıxıb gedirlər. Qabaq qapıdan gəlib, dal qapıdan əkilirlər. Hər dəfə də ayrısı ilə. O gün bir qız düz üç dəfə gəldi, daha biləmmədim ki, burada nəyi yaddan çıxıb qalıbmış. Elə də danışırdı ki, guya bura yox, eləcənə evdən qıraq yerə birinci dəfə gedir. Daha nə deyim, bizim adımız çıxıb. İşləyən, qulluq göstərən də biz, yeri gələndə döyülüb, söyülən də biz. Sözümün canı var, əziz köpək, bilirəm, məlumatım var. Uzaq Sibirdə bizimkiləri xizəyə qoşurlar, at yerinə, maral yerinə. Oliqarxların bağlarını qoruyuruq, dağda çobanların qoyun-quzusunu otarırıq, ovçuların qabağına düşüb quş quşlayırıq, kənddə canavarın qabağına çıxırıq mərdi-mərdanə. Canım sənə desin, hansı birindən danışım. Sonra da adımıza yüz şəbədə qoşurlar; filankəs it günündədir, filankəs itin-qurdun dilini bilir, filankəsin canı it canıdır, iti öldürənə sürütdürərlər və sair və ilaxır.
Adamların bəziləri bizi itə yox, lap itdən də betərinə oxşadır. Qoy eləsinlər, amma azacıq dara düşən kimi yenə bizi yada salırlar. Canım yaxşı adamlara qurban olsun. Hər halda yaxşıların hesabına yaşayıb ömür-gün sürürük. Şansı gətirən, bəxti üzünə gülən həmcinslərimizə necə var qulluq göstərən, nazını çəkənlər də var. İmkanlı adamlar var ki, itlərini kursa yazdırır, bir neçə xarici dil öyrətdirirlər. Elələri də var ki, yanlarına salıb təyyarə ilə Moskvaya, Riqaya aparıb, cins sortlarla görüşdürürlər. Elə bağ evləri, villalar var ki, itləri üçün ayrıca guşə, xidmətçi ayırırlar, yedikləri kababdan onlara da nuş elətdirirlər. Qoy olsun. Bu, bir qismətdir, tale payıdır. Doğrusu, belələrinə həsəd aparmıram. Hər halda əti ətimizdən, qanı qanımızdandır, elə deyilmi? Bax elə bu restoranın müdiri Əmrah kişini götürək, bu adam razı olmasa, bizim burada nə itimiz azıb, hə? Sözə bax ha, itimiz azıb. Özümüz it ola-ola yenə onların işlətdiyi ifadədən istifadə edirik. Qardaş, yaxşı insanlar olmasa, günümüz it günündən də pis keçər. Dayan e, yenə it günü?..
Bobik bu sözləri deyib susdu. Amma yaşarmış gözləri açıq-aşkar yol çəkməyə başladı. Xəyalən özünü Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın geniş, rahat həyətində onu sevənlərin, xoşlayanların arasında hiss elədi. Ala-bula köpəyin sifətində isə izaholunmaz bir təbəssüm, istehza dolu ifadə dolaşmaqda idi...
P.S. Bu hekayə Bobiki tanıyanlar və unutmayanlar üçün qələmə alınıb.
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 22-09-2020 11:27 | Bölmə: Akif CABBARLI
(hekayə)
...Mənim adım Bobikdir. Hələ lap küçük vaxtı, heç sarı tükümü tökməmişdim, azıb glib çıxmışdım Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binaların həyətinə ha, onda geniş, sərin talvarın altında oturub nərd oynayan kişilər ovuclarında mənə sərin su içirtmiş, yaxınlıqdakı marketdən sosis alıb nəzakətlə yemləmişdilər də. O kişilərdən biri ucadan səslənmişdi ki, bu küçüyün adını Bobik qoyaq. Daha bilmədim ki, niyə mənə bu adı qoyurlar. Doğrusu, hansı ölkəyə, hansı millətə məxsusluğunu da anlamadım. Bu adla çağırılmağıma bir nəfər kimi razılaşmışdılar.
Bobik bu sözləri deyib susdu. Onun kədərli, qüssəli gözlərindən, intizarlı baxışlarından çox şey oxumaq olardı. Bobik köhnə, içi-başı tamamilə tökülmüş kreslonun içində özünə lap cənnətdə olduğu kimi rahatlıq tapmışdı. Restoranın həyətinə ilk atılan, desant rolunda olan it kimi vaxtilə bu ictimai iaşə obyektinin şefinə məxsus olan, sonradan köhnə əşya kimi həyətin ucqarındakı yaşıllığa tullanan kresloda yuva düzəltmiş, gün-güzəran qurmuşdu. Sonradan bu həyətə daha bir it gətirilib azdırılmışdı. İndi Bobiklə üzbəüz oturub çəhrayı dilini seyrək dişlərinin arasından səliqəsiz şəkildə sallayıb həvəslə ləhləyən köpək Bobikin ağrılı-acılı hekayətinə həvəslə qulaq asırdı.
Hə, mənim əziz dostum, o həyətdə məni sevir, əzizləyirdilər. Suyumu, çörəyimi verir, başımı tumarlayırdılar. Günlər ötdükcə şosenin o tayında, köhnə neft buruqlarının arasındakı yöndəmsiz daxmanın darısqal həyətində keçirdiyim ağrılı-acılı günləri yavaş-yavaş unutmaqda idim. Ev sahibi cantaraq, hirsli-hikkəli Həsənqulu kişinin anama, bacı-qardaşlarıma verdiyi zülmü, əziyyəti yaddaşımda saxlasam da, daha o qədər də fikir eləmirdim. Yeni ünvanda yaşayan ziyalılar, qəlbi geniş insanlar mənə lütfkarlıqla yanaşır, qayğısız böyüdürdülər. Sonralar bu məkana ala-bula rəngdə bir köpək də gəlib çıxdı. Təbiətin qanunudur, onunla dostlaşdıq, məsələ lap sevgi həddinə gəlib çıxdı. Amma hansısa mülahizəyə görə, görünür, məni gələcək əzab-əziyyətdən, qayğı və problemlərdən qurtarmaq üçün həyətimizdəki nəcib və xeyirxah xanımlardan biri müvafiq tibb müəssisəsinə apardı, yüngülvari əməliyyat etdirib, yenidən doğma ocağıma qaytardı. Başa düşürdüm, balalamamağımı, əlavə əziyyətə düşməyimi istəmirdilər. Mən də taleyimlə razılaşdım. Həm də ki, anamı gətirdim gözümün qabağına, doğub-törəyib, sonra da min bir əziyyətə qatlaşmağın arzuolunmaz nəticələri və fəsadları ilə üzləşməkdən bərk qorxdum. Ürəyimdə mənə canımyandılıq edən şəxslərə minnətdarlıq da elədim. Eşitdiyimə görə, bu barədə yazıblar da.
Köpək Bobikə çox diqqətlə qulaq asırdı, həm də ürəyində şükür edirdi ki, nə yaxşı, onu da harasa aparıb bıçaq altına verməyiblər. Bu prosesdən sonra cavan, enerjili köpəyin halı necə olardı axı...
- Hə, Bobik, sonra nə oldu? Danış, maraqlıdır mənim üçün.
- Sonrası nə olacaq, əzizim, yaşayırdım özüm üçün, yavaş-yavaş ətə-qana dolurdum. Həyətimiz çox vaxt küləkli olurdu, yel vurub, yengələr oynayırdı. Üstünə sağlıq, canım belə havalara dözmürdü, dilxor olurdum. Bunu duyan yaxşı insnlar mənə bir evcik - həyətdə domik deyirdilər - düzəltdirib gətirdilər. Zəncirə salmaq istədilər, inan ki, bağrım çatladı. Özün bilirsən də, bu, nə demək olardı. Sözün düzü, nəslimizdə belə şey görünməmişdi. Anam da zəncirsiz, sərbəst gəzib-dolaşıb həmişə. Doğrudur, Həsənqulu kişi onu da, bizi də gecə-gündüz heç nəyin üstündə kötəkləyir, kələyimizi kəsirdi. Ancaq boynumuza zəncir-zad keçirmirdi. Ən azı buna görə onu bağışlayırdıq, üstünə heç mırıldamırdıq da. Nə isə, dartıb zənciri qırdım, bir günlüyə qaçıb uzaqda gizləndim, sonra yenə üzə çıxdım. Doğrusu, məndən inciməmişdilər, əksinə, hiss elədim ki, darıxıb, qəribsəyiblər. Amma sonradan özümdən asılı olmayaraq, bağışlanmaz səhvə yol verdim. Əvvəlcə bir müddət giriş qapısının girəcəyində oturdum, uşaqlarla əyləndim, ötüb keçənə təbəssümlə, nəvazişlə baxdım. Bir sözlə, mehribançılıq, səmimiyyət və ülfət üçün hər priyoma əl atdım. Sonralar isə... Sonralar isə yolverilməz hərəkətə qol qoydum. Qapı açılan kimi soxdum özümü içəri. Liftin qabağında, arxa meydançada özümə yer elədim. Bəzən gecələr də içəridə qalırdım. Qapılar bağlı olanda isə özümü saxlaya bilmirdim, yan-yörəmi isladırdım, bəzən o biri məsələ də olurdu. Bir, iki, axır ki, məni sevənlər, qəlbimə yaxın buraxdıqlarım bu hərəkətimə dözmədilər, lənətləməyə, hətta çubuqlamağa başladılar. Onları qınamırdım, ürəyimdə haqq qazandırırdım. Camaat səni yedirdir, içirdir, sən də durub yediyin qabın içinə...
Sonra başıma gözlənilməz bəla gəldi. Günlərin birində - furqon “Jiquli” deyirlər – məni belə bir maşının baqajına basıb düz gəitrdilər bax bura. Təsəvvür eləyirsən, əvvəl elə bildim yenə nə isə ədəbsiz bir işimə, səhv hərəkətimə görə həkimə aparırlar. Dedim nə olar, qoy qarşısını alsınlar. Amma danışıqlarından, hərəkətlərindən dərhal anladım ki, yox, bu xına o xınadan deyil. Söhbət məni sözün əsl mənasında it kimi azdırmaqdan gedir. Bax, indi neçə vaxtdır buradayam. Şükür ki, sən gəlib çıxmısan, daha darıxmıram. Darıxmaq deyəndə oradakılar üçün çox darıxmışam, lap burnumun ucu göynəyir, amma bilmirəm o sobakavoz bir də gəlib məni geri qaytaracaq, yoxsa yox. Hər halda ümidimi üzməmişəm, bəlkə o kişini kimsə yola gətirdi, “bişirdi”, dalımca göndərdi, deyə bilmərəm. Hər halda hər şeyə bir çıxış yolu var. Bəlkə hansısa yolla həvəsləndirələr, şirnikləndirələr, onda köhnə həyatıma qayıda bilərəm. Gözləyək. Yol tapa bilsəm, and içirəm, səni də özümlə apararam.
- Ay Bobik, elə danışdın ki, məni lap kövrəltdin – köpək ayaqlarını geri çəkib gərnəşdi, sonra möhkəmcə əsnəyib Bobikə bir az da yaxınlaşdı:
- Heç sənin köhnə məhəlləndən bura yeyib-içməyə gələn yoxdur? Bəlkə görsələr...
- Yox-yox, onların bura yolu düşmür. Bura gələnlər cüt-cüt gəlib, tək-tək çıxıb gedirlər. Qabaq qapıdan gəlib, dal qapıdan əkilirlər. Hər dəfə də ayrısı ilə. O gün bir qız düz üç dəfə gəldi, daha biləmmədim ki, burada nəyi yaddan çıxıb qalıbmış. Elə də danışırdı ki, guya bura yox, eləcənə evdən qıraq yerə birinci dəfə gedir. Daha nə deyim, bizim adımız çıxıb. İşləyən, qulluq göstərən də biz, yeri gələndə döyülüb, söyülən də biz. Sözümün canı var, əziz köpək, bilirəm, məlumatım var. Uzaq Sibirdə bizimkiləri xizəyə qoşurlar, at yerinə, maral yerinə. Oliqarxların bağlarını qoruyuruq, dağda çobanların qoyun-quzusunu otarırıq, ovçuların qabağına düşüb quş quşlayırıq, kənddə canavarın qabağına çıxırıq mərdi-mərdanə. Canım sənə desin, hansı birindən danışım. Sonra da adımıza yüz şəbədə qoşurlar; filankəs it günündədir, filankəs itin-qurdun dilini bilir, filankəsin canı it canıdır, iti öldürənə sürütdürərlər və sair və ilaxır.
Adamların bəziləri bizi itə yox, lap itdən də betərinə oxşadır. Qoy eləsinlər, amma azacıq dara düşən kimi yenə bizi yada salırlar. Canım yaxşı adamlara qurban olsun. Hər halda yaxşıların hesabına yaşayıb ömür-gün sürürük. Şansı gətirən, bəxti üzünə gülən həmcinslərimizə necə var qulluq göstərən, nazını çəkənlər də var. İmkanlı adamlar var ki, itlərini kursa yazdırır, bir neçə xarici dil öyrətdirirlər. Elələri də var ki, yanlarına salıb təyyarə ilə Moskvaya, Riqaya aparıb, cins sortlarla görüşdürürlər. Elə bağ evləri, villalar var ki, itləri üçün ayrıca guşə, xidmətçi ayırırlar, yedikləri kababdan onlara da nuş elətdirirlər. Qoy olsun. Bu, bir qismətdir, tale payıdır. Doğrusu, belələrinə həsəd aparmıram. Hər halda əti ətimizdən, qanı qanımızdandır, elə deyilmi? Bax elə bu restoranın müdiri Əmrah kişini götürək, bu adam razı olmasa, bizim burada nə itimiz azıb, hə? Sözə bax ha, itimiz azıb. Özümüz it ola-ola yenə onların işlətdiyi ifadədən istifadə edirik. Qardaş, yaxşı insanlar olmasa, günümüz it günündən də pis keçər. Dayan e, yenə it günü?..
Bobik bu sözləri deyib susdu. Amma yaşarmış gözləri açıq-aşkar yol çəkməyə başladı. Xəyalən özünü Çoxmərtəbəli, Çoxmənzilli Binanın geniş, rahat həyətində onu sevənlərin, xoşlayanların arasında hiss elədi. Ala-bula köpəyin sifətində isə izaholunmaz bir təbəssüm, istehza dolu ifadə dolaşmaqda idi...
P.S. Bu hekayə Bobiki tanıyanlar və unutmayanlar üçün qələmə alınıb.
Müəllifin bütün yazıları - Akif CABBARLI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-09-2024, 12:18
Akif CABBARLI - Kəlbəcərə gedə bilmədi, doğmalarının qəlbində yuva qurdu - Akif Cabbarlı yazır
14-07-2022, 10:47
Akif CABBARLI - Səfərin uğurlu olsun, yollarına günəş doğsun - Akif Cabbarlı yazır
26-11-2021, 11:35
Akif CABBARLI - Vicdan borcu - Kənan Hacı yeni romanında məhz bu prinsipi önə çəkir
15-07-2020, 13:02
Akif CABBARLI - Şəhid general-mayor Polad Həşimova açıq məktub - Akif Cabbarlı yazır
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
