00:54 / 05-08-2025
Azərbaycanda Hərbi Dəniz Donanması Günüdür
00:03 / 05-08-2025
Qurban Qurbanov: "İlk matçın səfərdə olması rəqib üçün üstünlükdür"
23:55 / 04-08-2025
Səbail rayonunda transformatorda güclü yanğın başlayıb
23:34 / 04-08-2025
Bakıda ermənilərin növbəti məhkəməsi keçirilib
20:03 / 04-08-2025
Minadan zərərçəkənlərin siyahısı dəqiqləşdirilir - Fotolar
19:49 / 04-08-2025
Daha bir qrup ukraynalı uşaq Azərbaycana gətirilir
19:43 / 04-08-2025
Azərbaycan diasporunun rəhbəri barəsində həbs qərarı verilib
18:33 / 04-08-2025
Ermənilər Azərbaycan Ordusu ilə bağlı yalan məlumat yayıb
18:28 / 04-08-2025
Putin Netanyahu ilə telefonla danışıb
18:17 / 04-08-2025
Nəsimi rayonunda bu gecə işıq olmayacaq
18:01 / 04-08-2025
Bred Pittin karyerasında ən gəlirli film bəlli olub
17:45 / 04-08-2025
“Sabah” və “Araz-Naxçıvan”ın potensial rəqibləri bəlli olub
17:40 / 04-08-2025
Ermənistan Əliyev-Paşinyan görüşünü nə təkzib edir, nə də təsdiqləyir
17:28 / 04-08-2025
"Qəbələ" klubu müdafiəçi alıb
17:12 / 04-08-2025
Tramp-Putin görüşü Pekində reallaşa bilər
17:08 / 04-08-2025
Prokurorluqda qulluqda olmanın yaş həddi qaldırılıb
16:59 / 04-08-2025
Prezident tikinti prosedurları haqqında qaydaları dəyişib
16:45 / 04-08-2025
“Dövlət borcu haqqında” qanuna dəyişiklik edilib
16:39 / 04-08-2025
Rezidenturaya qəbul imtahanının 2-ci mərhələsi keçiriləcək
16:34 / 04-08-2025
Hərbi ekspert: Cəbhədə real dəyişiklik baş vermir
16:11 / 04-08-2025
Anar Abdullayev məhkəmə zalında həbs edilib
16:05 / 04-08-2025
İmişlidə 30-dan artıq karxananın fəaliyyəti dayandırılıb
15:42 / 04-08-2025
Avropa Liqası: “Qarabağ”ın potensial rəqibləri müəyyənləşib
15:39 / 04-08-2025
24 direktor vəzifədən çıxarılıb
15:33 / 04-08-2025
Sabiq nazir haqqındakı iddiaları cavablandırmayıb
15:22 / 04-08-2025
Ceyhun Bayramovla Hakan Fidan telefonla danışıblar
15:02 / 04-08-2025
Ruslar şovinizmdən əl çəkmir
14:38 / 04-08-2025
Pezeşkian münasibətləri normallaşdırmağa çalışır, amma… - Professor
14:35 / 04-08-2025
Xalq yazıçısı Elçin Əfəndiyev dəfn olunub - Yenilənib
14:32 / 04-08-2025
Prezident Elçin Əfəndiyevin vəfatı ilə bağlı nekroloq imzalayıb
10:28 / 04-08-2025
Akif Əlinin yeni kitabı işıq üzü görüb - Fotolar
15:07 / 31-07-2025
Qarabağa növbəti köç gedib - (Yenilənib)
08:57 / 01-08-2025
Xalq artisti Arif Babayev vəfat edib
12:30 / 31-07-2025
Qəzalardan necə qorunaq? - Vüqar Vəliyev yazır
12:24 / 01-08-2025
Rusiyanın axtarışa verdiyi diaspor sədri Azərbaycan səfirliyinə sığınıb
13:01 / 31-07-2025
İranda hakimiyyətə Pəhləvi gələcək, yoxsa...
15:18 / 01-08-2025
Kreml Azərbaycanla gərginliyi artırır
16:41 / 01-08-2025
Mollazadə: Pezeşkian Azərbaycanla münasibətləri düzəltmək istəsə də, bu, çətin olacaq
13:53 / 03-08-2025
Xalq yazıçısı Elçin Əfəndiyev vəfat edib
12:01 / 01-08-2025
Paytaxtı sel basıb: qocalar evindəki insanları təxliyə etmək mümkün olmayıb
07:48 / 01-08-2025
İran ABŞ-dan təzminat tələb edir
14:10 / 01-08-2025
Prezident "Media haqqında" qanuna dəyişikliyi təsdiqləyib - (Yenilənib)
Vaxt pəncərəsi - Kənan Hacı yazır
Tarix: 11-01-2022 13:10 | Bölmə: Kənan HACI
Od insanı yandırıb külə döndərir, su batırır. Od insanı soyuqdan qoruyur, su insanın yanğısını söndürür. Atəşlə su öpüşəndə alov suya təslim olur. O, ürəyini nar kimi dilimləyən qorxunun mis rəngli nəfəsini boynunun ardında hiss etdikcə özünü suya təslim etmək istəyirdi. Qorxu insanın ruhunu zəiflədən zəhərdir, su yerindir, ruh isə göyə məxsusdur. Canı suya təslim etməklə ruhunu xilas etmək xam xəyaldan başqa bir şey deyil.
Odla su arasında qalmışdı. Ağlını itirmək üzrə idi. Sol tərəfindən soyuq külək əsirdi və bu soyuq külək uzun müddət idi ki, onun əsəbləriylə oynayırdı. Adamlar da ona istehza edirdilər: “Bu, yalançı dərvişdir, modern dünyada dərvişlərə yer yoxdur”.
- Hanı sənin xirqən, kəşkülün, ay dərviş? -deyə ona sataşırdılar.
Dərviş İlkən laübalı sükutu ilə izdihamın içindən keçib özü üçün yaratdığı Tənhalıq adasına tələsirdi. Soyuq külək burda səngiyirdi, isti qan damarlarında şövqlə dövr edirdi. Dərvişin mübhəm sükutu bu kimsəsiz adada məna qazanırdı. Hislərin tufanı çəkilib gedirdi, qalırdı yerlə göy arasında. Ağıl yerdir, hiss göy. Ağıl sudur, hiss od. O, burada çəkisini itirirdi, yüpyüngül olurdu. Ağrı bədənin, dərd ruhundur. Bədən sudur, ruh oddur. Dərviş İlkən bu təzadlar arasında sanki iki dünyanın vətəndaşı idi. Pasportu yox idi, Tənhalıq adasını özü yaratsa da ora da qeydiyyata düşməmişdi. Bəlkə heç bu ada yer üzündə yox idi?!
Suyun, odun dilini ondan savayı bir kimsə bilmirdi. İnsanların məhdud dünyasında laməkanlığı ilə həm də zamansızlıq içinə düşmüşdü. O, Tənhalıq adasında ağacları kitab kimi oxuyurdu, yarpaqları vərəq-vərəq çevirib onların arasına ağacların gövdəsindən qopan qabıqları qoyurdu, uzun fikrə gedirdi. Yarpaqlar saralanda diksinib fikirdən ayılırdı. Payızda yağışın nəğməsini dinləyib yuxuya gedirdi. Şimşək qılıncını sıyırıb buludlara hücum çəkəndə torpaq sinəsini açıb göyün yükünü canına çəkirdi. Dərviş İlkən belə anlarda yağışın səsinə diqqət kəsilirdi, ruhu dincəlirdi. Əyin başı cumculuq olanda Günəş onun köynəyinə çevrilirdi.
Üfüqlərin bənövşəyi və susqun dodaqlarında səhərin təbəssümü görünəndə saman döşəkdən qalxırdı, sığınacağından çıxıb sübh nəsimini ciyərlərinə çəkirdi. Şaxtaların soyuğunu daşıyan küləyin buralara yolu düşəndə Onun sığındığı ada itmək üçün ideal məkan idi. O da itirdi, tapılmırdı. Onu tapıb neyləyəcəkdilər axı?! Hələ ki, fələyin çəmbərində dolaşmaqda idi. Qələndər kimi yaşamağın dadını çıxaran İlkən üçün günəş öz şüalarından köynək toxuyurdu. Sükut məbədində daldalanmağı bacarırdı, səssizlik ona Tanrıyla həsb-hal etməyə imkan verirdi. Yuxusu şam kimi əriyib gözlərindən töküləndə yatmaq istəmirdi. Yatmağı vaxt itgisi sayırdı Dərviş İlkən. Gecələr könlü diliylə, qəlbi feliylə bərabər olurdu. Yuxusundan kəsib hesabat vaxtına calayırdı. Gündüzlər halı özündə olmurdu, odla suyun öpüşdüyü nöqtədə saatlarla dayanıb vird edirdi: “Od suyun qəlbində soyuyur, ruh insanın bədənində qonaqdır, o qonağa yaxşı qulluq eləmək lazımdır, ruh oddur, bədən sudur”.
Ruh oddur, bədən sudur. Dərviş İlkən bu sözləri hər gün zikr edirdi. Darıxmaq hissini çoxdan yadırğamışdı; dünya cifəsinə arxa çevirən gündən. O, nə fani qəmlərə üzülürdü, nə də ötəri sevinclərə aldanırdı. Sevinc də, qəm də onun ziyarətçiləri idilər, gəlib içindən keçib gedirdilər. İçində iz qoya bilmirdilər. Düşünürdü ki, onların bəqası yoxdur. Bu müsafirxana çox qəmlər görüb, çox sevinclər yola salıb. Təkcə sükut baqidir. Ona etibar etmək olar. Heç kimə sirr verməz. Bətnində çox mənaları gizlədib. Bu adada vahə kimi idi sükut.
O, nağıllarla böyüyən sonuncu nəslin nümayəndələrindən idi və buna görə də şanslı idi. Nağılsız böyüyən uşaqları görəndə onların gələcəyindən qorxurdu. Onlarda od vardı, su çatmırdı, su vardısa da bulanıq idi, bərraq deyildi. Ona görə torpaq ayaqları altından qaçırdı. Nağıldan məhrum edilmiş uşaqlara yazığı gəlirdi. Bu uşaqlar böyüdükcə quduzluq azarına tutulub qudururlar, dünyanın it hürən tərəfində qərar tuturlar. Təəssüf duyğusu içində dərin yaralar açırdı, gecələr Ay yaralarına məlhəm olurdu. Hər səhər sanki çəyirdəyin içindən pırtlayıb gün işığına çıxırdı, həyat beləcə, davam edirdi. Gecələr düşünürdü ki, ölüm də elə bu həyat kimi bir göz qırpımında insanı alıb aparır. Hara? Əbədi dünyaya. O dünyanın varlığına inanmayanlar üçün həyat məşəqqətə çevrilir. Kainatdakı mikro və makro sistemlərin əmrə itaətlə çalışması Tanrının varlığının ən bəsit sübutudur.
Dərviş İlkən bu fikirləri həmişə üstündə gəzdirdiyi dəftərçəsinə qeyd edirdi. Kompyuterlərin insanları ayrı saldığı qələm işlətmə sənəti onun üçün xoş əyləncəyə çevrilmişdi. Ruhu cismindən çıxanda üstündə tapılan bu dəftərçə onun yaşantılarına şahidlik edəcəkdi. Bu dəftərçənin üstünə iri hərflərlə belə yazmışdı: Vaxt pəncərəsi. Bu, beyindən dünyaya açılan pəncərə idi. İnsanın başında müxtəlif pəncərələr olur, bu pəncərələrin hərəsi bir səmtə baxır. Vaxt pəncərəsindən gördükləri onda fərqli təəssüratlar oyadırdı və bu təəssüratlar sözlərə çevrilirdi. Sözlər kağızda su kimi axırdı, yaza bilməyəndə od olub köksünü yandırırdı.
Tənhalıq adasına daşınmazdan öncə adamlar arasında məngənədəymiş kimi sıxılırdı. Fərqli insan növü olduğunu hiss edir, özünü bu aləmə yad bir ünsür hesab edirdi. Özünü yanından ötən adamlarla eyni xəmirdən yoğrulduğuna inanmağa məcbur edirdi. Bu da ona hədsiz əzab verirdi. İndi bu adaya sığınandan bəri toplum içində gördüyü adamlar, onların minbir işləkləri ona qorxunc xəyalətlər kimi görünürdü. Onlar yalanlara könüllü inanırlar, həqiqəti görəndə yollarını dəyişirlər. Axı bu yalanlar onlara nə verir? Bu suala heç cür cavab tapa bilmirdi. Həyat onlar üçün yalan yarmarkasına çevrilmişdi, burada yalan alıb yalan satırdılar.
Dərviş İlkən bu yalanlardan təbiətə sığınmışdı; ağaclar heç vaxt yalan danışmırdı, külək heç vaxt adama yalan satmırdı, quşlar heç vədə nəğmələrini yalan üstə ötmürdülər. Buralara yalanın nəfəsi gəlib çatmır. Dərviş İlkən bu düşüncələrlə özünü xoşbəxt hiss edirdi. Bu adada kiçicik xoşbəxtliyi yaxalaya bildiyindən tənhalıq sözünü tamamilə başqa mənalarla süsləmişdi. O, düşünürdü ki, hər bir insan mahiyyətcə tənhadır, tənhalığını adamlarla dolduranlar isə Tanrıyla üzbəüz qalmaqdan qorxanlardır.
Vaxtın pəncərəsindən baxanda bu müşkül mətblərlər hərdən-hərdən buludların arxasında görünüb yenə gözdən itirdi. Dərviş İlkən bu pəncərədən görünən zamanı növlərə bölürdü; fiziki zaman, astronomik zaman, fərdi zaman, şərti zaman... Siz düşündüyünüz kimi deyil, o, Eynşteynin sadəcə, adını eşitmişdi, relyativ zaman-məkan düsturundan tamamilə xəbərsiz idi. Bu bölgülər onun zamana fərqli yanaşmasının nəticəsi idi. Quşları rəngləriylə aldadan dadsız kəpənəklər kimi bu mozaik zamanlar da çox vaxt Dərviş İlkəni yanıldırdı.
Fərdi zamanı ölçmək üçün özünə qum saatı düzəltmişdi, astronomik zamanı gözləriylə ölçürdü; gözləri açılıb-yumulan saat idi. Səma cisimlərini müşahidə etmək üçün kustar üsulla teleskop düzəltmişdi və ordan ulduzları müşahidə edirdi. Buradan baxanda ulduzlar üzərində arifmetik əməliyyatlar apara bilirdi. Şərti zaman ona hər şeyin nisbi olduğunu öyrətmişdi. Hər şey ötəridir, əbədi olan nədir? Bu sual hər gün ondan cavab tələb edirdi. Bir gün ağlına belə bir fikir gəldi: Vaxt əbədiyyətin qoruyucusudur, əbədiyyət özünü vaxtın içində hifz edir. O insanın imtina məqamında özünü əyan edir. İnkar fərdi zamanın ibtidasıdır.
Dərviş İlkən çoxluğu inkar edib təkliyə biət edincə məzmunca çoxaldığının fərqinə vardı. Tədricən özünü cəm halında hiss edirdi; içində çoxlu dərvişlər gəzişirdi. Bu çoxalmış “mən”lər onu darıxmağa qoymurdu. Onlar Dərvişi bu zamanın içində azmaqdan xilas edirdi.
Pəncərə vaxtı dəqiq “göstərirdi”. Üfüqdə odla su əbədi mübarizədə idi. Günəşin yandırdığı dünyanı buludlar var gücüylə söndürməyə çalışırdı. Dadlı kəpənəklər quşlardan və yağışdan qorunmaq üçün yarpaqların altına sığınmışdılar...
1-11 yanvar, 2022-ci il
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 11-01-2022 13:10 | Bölmə: Kənan HACI
Təkadamlıq hekayə
Od insanı yandırıb külə döndərir, su batırır. Od insanı soyuqdan qoruyur, su insanın yanğısını söndürür. Atəşlə su öpüşəndə alov suya təslim olur. O, ürəyini nar kimi dilimləyən qorxunun mis rəngli nəfəsini boynunun ardında hiss etdikcə özünü suya təslim etmək istəyirdi. Qorxu insanın ruhunu zəiflədən zəhərdir, su yerindir, ruh isə göyə məxsusdur. Canı suya təslim etməklə ruhunu xilas etmək xam xəyaldan başqa bir şey deyil.
Odla su arasında qalmışdı. Ağlını itirmək üzrə idi. Sol tərəfindən soyuq külək əsirdi və bu soyuq külək uzun müddət idi ki, onun əsəbləriylə oynayırdı. Adamlar da ona istehza edirdilər: “Bu, yalançı dərvişdir, modern dünyada dərvişlərə yer yoxdur”.
- Hanı sənin xirqən, kəşkülün, ay dərviş? -deyə ona sataşırdılar.
Dərviş İlkən laübalı sükutu ilə izdihamın içindən keçib özü üçün yaratdığı Tənhalıq adasına tələsirdi. Soyuq külək burda səngiyirdi, isti qan damarlarında şövqlə dövr edirdi. Dərvişin mübhəm sükutu bu kimsəsiz adada məna qazanırdı. Hislərin tufanı çəkilib gedirdi, qalırdı yerlə göy arasında. Ağıl yerdir, hiss göy. Ağıl sudur, hiss od. O, burada çəkisini itirirdi, yüpyüngül olurdu. Ağrı bədənin, dərd ruhundur. Bədən sudur, ruh oddur. Dərviş İlkən bu təzadlar arasında sanki iki dünyanın vətəndaşı idi. Pasportu yox idi, Tənhalıq adasını özü yaratsa da ora da qeydiyyata düşməmişdi. Bəlkə heç bu ada yer üzündə yox idi?!
Suyun, odun dilini ondan savayı bir kimsə bilmirdi. İnsanların məhdud dünyasında laməkanlığı ilə həm də zamansızlıq içinə düşmüşdü. O, Tənhalıq adasında ağacları kitab kimi oxuyurdu, yarpaqları vərəq-vərəq çevirib onların arasına ağacların gövdəsindən qopan qabıqları qoyurdu, uzun fikrə gedirdi. Yarpaqlar saralanda diksinib fikirdən ayılırdı. Payızda yağışın nəğməsini dinləyib yuxuya gedirdi. Şimşək qılıncını sıyırıb buludlara hücum çəkəndə torpaq sinəsini açıb göyün yükünü canına çəkirdi. Dərviş İlkən belə anlarda yağışın səsinə diqqət kəsilirdi, ruhu dincəlirdi. Əyin başı cumculuq olanda Günəş onun köynəyinə çevrilirdi.
Üfüqlərin bənövşəyi və susqun dodaqlarında səhərin təbəssümü görünəndə saman döşəkdən qalxırdı, sığınacağından çıxıb sübh nəsimini ciyərlərinə çəkirdi. Şaxtaların soyuğunu daşıyan küləyin buralara yolu düşəndə Onun sığındığı ada itmək üçün ideal məkan idi. O da itirdi, tapılmırdı. Onu tapıb neyləyəcəkdilər axı?! Hələ ki, fələyin çəmbərində dolaşmaqda idi. Qələndər kimi yaşamağın dadını çıxaran İlkən üçün günəş öz şüalarından köynək toxuyurdu. Sükut məbədində daldalanmağı bacarırdı, səssizlik ona Tanrıyla həsb-hal etməyə imkan verirdi. Yuxusu şam kimi əriyib gözlərindən töküləndə yatmaq istəmirdi. Yatmağı vaxt itgisi sayırdı Dərviş İlkən. Gecələr könlü diliylə, qəlbi feliylə bərabər olurdu. Yuxusundan kəsib hesabat vaxtına calayırdı. Gündüzlər halı özündə olmurdu, odla suyun öpüşdüyü nöqtədə saatlarla dayanıb vird edirdi: “Od suyun qəlbində soyuyur, ruh insanın bədənində qonaqdır, o qonağa yaxşı qulluq eləmək lazımdır, ruh oddur, bədən sudur”.
Ruh oddur, bədən sudur. Dərviş İlkən bu sözləri hər gün zikr edirdi. Darıxmaq hissini çoxdan yadırğamışdı; dünya cifəsinə arxa çevirən gündən. O, nə fani qəmlərə üzülürdü, nə də ötəri sevinclərə aldanırdı. Sevinc də, qəm də onun ziyarətçiləri idilər, gəlib içindən keçib gedirdilər. İçində iz qoya bilmirdilər. Düşünürdü ki, onların bəqası yoxdur. Bu müsafirxana çox qəmlər görüb, çox sevinclər yola salıb. Təkcə sükut baqidir. Ona etibar etmək olar. Heç kimə sirr verməz. Bətnində çox mənaları gizlədib. Bu adada vahə kimi idi sükut.
O, nağıllarla böyüyən sonuncu nəslin nümayəndələrindən idi və buna görə də şanslı idi. Nağılsız böyüyən uşaqları görəndə onların gələcəyindən qorxurdu. Onlarda od vardı, su çatmırdı, su vardısa da bulanıq idi, bərraq deyildi. Ona görə torpaq ayaqları altından qaçırdı. Nağıldan məhrum edilmiş uşaqlara yazığı gəlirdi. Bu uşaqlar böyüdükcə quduzluq azarına tutulub qudururlar, dünyanın it hürən tərəfində qərar tuturlar. Təəssüf duyğusu içində dərin yaralar açırdı, gecələr Ay yaralarına məlhəm olurdu. Hər səhər sanki çəyirdəyin içindən pırtlayıb gün işığına çıxırdı, həyat beləcə, davam edirdi. Gecələr düşünürdü ki, ölüm də elə bu həyat kimi bir göz qırpımında insanı alıb aparır. Hara? Əbədi dünyaya. O dünyanın varlığına inanmayanlar üçün həyat məşəqqətə çevrilir. Kainatdakı mikro və makro sistemlərin əmrə itaətlə çalışması Tanrının varlığının ən bəsit sübutudur.
Dərviş İlkən bu fikirləri həmişə üstündə gəzdirdiyi dəftərçəsinə qeyd edirdi. Kompyuterlərin insanları ayrı saldığı qələm işlətmə sənəti onun üçün xoş əyləncəyə çevrilmişdi. Ruhu cismindən çıxanda üstündə tapılan bu dəftərçə onun yaşantılarına şahidlik edəcəkdi. Bu dəftərçənin üstünə iri hərflərlə belə yazmışdı: Vaxt pəncərəsi. Bu, beyindən dünyaya açılan pəncərə idi. İnsanın başında müxtəlif pəncərələr olur, bu pəncərələrin hərəsi bir səmtə baxır. Vaxt pəncərəsindən gördükləri onda fərqli təəssüratlar oyadırdı və bu təəssüratlar sözlərə çevrilirdi. Sözlər kağızda su kimi axırdı, yaza bilməyəndə od olub köksünü yandırırdı.
Tənhalıq adasına daşınmazdan öncə adamlar arasında məngənədəymiş kimi sıxılırdı. Fərqli insan növü olduğunu hiss edir, özünü bu aləmə yad bir ünsür hesab edirdi. Özünü yanından ötən adamlarla eyni xəmirdən yoğrulduğuna inanmağa məcbur edirdi. Bu da ona hədsiz əzab verirdi. İndi bu adaya sığınandan bəri toplum içində gördüyü adamlar, onların minbir işləkləri ona qorxunc xəyalətlər kimi görünürdü. Onlar yalanlara könüllü inanırlar, həqiqəti görəndə yollarını dəyişirlər. Axı bu yalanlar onlara nə verir? Bu suala heç cür cavab tapa bilmirdi. Həyat onlar üçün yalan yarmarkasına çevrilmişdi, burada yalan alıb yalan satırdılar.
Dərviş İlkən bu yalanlardan təbiətə sığınmışdı; ağaclar heç vaxt yalan danışmırdı, külək heç vaxt adama yalan satmırdı, quşlar heç vədə nəğmələrini yalan üstə ötmürdülər. Buralara yalanın nəfəsi gəlib çatmır. Dərviş İlkən bu düşüncələrlə özünü xoşbəxt hiss edirdi. Bu adada kiçicik xoşbəxtliyi yaxalaya bildiyindən tənhalıq sözünü tamamilə başqa mənalarla süsləmişdi. O, düşünürdü ki, hər bir insan mahiyyətcə tənhadır, tənhalığını adamlarla dolduranlar isə Tanrıyla üzbəüz qalmaqdan qorxanlardır.
Vaxtın pəncərəsindən baxanda bu müşkül mətblərlər hərdən-hərdən buludların arxasında görünüb yenə gözdən itirdi. Dərviş İlkən bu pəncərədən görünən zamanı növlərə bölürdü; fiziki zaman, astronomik zaman, fərdi zaman, şərti zaman... Siz düşündüyünüz kimi deyil, o, Eynşteynin sadəcə, adını eşitmişdi, relyativ zaman-məkan düsturundan tamamilə xəbərsiz idi. Bu bölgülər onun zamana fərqli yanaşmasının nəticəsi idi. Quşları rəngləriylə aldadan dadsız kəpənəklər kimi bu mozaik zamanlar da çox vaxt Dərviş İlkəni yanıldırdı.
Fərdi zamanı ölçmək üçün özünə qum saatı düzəltmişdi, astronomik zamanı gözləriylə ölçürdü; gözləri açılıb-yumulan saat idi. Səma cisimlərini müşahidə etmək üçün kustar üsulla teleskop düzəltmişdi və ordan ulduzları müşahidə edirdi. Buradan baxanda ulduzlar üzərində arifmetik əməliyyatlar apara bilirdi. Şərti zaman ona hər şeyin nisbi olduğunu öyrətmişdi. Hər şey ötəridir, əbədi olan nədir? Bu sual hər gün ondan cavab tələb edirdi. Bir gün ağlına belə bir fikir gəldi: Vaxt əbədiyyətin qoruyucusudur, əbədiyyət özünü vaxtın içində hifz edir. O insanın imtina məqamında özünü əyan edir. İnkar fərdi zamanın ibtidasıdır.
Dərviş İlkən çoxluğu inkar edib təkliyə biət edincə məzmunca çoxaldığının fərqinə vardı. Tədricən özünü cəm halında hiss edirdi; içində çoxlu dərvişlər gəzişirdi. Bu çoxalmış “mən”lər onu darıxmağa qoymurdu. Onlar Dərvişi bu zamanın içində azmaqdan xilas edirdi.
Pəncərə vaxtı dəqiq “göstərirdi”. Üfüqdə odla su əbədi mübarizədə idi. Günəşin yandırdığı dünyanı buludlar var gücüylə söndürməyə çalışırdı. Dadlı kəpənəklər quşlardan və yağışdan qorunmaq üçün yarpaqların altına sığınmışdılar...
1-11 yanvar, 2022-ci il
Müəllifin bütün yazıları - Kənan HACI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-03-2023, 16:34
Kənan HACI - Əzizə Cəfərzadənin oxuculara tanış olmayan romanı - “Qobustan çökəklərində”
26-12-2022, 17:30
Kənan HACI - Azərbaycanın dünya ədəbiyyatındakı boş qalmış yeri - Kənan Hacı yazır
15-08-2022, 17:31
“Hamı yoldan yarısın...” - Kənan Hacı yazır
4-07-2022, 12:08
Yazıçının son əsəri - “Eşq sultanı” - Kənan Hacı yazır
31-01-2022, 10:43
Epifaniya və ya “Omikron” mövsümü - Kənan Hacı yazır
Rus Dram Teatrının aktyoru deyir ki. bölgə teatrlarında diplomlu aktyor və rejissor tapmaq müşkül məsələdir
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
