23:55 / 27-10-2020
Mehriban Əliyeva: "Biz öz torpağımızı təcavüzkarlardan azad edəcəyik"
23:55 / 27-10-2020
Tramp Qarabağda atəşkəsin pozulmasından məyus olub
23:39 / 27-10-2020
Putin və Ərdoğan Dağlıq Qarabağ münaqişəsini müzakirə ediblər
23:31 / 27-10-2020
Azərbaycan Liberal Partiyası etiraz bəyanatı imzalayıb
21:47 / 27-10-2020
Türkiyə XİN Bərdənin atəşə tutulması ilə bağlı bəyanat yayıb
21:32 / 27-10-2020
ANAMA Bərdənin kəndlərində kasetli bombanın qalıqlarını aşkarlayıb - Fotolar
21:15 / 27-10-2020
Türkiyədə daha 2209 nəfərdə koronavirus aşkarlanıb
21:02 / 27-10-2020
Ermənistan Sərhəd Qoşunlarının qərargah rəisi işdən çıxarılıb
20:57 / 27-10-2020
Rusiyalı hərbi ekspert: "Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin hərbi həlli var"
20:49 / 27-10-2020
MN: Azərbaycan Ordusu mülki əhalini atəşə tutmur
20:37 / 27-10-2020
Ermənistan PKK-çıları Şuşada yerləşdirib - Onlar Azərbaycan hərbçilərinin formasına uyğun geyindirilib
20:19 / 27-10-2020
Dövlət Komissiyası: "Ermənistan hərbçilərinin meyitini və vətəndaşlarını təhvil almaq istəmir" - Fotolar
20:01 / 27-10-2020
Ermənistan təxribatçı hərəkətlərə son qoymalıdır
19:48 / 27-10-2020
Hikmət Hacıyev brifinqdə: “Ermənistan mülki əhaliyə hücumları davam etdirir”
19:43 / 27-10-2020
Ermənilərin Bərdəni atəşə tutması nəticəsində 5 evə ciddi ziyan dəyib - Foto
19:35 / 27-10-2020
XİN Bərdəyə raket hücumu ilə bağlı məlumat yaydı: "Bu, Ermənistanın növbəti müharibə cinayətidir"
19:10 / 27-10-2020
Lavrov koronavirusa görə özünü təcrid edəcək
19:06 / 27-10-2020
XİN-dən Bərdəyə raket hücumu ilə bağlı - Açıqlama
18:57 / 27-10-2020
Dövlət Turizm Agentliyinin vəzifəsi artırılıb - Qərar
18:54 / 27-10-2020
Rusiyalı ekspert: “Azərbaycan Dağlıq Qarabağ probleminin həllinə nail olub”
18:42 / 27-10-2020
Hikmət Hacıyev: “Ermənistan ordusu Bərdəyə kasetli raketlər atıb”
18:29 / 27-10-2020
Mədəniyyət Nazirliyi sistemində kadr dəyişikliyi edilib - Təyinatlar
18:24 / 27-10-2020
Bərdədə həlak olanların sayı artıb
18:14 / 27-10-2020
Pompeo Azərbaycan prezidenti ilə telefonla danışıb
18:09 / 27-10-2020
Prokurorluq Bərdənin atəşə tutulması ilə bağlı məlumat yayıb
18:01 / 27-10-2020
Hikmət Hacıyev: “Ermənistan mülki insanları öldürərək müharibə cinayətləri törədir”
17:55 / 27-10-2020
Çavuşoğlu Lavrovla Dağlıq Qarabağ münaqişəsini müzakirə edib
17:50 / 27-10-2020
MN: Goranboy, Tərtər və Bərdə rayonları atəşə tutulur
17:36 / 27-10-2020
Xarici qızıl hasilatçısı Zəngilandakı yataqları işlətmək istəyir
18:11 / 23-10-2020
Sülhəddin Əkbər: “Putinin Qarabağ münaqişəsində ehtiyatlı davranmasının ciddi səbəbləri var. Bunlar...”
19:07 / 23-10-2020
Politoloq Qələbə günü və Şuşada Azərbaycan bayrağının qaldırılacağı tarixi açıqlayıb
08:20 / 24-10-2020
Düşmənin dayaq məntəqələri dağıdılıb, yüksəkliklər azad edilib
17:43 / 23-10-2020
Bu şəhər və rayonlara giriş-çıxış dayandırılır - Hökumətdən qərar
17:36 / 27-10-2020
Xarici qızıl hasilatçısı Zəngilandakı yataqları işlətmək istəyir
19:42 / 23-10-2020
Ceyhun Bayramov Mayk Pompeo ilə görüşüb
23:15 / 23-10-2020
Dövlət Departamenti Pompeonun nazirlərlə görüşü barədə açıqlama yayıb
23:52 / 25-10-2020
Zəngilan, Cəbrayıl, Qubadlı rayonlarının bir neçə kəndi və Qubadlı şəhəri işğaldan azad edilib
09:52 / 25-10-2020
Yaqub Məmmədov: “Azərbaycan bayrağı Şuşada da, Xankəndində də dalğalanacaq” - Müsahibə
17:38 / 23-10-2020
Qubadlı, Xocavənd, Cəbrayıl və Zəngilanın daha 13 kəndi işğaldan azad edilib
Millətin Mirzəsi - Firuz Mustafa yazır
Tarix: 12-05-2020 19:18 | Bölmə: Firuz MUSTAFA
Mirzə Cəlili kimlər və nə üçün sevmirlər?
“Usta Zeynal”ın qəhrəmanını ermənilər millətçi hesab edirdilər.
Mirzə Cəlilin yeni təftişçiləri, təzə tənqidçiləri, daha doğrusu sütül təhqirçiləri peyda olub.
Xeyir ola? Axı bu kişi nə oliqarx olub, nə mafioz, nə evyıxan, nə də rüşvətxor.
Sadəcə olaraq, öz xalqını ürəkdən sevib. Bilirəm, soruşanlar olacaq ki, bəs öz millətini sevən adam onu bu qədər tənqid edərmi?
Mən də cavab verirəm: əvvəla, Mirzə xalqını heç vaxt təhqir etməyib, onun halına ağlayıb, ikincisi də, bəyəm siz ən çox öz sevdiklərinizi, yaxınlarınızı, məsələn, öz uşaqlarınızı tənqid və ya tənbeh etmirsiniz?
Deyə bilərlər ki, bəyəm millət uşaqdır ki, onu tənqid edəsən? Unutmayın ki, millətlərin və xalqların da uşaqlıq dövrü olur. Hətta, tarixin də...
Mirzə Cəlili kimlər və nəyə görə tənqid edir?
Sualı hələlik qismən açıq qoyaraq (çünki bu tənqid məsələsinə yenə qayıdacam) deyirəm:
Fransanın satirik yazıçısı Fransua Rableni öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Satirik çex yazıçısı Yaroslav Qaşeki öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Rus satiriki Mixail Saltıkov-Şedrini öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Amerikan satiriki Mark Tveni öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Serbiyalı Branislav Nuşiçi öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
İngilis satiriki Coş Billinqsi öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Türkiyənin satirik yazıçısı Əziz Nesini öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Mirzə Cəlili də öz vətənində həmin kəslər tənqid və hələ üstəlik təhqir edirlər.
Avropa artıq tənqid və satira yazanların yaxasından əl çəkib. Şərq isə hələ də yağlı-ballı, güllü-bülbüllü ithaf əsərlərinin tamarzısındadır.
Mədhiyyə və tərif xəstələrinin sayı dəmadəm artmaqdadır.
Bəli, etiraf edək, bilərəkdən və ya bilməyərəkdən, məqsədli və ya məqsədsiz şəkildə Mirzəni sevməyənlər, onun yaradıcılığını gözdən salmaq istəyənlər var.
Deyirlər ki, məsələn, Mirzə Cəlil niyə bizi qonşu xalqlarla müqayisə edərək aşağılayıb?
Belələri bilmir ki, müqayisə və paralellik elə satiranın canıdır. İngilis satirikləri həmişə müsbət hadisə kimi almanları, alman satirikləri isə yaxşı nümunə kimi fransızları nümunə gətiriblər. Birisi də bu yandan banlayıb soruşur ki, əcaba, yaxşı, bəs o fransızlar örnək kimi, kimi (iki “kimi”yə görəsə heç kimi bağışlamaq olmaz) və ya nəyi nümunə gətiriblər? Deyim kimi- afinalıları, spartalıları, bir sözlə, antik adamları. Antik dünyanın adamları isə təbii ki, allahları ən böyük nümunə hesab edirdilər...
Deyirlər ki, Mirzə Cəlil xalqımızı ələ salır, aşağılayır, lağa qoyur. Yalandır. Ağ və qırmızı yalan. Mirzə Cəlil xalqımıza gülməyib, onun halına acıyıb, onun düçar olduğu vəziyyətə ağlayıb. Artıq mənə qədər deyildiyi kimi, Mirzənin tənqidi, əslində göz yaşları içində gülüş və qəhqəhədir.
Bilirəm, “millətimizi aşağılayan” əsər kimi “bəziləri” Mirzənin ən çox “Usta Zeynal” hekayəsini nəzərdə tuturlar. Yeri gəlmişkən, bəzi mənbələrdə “Usta Zeynal”ın 1902-ci ildə, bəzilərində isə 1905-ci ildə yazıldığını qeyd edirlər. Əsər ilk dəfə 1906-cı ildə Tiflisdə ayrıca kitabça şəklində çap olunub. Hekayənin məğzi, mahiyyəti və məzmunu məlumdur. Müəllif bu əsərdə müsəlman ətalətini tənqid edir və bu ətalətin bariz bir nümayəndəsi kimi Usta Zeynalın halına acıyır, həm də təkcə acımır, onun timsalında bu cür “ustalığa” ağlayır, hönkürür, nalə çəkir.
Bu hekayədə bir neçə nüans var ki, onlara diqqət etmək lazımdır. Usta Zeynal kimdir, haralıdır, nəçidir? Ritorik sual kimi səslənsə də demək lazımdır ki, Usta Zeynal natamam ustadır, əslən iranlıdır və padşahın zülmündən qaçıb Arazın o tayından bu tayına gəlmişdir. O, yenə “padşahlıq” dövranının xülyası ilə, şah rejimini öz ağlına uyğun qaydada “idealizə” etmək arzusu ilə yaşayan gəvəzə və üstəlik də naqqal bir adamdır. Amma o, o qədər də axmaq adam deyildir, zira evində təmir işləri apardığı Mugdisi Akopun və köməkçisi Qurbanın bütün suallarını necə lazımdırsa “cavablandırır”; təbii ki, öz bildiyi kimi.
Artıq dediyimiz kimi, Usta Zeynal Şərqin ətalət simvoludur, antidealektik bir tipdir. O, inkişafı, tərəqqini, təkamülü qəbul etmir və ya edə bilmir. Zənn edir ki, bütün müşkül işlərin açarı tanrının və padşahın əlindədir. Əsərdə bu günlə səsləşən motivlər, günümüzə ünvanlanan mesajlar da yox deyildir, ən azı Dağlıq Qarabağın azad olunacağı ilə bağlı müxtəlif qütblü düşüncələrin bir qanadını xatırlatmaq kifayətdir. Maləsəf, çoxları hələ də, işğal olunmuş torpaqlarımızın Usta Zeynal “politikası” və “projesi” üzrə qaytarılacağını zənn edir.
“Usta Zeynal” hekayəsi təkcə bu günün müzakirə obyekti deyildir. Bilənlər bilir, bilməyənlərin diqqqətinə çatdırmaq məqsədilə qocaman ədəbiyyatşünaslarımızdan birinin vaxtilə dediklərini xatırlayıram. Aldı görək nə deyir.
Məsələ burasındadır ki, Cəlil Məmmədquluzadənin 100 illiyi keçirilən ərəfədə, 1960-cı illərin ikinci yarısında ədibin “qəhrəmanlarından” birinin - Mugdisi Akopun yerliləri o vaxtkı ölkəmizin, yəni SSRİ-nin paytaxtı Moskvaya dalbadal şikayət məktubları yazaraq hay-küy qaldırdılar. Onların istəyi, amacı nə idi? Maraqlı burasıdır ki, indi bizim bəzi “Mirzəcəlilsevənlərin” əksinə olaraq, “onlar” çox qəribə bir iddia irəli sürürdülər. Qonşularımızın ədəbi-siyasi bəyanatı o vaxt “mərkəzdə” böyük təlatümə səbəb olub. İddia nədən ibarət idi: əcaba, bəs bilmirsiz ki, 100 illiyinə bütün Sovetlər birliyində ciddi hazırlıq işləri görülən ədibi-məşhur Cəlil Məmmədquluzadə ermənilərin bir nömrəli düşmənidir, çünki o, öz yazılarında sivil və qədim bir xalqı təhqir edib? Sübüt? Erməni tərəfin həmişə “ayaqda olan” başbilənləri ən əsaslı “sübut” kimi yazıçının “Usta Zeynal” hekayəsini göstəriblər.
Mərkəzin “əlaqədar şəxsləri” hekayəni oxuyub orada heç bir təhqir elementi görməyiblər. Ermənilər isə öz iddialarından geri çəkilmək istəmirdilər. Mugdisi Akopun həmvətənləri israrla deyirdilər ki, Mirzə Cəlilin hekayəsinin baş qəhrəmanı millətçidir, türkçüdür, antiermənidir və o, zahirən avam kimi təqdim edilsə də mahiyyətcə hiyləgərdir, xalqlar arasında nifaq toxumu əkir. “Əlavə sübut” kimi hekayədəki bir epizodu xüsusi olaraq qabardırlar: bəs görmürsüz ki, Mirzə öz qəhrəmanının düşüncəsi ilə bizim xalqı necə aşağılayır. Bunun “sübutu” isə finalda aşkarca görünür, zira müəllif açıq mətnlə yazır ki, Qurban adlı köməkçi Usta Zeynalgildәn gәtirilmiş lәyәni bir kәnara qoyub, bütün günü ermәninin sәhәngindә su daşımış vә bununla da nәinki tәkcә Usta Zeynalın üst-başını, hәtta bütün işi murdarlamışdır. Deməli, Mirzə Cəlil öz qəhrəmanının dili ilə erməniləri “murdar” adlandırmış, aşağılamışdır. Beləlikə, bizim “Mirzəcəlilsevənlərin” bu gün böyük yazıçı haqda dediklərini “Mirzəcəlilsevməyənlərə” hələ onillər bundan əvvəl “sübuta yetiriblər”. Arada “sadəcə” bir fərq vardır: “bizimkilər” Mirzənin bizi, “onlarınkılar” isə Mirzənin onları “aşağıladığını” iddia edirlər.
Və bu əhvalatdan sonra Cəlil Məmmədquluzadənin “daxili və xarici” tədqiqatçıları, linqivistika və politika adamları işə qarışır, onun bütün cümlələri zərrəbin altında nəzərdən keçirilir. Vaxtilə atası Qurbanəli və özü Mirzə ilə yaxın dostluq və yaradıcılıq təmasında olan, habelə böyük ədibin əksər əsərlərini ruscaya çevirmiş, Moskvada yaşayan, üstəlik arvadı “qonşu” xalqın nümayəndəsi olan məşhur ədəbiyyatşünas alim Əziz Şərif ekspert rəyi yazaraq bir daha sübut edir ki, adı çəkilən əsərdə erməniləri aşağılayan bir cümlə, bir söz, bir kəlmə belə yoxdur. Uzun sözün qısası, çox çək-çevirdən sonra Cəlil Məmmədquluzadənin 100 illiyi onun adına layıq şəkildə qeyd olundu...
Bəli, Mirzənin heç bir xalqla ədavəti, eləcə də heç bir milləti aşağılamaq niyyəti olmayıb. Hətta, deyilənə görə onun pərəstişkarları arasında həmin o “qonşu” xalqın zərif cinsindən olan nümayəndələr də var idi.
İndi gəlin yuxarıda qismən yarımçıq cavablandırılmış sualı bir daha yada salaq və görək millətimizin bu böyük Mirzəsini kimlər və nə üçün sevmirlər? Zənnimcə bu “Mirzəcəlilsevmyənlərin” özlərini də müxtəlif parametr və paradiqmalar üzrə qruplaşdırmaq olar. Məsələn, bu cür:
1. Xəstə təxəyüllül sahibləri.
2. Mirzənin hesabına gündəmə gəlmək istəyənlər.
3. Cəlil Məmmədquluzadəni anlayıb dərk etməyənlər.
4. Böyük ədibə ədəbi-estetik-genetik nifrət bəsləyənlər.
Yox, belə çıxmasın ki, mən Mirzəmizi büt və ehkam kimi təqdim etmək niyyətindəyəm. Qətiyyən. Buna heç Mirzənin də ehtiyacı yoxdur. Amma məsələ burasındadır ki, bir çoxları ədibin böyük adının kölgəsinə sığınaraq üskükdə fırtına yaratmaq istəyirlər.
Mən iddia edib deyə bilmərəm ki, Mizə Cəlili tənqid etmək olmaz. Əlbəttə, olar. Amma baxır kim və hansı niyyətlə? Niyyəti saf olanlar buyurub tənqiddən əvvəl onun yaradıcılığını tədqiq edib araşdırma aparsınlar.
Və nəhayət. Bu gün millətimizin Mirzəsini və onun yaradıcılığını müxtəlif “izm”lərə müncər edənlər var. Burada təəccüblü heç nə görmürük. Düzdür, vaxtilə Cəlil Məmmədquluzadəni geniş auditoriyaya əsasən “tənqidi realizm” nümayəndəsi kimi təqdim ediblər. Mən də o fikirlə razıyam ki, Cəlil Məmmədquluzadənin yaradıcılığında məsələn, klassizmdən postmodernizməcən bir şox ədəbi cərəyanların, “izm”lərin izini axtarıb üzə çıxarmaq olar. Hərçənd ki, dahi yazıçının özü əlinə qələm götürərkən heç bir ədəbi metod və metodologiya barədə düşünməyib. Onun ümdə vəzifəsi xalqına və millətinə sadəcə Mirzəlik etmək olub...
Satirikləri sevmək, təbii ki, çətindir.
Gerizəkalı kəslər satiriki niyə sevməlidir ki?
Talançılar, gəmiricilər, dağıdıcılar, yeyicilər, qamarlayıcılar, yerlipərəstlər, pulpərəstlər, vəzifəpərəstlər... Mirzə Cəlili sevə bilərmi? Mirzə Cəlilin bu gün aramızda yaşayan personaj və tipləri onu sevə bilməzlər və bu da təbiidir.
Ədəbiyyata sürtünənlər satirikləri həmişə daş-qalaq ediblər. Bu nifrət hələ də yol gəlməkdədir.
...Allah sənə rəhmət eləsin, Mirzə Cəlil.
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 12-05-2020 19:18 | Bölmə: Firuz MUSTAFA
Mirzə Cəlili kimlər və nə üçün sevmirlər?
“Usta Zeynal”ın qəhrəmanını ermənilər millətçi hesab edirdilər.
Mirzə Cəlilin yeni təftişçiləri, təzə tənqidçiləri, daha doğrusu sütül təhqirçiləri peyda olub.
Xeyir ola? Axı bu kişi nə oliqarx olub, nə mafioz, nə evyıxan, nə də rüşvətxor.
Sadəcə olaraq, öz xalqını ürəkdən sevib. Bilirəm, soruşanlar olacaq ki, bəs öz millətini sevən adam onu bu qədər tənqid edərmi?
Mən də cavab verirəm: əvvəla, Mirzə xalqını heç vaxt təhqir etməyib, onun halına ağlayıb, ikincisi də, bəyəm siz ən çox öz sevdiklərinizi, yaxınlarınızı, məsələn, öz uşaqlarınızı tənqid və ya tənbeh etmirsiniz?
Deyə bilərlər ki, bəyəm millət uşaqdır ki, onu tənqid edəsən? Unutmayın ki, millətlərin və xalqların da uşaqlıq dövrü olur. Hətta, tarixin də...
Mirzə Cəlili kimlər və nəyə görə tənqid edir?
Sualı hələlik qismən açıq qoyaraq (çünki bu tənqid məsələsinə yenə qayıdacam) deyirəm:
Fransanın satirik yazıçısı Fransua Rableni öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Satirik çex yazıçısı Yaroslav Qaşeki öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Rus satiriki Mixail Saltıkov-Şedrini öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Amerikan satiriki Mark Tveni öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Serbiyalı Branislav Nuşiçi öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
İngilis satiriki Coş Billinqsi öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Türkiyənin satirik yazıçısı Əziz Nesini öz vətənində kimlər və nəyə görə tənqid edirdilərsə,
Mirzə Cəlili də öz vətənində həmin kəslər tənqid və hələ üstəlik təhqir edirlər.
Avropa artıq tənqid və satira yazanların yaxasından əl çəkib. Şərq isə hələ də yağlı-ballı, güllü-bülbüllü ithaf əsərlərinin tamarzısındadır.
Mədhiyyə və tərif xəstələrinin sayı dəmadəm artmaqdadır.
Bəli, etiraf edək, bilərəkdən və ya bilməyərəkdən, məqsədli və ya məqsədsiz şəkildə Mirzəni sevməyənlər, onun yaradıcılığını gözdən salmaq istəyənlər var.
Deyirlər ki, məsələn, Mirzə Cəlil niyə bizi qonşu xalqlarla müqayisə edərək aşağılayıb?
Belələri bilmir ki, müqayisə və paralellik elə satiranın canıdır. İngilis satirikləri həmişə müsbət hadisə kimi almanları, alman satirikləri isə yaxşı nümunə kimi fransızları nümunə gətiriblər. Birisi də bu yandan banlayıb soruşur ki, əcaba, yaxşı, bəs o fransızlar örnək kimi, kimi (iki “kimi”yə görəsə heç kimi bağışlamaq olmaz) və ya nəyi nümunə gətiriblər? Deyim kimi- afinalıları, spartalıları, bir sözlə, antik adamları. Antik dünyanın adamları isə təbii ki, allahları ən böyük nümunə hesab edirdilər...
Deyirlər ki, Mirzə Cəlil xalqımızı ələ salır, aşağılayır, lağa qoyur. Yalandır. Ağ və qırmızı yalan. Mirzə Cəlil xalqımıza gülməyib, onun halına acıyıb, onun düçar olduğu vəziyyətə ağlayıb. Artıq mənə qədər deyildiyi kimi, Mirzənin tənqidi, əslində göz yaşları içində gülüş və qəhqəhədir.
Bilirəm, “millətimizi aşağılayan” əsər kimi “bəziləri” Mirzənin ən çox “Usta Zeynal” hekayəsini nəzərdə tuturlar. Yeri gəlmişkən, bəzi mənbələrdə “Usta Zeynal”ın 1902-ci ildə, bəzilərində isə 1905-ci ildə yazıldığını qeyd edirlər. Əsər ilk dəfə 1906-cı ildə Tiflisdə ayrıca kitabça şəklində çap olunub. Hekayənin məğzi, mahiyyəti və məzmunu məlumdur. Müəllif bu əsərdə müsəlman ətalətini tənqid edir və bu ətalətin bariz bir nümayəndəsi kimi Usta Zeynalın halına acıyır, həm də təkcə acımır, onun timsalında bu cür “ustalığa” ağlayır, hönkürür, nalə çəkir.
Bu hekayədə bir neçə nüans var ki, onlara diqqət etmək lazımdır. Usta Zeynal kimdir, haralıdır, nəçidir? Ritorik sual kimi səslənsə də demək lazımdır ki, Usta Zeynal natamam ustadır, əslən iranlıdır və padşahın zülmündən qaçıb Arazın o tayından bu tayına gəlmişdir. O, yenə “padşahlıq” dövranının xülyası ilə, şah rejimini öz ağlına uyğun qaydada “idealizə” etmək arzusu ilə yaşayan gəvəzə və üstəlik də naqqal bir adamdır. Amma o, o qədər də axmaq adam deyildir, zira evində təmir işləri apardığı Mugdisi Akopun və köməkçisi Qurbanın bütün suallarını necə lazımdırsa “cavablandırır”; təbii ki, öz bildiyi kimi.
Artıq dediyimiz kimi, Usta Zeynal Şərqin ətalət simvoludur, antidealektik bir tipdir. O, inkişafı, tərəqqini, təkamülü qəbul etmir və ya edə bilmir. Zənn edir ki, bütün müşkül işlərin açarı tanrının və padşahın əlindədir. Əsərdə bu günlə səsləşən motivlər, günümüzə ünvanlanan mesajlar da yox deyildir, ən azı Dağlıq Qarabağın azad olunacağı ilə bağlı müxtəlif qütblü düşüncələrin bir qanadını xatırlatmaq kifayətdir. Maləsəf, çoxları hələ də, işğal olunmuş torpaqlarımızın Usta Zeynal “politikası” və “projesi” üzrə qaytarılacağını zənn edir.
“Usta Zeynal” hekayəsi təkcə bu günün müzakirə obyekti deyildir. Bilənlər bilir, bilməyənlərin diqqqətinə çatdırmaq məqsədilə qocaman ədəbiyyatşünaslarımızdan birinin vaxtilə dediklərini xatırlayıram. Aldı görək nə deyir.
Məsələ burasındadır ki, Cəlil Məmmədquluzadənin 100 illiyi keçirilən ərəfədə, 1960-cı illərin ikinci yarısında ədibin “qəhrəmanlarından” birinin - Mugdisi Akopun yerliləri o vaxtkı ölkəmizin, yəni SSRİ-nin paytaxtı Moskvaya dalbadal şikayət məktubları yazaraq hay-küy qaldırdılar. Onların istəyi, amacı nə idi? Maraqlı burasıdır ki, indi bizim bəzi “Mirzəcəlilsevənlərin” əksinə olaraq, “onlar” çox qəribə bir iddia irəli sürürdülər. Qonşularımızın ədəbi-siyasi bəyanatı o vaxt “mərkəzdə” böyük təlatümə səbəb olub. İddia nədən ibarət idi: əcaba, bəs bilmirsiz ki, 100 illiyinə bütün Sovetlər birliyində ciddi hazırlıq işləri görülən ədibi-məşhur Cəlil Məmmədquluzadə ermənilərin bir nömrəli düşmənidir, çünki o, öz yazılarında sivil və qədim bir xalqı təhqir edib? Sübüt? Erməni tərəfin həmişə “ayaqda olan” başbilənləri ən əsaslı “sübut” kimi yazıçının “Usta Zeynal” hekayəsini göstəriblər.
Mərkəzin “əlaqədar şəxsləri” hekayəni oxuyub orada heç bir təhqir elementi görməyiblər. Ermənilər isə öz iddialarından geri çəkilmək istəmirdilər. Mugdisi Akopun həmvətənləri israrla deyirdilər ki, Mirzə Cəlilin hekayəsinin baş qəhrəmanı millətçidir, türkçüdür, antiermənidir və o, zahirən avam kimi təqdim edilsə də mahiyyətcə hiyləgərdir, xalqlar arasında nifaq toxumu əkir. “Əlavə sübut” kimi hekayədəki bir epizodu xüsusi olaraq qabardırlar: bəs görmürsüz ki, Mirzə öz qəhrəmanının düşüncəsi ilə bizim xalqı necə aşağılayır. Bunun “sübutu” isə finalda aşkarca görünür, zira müəllif açıq mətnlə yazır ki, Qurban adlı köməkçi Usta Zeynalgildәn gәtirilmiş lәyәni bir kәnara qoyub, bütün günü ermәninin sәhәngindә su daşımış vә bununla da nәinki tәkcә Usta Zeynalın üst-başını, hәtta bütün işi murdarlamışdır. Deməli, Mirzə Cəlil öz qəhrəmanının dili ilə erməniləri “murdar” adlandırmış, aşağılamışdır. Beləlikə, bizim “Mirzəcəlilsevənlərin” bu gün böyük yazıçı haqda dediklərini “Mirzəcəlilsevməyənlərə” hələ onillər bundan əvvəl “sübuta yetiriblər”. Arada “sadəcə” bir fərq vardır: “bizimkilər” Mirzənin bizi, “onlarınkılar” isə Mirzənin onları “aşağıladığını” iddia edirlər.
Və bu əhvalatdan sonra Cəlil Məmmədquluzadənin “daxili və xarici” tədqiqatçıları, linqivistika və politika adamları işə qarışır, onun bütün cümlələri zərrəbin altında nəzərdən keçirilir. Vaxtilə atası Qurbanəli və özü Mirzə ilə yaxın dostluq və yaradıcılıq təmasında olan, habelə böyük ədibin əksər əsərlərini ruscaya çevirmiş, Moskvada yaşayan, üstəlik arvadı “qonşu” xalqın nümayəndəsi olan məşhur ədəbiyyatşünas alim Əziz Şərif ekspert rəyi yazaraq bir daha sübut edir ki, adı çəkilən əsərdə erməniləri aşağılayan bir cümlə, bir söz, bir kəlmə belə yoxdur. Uzun sözün qısası, çox çək-çevirdən sonra Cəlil Məmmədquluzadənin 100 illiyi onun adına layıq şəkildə qeyd olundu...
Bəli, Mirzənin heç bir xalqla ədavəti, eləcə də heç bir milləti aşağılamaq niyyəti olmayıb. Hətta, deyilənə görə onun pərəstişkarları arasında həmin o “qonşu” xalqın zərif cinsindən olan nümayəndələr də var idi.
İndi gəlin yuxarıda qismən yarımçıq cavablandırılmış sualı bir daha yada salaq və görək millətimizin bu böyük Mirzəsini kimlər və nə üçün sevmirlər? Zənnimcə bu “Mirzəcəlilsevmyənlərin” özlərini də müxtəlif parametr və paradiqmalar üzrə qruplaşdırmaq olar. Məsələn, bu cür:
1. Xəstə təxəyüllül sahibləri.
2. Mirzənin hesabına gündəmə gəlmək istəyənlər.
3. Cəlil Məmmədquluzadəni anlayıb dərk etməyənlər.
4. Böyük ədibə ədəbi-estetik-genetik nifrət bəsləyənlər.
Yox, belə çıxmasın ki, mən Mirzəmizi büt və ehkam kimi təqdim etmək niyyətindəyəm. Qətiyyən. Buna heç Mirzənin də ehtiyacı yoxdur. Amma məsələ burasındadır ki, bir çoxları ədibin böyük adının kölgəsinə sığınaraq üskükdə fırtına yaratmaq istəyirlər.
Mən iddia edib deyə bilmərəm ki, Mizə Cəlili tənqid etmək olmaz. Əlbəttə, olar. Amma baxır kim və hansı niyyətlə? Niyyəti saf olanlar buyurub tənqiddən əvvəl onun yaradıcılığını tədqiq edib araşdırma aparsınlar.
Və nəhayət. Bu gün millətimizin Mirzəsini və onun yaradıcılığını müxtəlif “izm”lərə müncər edənlər var. Burada təəccüblü heç nə görmürük. Düzdür, vaxtilə Cəlil Məmmədquluzadəni geniş auditoriyaya əsasən “tənqidi realizm” nümayəndəsi kimi təqdim ediblər. Mən də o fikirlə razıyam ki, Cəlil Məmmədquluzadənin yaradıcılığında məsələn, klassizmdən postmodernizməcən bir şox ədəbi cərəyanların, “izm”lərin izini axtarıb üzə çıxarmaq olar. Hərçənd ki, dahi yazıçının özü əlinə qələm götürərkən heç bir ədəbi metod və metodologiya barədə düşünməyib. Onun ümdə vəzifəsi xalqına və millətinə sadəcə Mirzəlik etmək olub...
Satirikləri sevmək, təbii ki, çətindir.
Gerizəkalı kəslər satiriki niyə sevməlidir ki?
Talançılar, gəmiricilər, dağıdıcılar, yeyicilər, qamarlayıcılar, yerlipərəstlər, pulpərəstlər, vəzifəpərəstlər... Mirzə Cəlili sevə bilərmi? Mirzə Cəlilin bu gün aramızda yaşayan personaj və tipləri onu sevə bilməzlər və bu da təbiidir.
Ədəbiyyata sürtünənlər satirikləri həmişə daş-qalaq ediblər. Bu nifrət hələ də yol gəlməkdədir.
...Allah sənə rəhmət eləsin, Mirzə Cəlil.
Müəllifin bütün yazıları - Firuz MUSTAFA
Bölməyə aid digər xəbərlər
29-07-2020, 09:23
Firuz MUSTAFA - Türk və hindu dillərinin kök yaxınlığı haqda... - Firuz Mustafa yazır
4-07-2020, 01:05
Firuz MUSTAFA - Rejissor Mərahim Fərzəlibəyovun əmək kitabçası… - Firuz Mustafa yazır
1-07-2020, 20:38
Firuz MUSTAFA - Oljas Süleymenov: “Azərbaycan həmişə ürəyimdədir...” - Firuz Mustafa yazır
Laçın alayının keçmiş komandiri: “Laçına qayıdacağıma hər zaman inanmışam və heç vaxt inamımı itirməmişəm. Sağ olsun Azərbaycan Ordusu, bizim inamımızı reallaşdırmaq üçün savaşlar aparır”
Azərbaycanın Rusiyadakı sabiq səfiri: “Mən Rusiya tərəfinin tərəfsizliyini müşahidə etmirəm. Onların danışıq ritorikası durmadan sərtləşir. Dedikləri də budur ki, dayanın, qurtarın. Bu, əlbəttə, bizim üçün yaxşı hal deyil”
Rasim Ağayev: “Danışdılar, atəşkəs əldə edildi. Amma atəşkəs ona görə elan edilməyib ki, ermənilər sülh istəyir. Atəşkəsə ona görə razılıq veriblər ki, onların silah-sursatı tükənib. Onlara silah, hərbi avadanlıq lazımdır. Bunu yığacaqlar və yenidən hücuma keçəcəklər”
Maksim Şevçenko: "Hərbi cinayətkarlar əvvəl-axır onlar mühakimə olunacaqlar"
