09:50 / 20-04-2024
ABŞ Çini ittiham edir: Ukraynada müharibəni qızışdırır
09:46 / 20-04-2024
Sülhməramlıların Qarabağı tərk etməsi separatçı ermənilərin narahatlığına səbəb olub
09:12 / 20-04-2024
BMT Baş katibi Azərbaycan və Ermənistana çağırış edib
09:06 / 20-04-2024
Blinken 4 kəndin qaytarılması ilə bağlı razılaşmanı alqışlayır
00:37 / 20-04-2024
Hikmət Hacıyev: "Bu, diplomatik və siyasi cəsarətimizin təcəssümüdür"
23:26 / 19-04-2024
Aİ-dən 4 kəndin qaytarılmasına reaksiya: "Davamlı nizamlanmanı tam dəstəkləyirik"
21:22 / 19-04-2024
Buraxılış imtahanının nəticələri elan olunub
20:45 / 19-04-2024
19-cu əsrin solğun dagerreotiplərini bərpa ediblər
20:29 / 19-04-2024
Qəzza müharibəsi qloballaşır
18:35 / 19-04-2024
MKİ: “Moskva yaxınlığındakı terror aktını İŞİD təşkil edib”
18:14 / 19-04-2024
Qəzzada daha 42 nəfər dinc sakin həlak olub
18:08 / 19-04-2024
Eminemin qızı bikinidə görüntülənib
18:06 / 19-04-2024
Yaponiya süni intellektin inkişafına 475 milyon dollar ayırıb
17:57 / 19-04-2024
9 milyon manatlıq mənimsəmə... - Şirkət rəhbərinə 11 il həbs cəzası verilib
17:33 / 19-04-2024
Ağ ev Afrikada müttəfiqini itirə bilər
17:30 / 19-04-2024
İranda silsilə partlayışlar baş verib
17:27 / 19-04-2024
İranın İsrailə hücumunun əsl səbəbi bəlli olub
17:18 / 19-04-2024
Mustafayevlə Qriqoryan sərhəddə görüşüb - 4 kənd Azərbaycana qaytarılır
17:09 / 19-04-2024
Daxili İşlər Nazirliyində kollegiya iclası keçirilib - Fotolar
17:00 / 19-04-2024
Prezident Cinayət-Prosessual Məcəlləsində dəyişikliyi təsdiqləyib
16:46 / 19-04-2024
İlham Əliyev Rusiyaya gedir
16:34 / 19-04-2024
Universitetin sözçüsü vəzifədən ayrılıb
16:19 / 19-04-2024
Abel Məhərrəmov və xanımı məhkəməyə verilib
16:00 / 19-04-2024
Ədalət Məhkəməsində Azərbaycanın tələbi ilə ictimai dinləmələr keçirilib
15:47 / 19-04-2024
Tovuzda 22 yaşlı oğlan 34 yaşlı qadının üzərinə benzin tökərək yandırıb
15:36 / 19-04-2024
G7 ölkələri Azərbaycan və Ermənistanı sülh prosesinə sadiq olmağa çağırıb
15:29 / 19-04-2024
Ceyhun Bayramov Fələstinin baş naziri ilə telefonda müzakirə aparıb
15:24 / 19-04-2024
Rəsmi Berlindən İsrail və İrana çağırış olub
15:11 / 19-04-2024
Türkiyə XİN: "İran-İsrail gərginliyi daimi münaqişəyə çevrilə bilər"
20:08 / 15-04-2024
Rusiya Ukrayna ilə savaşa özgələri göndərir
18:51 / 15-04-2024
“Şəhid Əhməd – Oğluma məktub” filminin təqdimatı keçirilib - Fotolar
13:58 / 16-04-2024
Agentlik sədri vəzifədən azad edilib - Yeni təyinat
15:07 / 17-04-2024
Hikmət Hacıyev: “Sülhməramlıların Azərbaycandan çıxarılması barədə qərar qəbul edilib”
10:57 / 18-04-2024
60 milyard dollarlıq yardımın önü açılır
13:03 / 15-04-2024
Məşhur aktyor kinodan qovulub
10:00 / 15-04-2024
Çingiz Abdullayev sabah xəstəxanadan evə buraxılacaq
15:08 / 15-04-2024
Ali məktəblərə qəbul başlayıb
09:26 / 16-04-2024
Ulduz aktrisanın psixoloji problemi yaranıb - Fotolar
23:48 / 16-04-2024
Tbilisidə polis qanuna etiraz edən 11 nəfəri saxlayıb
12:27 / 15-04-2024
Tokayev və Paşinyan İrəvanda nəyi müzakirə edəcəklər?
23:14 / 16-04-2024
Ceyhun Bayramov Aİ-nin xüsusi nümayəndəsini qəbul edib
Sənanın gündəliyi - Kənan Hacı yazır
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Müəllifin bütün yazıları - Kənan HACI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-03-2023, 16:34
Kənan HACI - Əzizə Cəfərzadənin oxuculara tanış olmayan romanı - “Qobustan çökəklərində”
26-12-2022, 17:30
Kənan HACI - Azərbaycanın dünya ədəbiyyatındakı boş qalmış yeri - Kənan Hacı yazır
15-08-2022, 17:31
“Hamı yoldan yarısın...” - Kənan Hacı yazır
4-07-2022, 12:08
Yazıçının son əsəri - “Eşq sultanı” - Kənan Hacı yazır
31-01-2022, 10:43
Epifaniya və ya “Omikron” mövsümü - Kənan Hacı yazır
3-04-2020, 17:50
Kənan HACI - Virussuz dünya və ya Hararinin görə bilmədiyi fəlakət - Kənan Hacı yazır
Milli Qəhrəman Pəhlivan Fərzəliyevin oğlu deyir ki, 44 günlük savaşda iştirak etmək arzusu həyata keçməsə də, döyüşlərin şiddətli vaxtında atasının şəhid olduğu Xəzəz dağını ziyarət edə bilib
Şair deyir ki, nə tənqidçiləri qınayır, nə də pul verib onlara tənqid adı altında tərif yazdıranları
Əks-kəşfiyyat xidmətinin sabiq rəhbəri deyir ki, hava hücumu reallaşarsa, itkilər böyük ola bilər
Eyni tamaşada həm Dövşanı, həm də Tülkünü səsləndirən Aygül Ağayeva deyir ki, kuklaçı olmaq çox çətindir
Məhəmməd Şahməmmədli “Apatiya”nı şedevr hesab etmir və filmdə səhvlərin olduğunu deyir
