18:09 / 05-07-2025
Mingəçevirdə iki qayıq toqquşub - Beş nəfər xəsarət alıb
14:30 / 05-07-2025
Sabah yağış yağacaq
14:16 / 05-07-2025
Akademik Yusif Məmmədəliyevin 120 illiyi qeyd ediləcək - Sərəncam
12:19 / 05-07-2025
“AzerGold”-un qiymətli metal satışından gəlirləri artıb
12:09 / 05-07-2025
Beş kollecə direktor təyin ediblər - Siyahı
12:04 / 05-07-2025
Sadiq Qurbanov: “Xankəndidə keçirilən ECO Zirvəsi Azərbaycanın qələbəsidir”
10:36 / 05-07-2025
DTX-nin Akademiyasında növbəti məzun buraxılışı olub - Video
10:35 / 05-07-2025
Türkiyəyə güclü qar yağıb
10:31 / 05-07-2025
Kürdə boğulan 19 yaşlı gəncin meyiti tapılıb
10:09 / 05-07-2025
Azərbaycanlı “qanuni oğru”lar barədə qərar verilib
09:26 / 05-07-2025
Aşura günü ilə bağlı qanvermə aksiyası başlayıb
19:49 / 04-07-2025
Şəmkirdə üç uşaq göldə batıb - Yenilənib
19:48 / 04-07-2025
İran prezidenti Qarabağa gəlib - (Yenilənib)
19:46 / 04-07-2025
Qərbi Azərbaycana qayıdışın hüquqi əsasları müzakirə olunub - Fotolar
19:14 / 04-07-2025
Ərdoğanı Füzulidən yola salıblar - (Yenilənib) - Foto
18:42 / 04-07-2025
İlham Əliyevlə İran prezidenti arasında görüş olub - Fotolar (Yenilənib)
18:35 / 04-07-2025
Ukrayna və ABŞ prezidentləri telefonla danışıblar
18:25 / 04-07-2025
Müsavat Rusiya səfirliyi qarşısında aksiya keçirmək istəyir
18:19 / 04-07-2025
DTX-nın saxladığı sabiq diplomatın məhkəməsi başlayıb
18:01 / 04-07-2025
Ali Məhkəmə inzibati mübahisələrə dair işlərlə bağlı qərar qəbul edib
17:42 / 04-07-2025
Şavkat Mirziyoyevin Azərbaycana səfəri başa çatıb
17:21 / 04-07-2025
Deputatlar daha 15 qanuna dəyişiklik edəcək - Siyahı
17:05 / 04-07-2025
Fransada “səssiz etiraz”: ABŞ demokratiyasına şübhə ilə yanaşırlar
16:59 / 04-07-2025
Sadır Japarovun Azərbaycana səfəri başa çatıb
16:33 / 04-07-2025
ECO-nun növbəti sammiti İranda keçiriləcək
16:31 / 04-07-2025
Ərdoğan ilə Pezeşkian Xankəndidə görüşüblər
16:20 / 04-07-2025
Meyxanaçı azadlığa buraxılıb
16:17 / 04-07-2025
Azərbaycan diaspor rəhbəri Rusiya vətəndaşlığından çıxarılıb
16:01 / 04-07-2025
Xankəndidə 17-ci Zirvə görüşü: ölkə başçıları mesajlar verir - (Yenilənib) - Fotolar
15:47 / 04-07-2025
Üç şəhidimiz Kəlbəcərdə dəfn edilib - Fotolar
21:03 / 30-06-2025
Rusiyada öldürülən qardaşların cənazəsi Azərbaycana gətirilib - (Yenilənib)
13:01 / 01-07-2025
Ərdoğan “ikinci vətən”indən niyə küsüb?
13:16 / 02-07-2025
Mədəniyyət nazirinə kulturoloji tövsiyə - Akif Əli yazır
14:40 / 03-07-2025
İlham Əliyev Qarabağa səfər edib - (Yenilənib+) - Fotolar
07:52 / 01-07-2025
ABŞ gözlənilmədən Moskvaya ultimatum verib
12:16 / 02-07-2025
Cəlaloğlu: Güzəştə getsək, Rusiya daha ağır şərtlərlə üstümüzə gələcək
19:48 / 04-07-2025
İran prezidenti Qarabağa gəlib - (Yenilənib)
10:26 / 02-07-2025
Azərbaycana qarşı mənəvi-siyasi strategiya: Rusiya nəyə nail olmaq istəyir?
15:33 / 02-07-2025
Rusiya daha da aqressivləşir
14:53 / 01-07-2025
Təkrar sertifikatlaşdırma: 2006 müəllim keçid balını toplaya bilməyib
16:55 / 02-07-2025
Professor: Rusiya başını itirmiş ayı kimi davranır
Sənanın gündəliyi - Kənan Hacı yazır
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Müəllifin bütün yazıları - Kənan HACI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-03-2023, 16:34
Kənan HACI - Əzizə Cəfərzadənin oxuculara tanış olmayan romanı - “Qobustan çökəklərində”
26-12-2022, 17:30
Kənan HACI - Azərbaycanın dünya ədəbiyyatındakı boş qalmış yeri - Kənan Hacı yazır
15-08-2022, 17:31
“Hamı yoldan yarısın...” - Kənan Hacı yazır
4-07-2022, 12:08
Yazıçının son əsəri - “Eşq sultanı” - Kənan Hacı yazır
31-01-2022, 10:43
Epifaniya və ya “Omikron” mövsümü - Kənan Hacı yazır
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
Türkiyədə yaşayan Əməkdar artist deyir ki, siyasilərin illərlə həllinə çalışdığı hansısa bir məsələni bəzən uğurlu bir musiqi əsəri həll edə bilər
Qüdrət Həsənquliyev: “Düşmənçiliyə son qoymaq üçün ədalətli sülhə nail olmaq gərəkdir. Bunun üçün ya tərəflər 1991-ci ilin sərhədləri çərçivəsində bir-birinin ərazi bütövlüyünü tanıyır, ya da ərazi mübadiləsinə gedirlər. Amma indiki mərhələdə bu, az inandırıcı görünür”
