11:56 / 11-08-2025
Lənkəranda yanğın törədən şəxs cəzalandırılıb
11:47 / 11-08-2025
ABŞ ordusu mafiyalara qarşı döyüşəcək
11:43 / 11-08-2025
UEFA "Qarabağ"ın rəqibinə xəbərdarlıq edib
11:40 / 11-08-2025
Azərbaycan Ukraynaya 2 milyon dollarlıq yardım göndərəcək - Sərəncam
11:25 / 11-08-2025
Azərbaycan-ABŞ birgə layihəsi böyük gələcəyə doğru inamlı addımdır - Bəyanat
11:02 / 11-08-2025
Məleykə Abbaszadə abituriyentlərə müraciət edib
10:51 / 11-08-2025
Xankəndidə VII Türkoloji Yay Məktəbi keçiriləcək
10:42 / 11-08-2025
Zelenski Tramp və Putinin masasında özünə yer axtarır
10:39 / 11-08-2025
Avstraliya Fələstin dövlətini tanıyacaq
10:35 / 11-08-2025
“The Jerusalem Post”: "Azərbaycan Yaxın Şərq diplomatiyasında mühüm oyunçuya çevrilir"
10:35 / 11-08-2025
İlham Əliyevin sülh gündəliyi: dünən təzyiq edənlər bu gün təbrik edirlər
10:29 / 11-08-2025
Naxçıvanda əsgər özünü niyə öldürüb? - Məhkəmə prosesi
10:16 / 11-08-2025
Zəngilanda yanğın törədən şəxs saxlanılıb
09:58 / 11-08-2025
Avropalılar Alyaska görüşündən əvvəl Trampla danışacaq
09:48 / 11-08-2025
Tramp-Putin görüşü necə hazırlanır?
09:33 / 11-08-2025
Bu gün ali məktəblərə ixtisas seçimi başlayır
09:28 / 11-08-2025
Ankarada zəlzələ baş verib
09:17 / 11-08-2025
Güclü zəlzələ və sunami proqnozlaşdırılır
09:14 / 11-08-2025
Prezident kəskin bəyanatla çıxış edib
09:09 / 11-08-2025
Koronavirus peyvəndi cinayətə sövq edib?
08:58 / 11-08-2025
Pxenyan ABŞ-Koreya təlimlərindən narahatdır
08:55 / 11-08-2025
Pekin Tayvan məsələsində Putinə güvənir
08:51 / 11-08-2025
Rusiya və ABŞ ərazi mübadiləsini müzakirə edir
00:21 / 11-08-2025
Ukrayna Rusiyanın neft emalı zavodunu vurub
18:41 / 10-08-2025
Ağdərədə meşə yanğını davam edir
18:05 / 10-08-2025
Azərbaycan-Pakistan əlaqələri daha da genişlənəcək
16:47 / 10-08-2025
Zelenski Əliyevə zəng edib
16:02 / 10-08-2025
Tokayev Azərbaycan prezidentinə zəng edib
14:17 / 10-08-2025
Əliyev Berdiməhəmmədovla fikir mübadiləsi aparıb
14:15 / 06-08-2025
Təranə Muradova: “Sevgisiz heç nə yaratmaq mümkün deyil” - Müsahibə
15:10 / 07-08-2025
İlham Əliyev ABŞ-da işgüzar səfərdədir - Fotolar
11:05 / 07-08-2025
Şəmkirdə ağır qəza: 7 nəfər ölüb, xəsarət alanlar var - (Yenilənib)
00:04 / 08-08-2025
İlham Əliyev Donald Trampın xüsusi elçisi ilə görüşüb - Fotolar
11:58 / 06-08-2025
Kərimovun müsadirə edilmiş yaxtası ABŞ-da hərraca çıxarılır - Foto
08:11 / 07-08-2025
Xəzərin dibi ilə fiber-optik kabel çəkilir
20:47 / 06-08-2025
Xaricdə təhsil alan 107 nəfərin diplomu tanınmayıb
00:50 / 09-08-2025
Əliyev-Paşinyan görüşünə dair Birgə Bəyannamə imzalanıb
23:38 / 08-08-2025
İlham Əliyev-Donald Tramp görüşü başlayıb - (Yenilənib)
13:24 / 07-08-2025
Əliyevlə Paşinyanın ABŞ-dakı danışıqları tarixi sıçrayışa səbəb olacaqmı?
01:18 / 08-08-2025
Zəngəzur dəhlizi reallaşır
00:42 / 09-08-2025
Azərbaycanla Ermənistan arasında sülh sazişinin mətni paraflanıb
Sənanın gündəliyi - Kənan Hacı yazır
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 23-11-2020 13:52 | Bölmə: Kənan HACI
Bu mətn 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olmuş polkovnik-leytenant Sənan Axundov haqqında yazdığım romandan kiçik bir hissədir. Sənan Axundov Füzuli şəhərində doğulmuşdu. 1993-cü ildə Füzuli erməni quldurları tərəfindən işğal olunanda Sənanın vur-tut, 14 yaşı vardı. O, bu hadisələrin canlı şahidi olmuşdu. Tanrının ona verdiyi ömür payını hərbçi kimi yaşadı və son damla qanına qədər torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşdü. 2020-ci il oktyabrın 17-də müzəffər Azərbaycan Ordusu Sənanın doğulub boya-başa çatdığı Füzuli şəhərini işğaldan azad etdi. Və mən həmin gecə Sənanı yuxuda gördüm. Dağılmış yurd yerində ocaq qalayırdı, ocağın işığı üzünə düşmüşdü. Üzündə ilahi bir təbəssüm vardı...
Ruhun şad olsun, polkovnik-leytenant! Yurdun yağılardan təmizləndi. Azərbaycanın ərazi bütövlüyü təmin edildi.
Torpaqlarımızın azadlığı uğrunda canından keçmiş bütün Vətən oğullarının ruhu şad olsun!
Balaca Sənan özünə bir dəftərçə ayırmışdı, gördüklərini, eşitdiklərini o dəftərə yazırdı. Gündəlik yazmaq onda uşaqlıqdan vərdiş halını almışdı. Köndələnçayın sahilində, dağətəyi düzənlikdə gəzib-dolaşdığı günlərin xatirəsi həmin gündəliklərdə öz əksini tapır. On iki yaşlı uşağın xəyal dünyası nə qədər zəngin imiş. Bu sətirləri yazanda onun vur-tut, on iki yaşı vardı:
“Köndələnçay uzaqda idi. Çayın sahilinə yaxınlaşmağa ürək eləmirdim. Çayın vahiməli uğultusu canıma üşütmə salırdı. Düzənlik və dağlığa sükut çökmüşdü. Çöldə nə bir sürü, nə də payız tədarükü üçün yer şumlayan bir əkinçi gözə dəyirdi. Amma maraq məni o tərəfə çəkirdi. Əvvəlcə bir əkin sahəsinin təpəsinə dırmaşdım. Yerin səthi yaş idi, ətrafdakı kol-kos da islanmışdı deyin, orada od qalamağın mümkün olmayacağını anladım. Torpağın nəm qoxusu məni sərxoş etmişdi, bu zövqdən başım hərlənirdi. İndiyə qədər torpağın qoxusu qədər məni həyəcanlandıran heç nə olmayıb. Hava qaranlığın içindən keçib ciyərlərimə dolduqca sinəm qabarırdı. Torpağa yıxılıb onu qucaqlamaq istəyirdim. Bəxtim bircə təpənin yuxarı nahiyəsində əsən küləklə bağlı gətirmişdi. Qalayacağım od bir az yansaydı, külək onu necə olur-olsun, alışdıracaqdı. Bunu bilirdim, amma o şəraitdə od qalamaq çox çətin iş sayılırdı. Məncə, bütün odlar belədir; ilkin mərhələdə yandırmaq çətin olduğu kimi, alışıb-yandıqdan sonra onu söndürmək və qarşısını almaq da çox çətin olur.
Adətən, insanlar payız fəslinin sonlarında əkin sahələrinə guya ziyanverici həşəratlar və qurdlardan təmizləmək adı altında od vurub yandırırlar. Amma kimsə o sahələrdə quş yuvalarının da yanıb məhv olduğunu düşünmür. Davud babam erməniləri həmişə ziyanverici həşəratlarla müqayisə edir. Deyir ki, onlar bu yerlərə gələndən bizə od qoyublar, sözün əsl mənasında od qoyublar. Evlərimizi içindəki adamlarla birlikdə yandırıb külə döndəriblər. Babam hər dəfə onların vəhşiliyindən danışanda hirsimdən bütün bədənim əsir, amma biz adamları, quşları yandırmağı bacarmırıq. Novruz bayramında məhəlləmizdə həmişə tonqallar yanırdı. Böyüklər tonqalların ətrafına toplaşıb alqış, dua oxuyurdular, “ocağımız həmişə yanar olsun!” deyirdilər. Biz uşaqlar da bu tonqalın üstündən hoppanıb “ağırlığımız-uğurluğumuz bu odda yansın” deyirdik. Bu sözləri bizə valideynlərimiz öyrətmişdi.
Bu gün od çərşənbəsidir. Mən o təpənin başında tonqal qalamaq istəyirəm. Tərslikdən gecədən yağan yağış yerdə quru heç nə qoymayıb. Ocağa atdığım təzək hələ də yaş olduğundan ətrafa tüstü yayırdı. Tüstü gözlərimi acışdırırdı. Ermənilər bütün ocaqlarımızı söndürüblər, evlərin çoxunda işıq yanmır. Mənə elə gəlir ki, babalarımızın ruhu bu qaranlıq səmada dolaşır, onların qanadlarında qığılcımlar sayrışır. Çox narahatdırlar. Onlar bu yurdun gələcəyindən əndişəlidirlər.
İndi doğma kəndlərimizi qoyub gedirik. Düşmən üstünə gələndə insan gücsüz və silahsızdırsa, çarə qaçmağa qalır. İnsanın yeganə ehtiyacı ayaqları olur, bu ayaqlar bütün bədənin əziyyətini çəkir. O halda sənə yardım edə biləcək yeganə vasitə və ya istifadə edə biləcəyin yeganə vasitə ayaqların sayılır.
Adi günlərdə bu tərəflərdə əkinçilər yer şumlayırlar. İndi payız fəslinin şum zamanıdır. Amma bir kimsə gözə dəymir. Mən heç cür ocaq qalaya bilmədim. Tüstü adamı qaranlığa doğru dartırdı. Bizim ocağımızı söndürmüşdülər...
Evə qayıdıb səfər üstə olan babamı qucaqladım və hönkür-hönkür ağladım. Babam təşvişlə soruşdu ki, indiyəcən hardaydın, bala? Dedim ocaq qalamağa getmişdim. Qoy düşmən görsün ki, bizim ocağımız sönməyib, amma odun tüstülədi, yanmadı. Babam əliylə göz yaşlarımı silib gözünü uzaqda başını duman almış dağlara zillədi və dərindən köks ötürdü: “Bir şəm ki, haqdan yana, heç bad ilə sönməz. Yenə bu yerlərdə ocaqlarımız qalanacaq, bura bizim dədə-baba yurdumuzdur. Biz mütləq öz yurdumuza qayıdacağıq, bala. Mütləq qayıdacağıq”.
Babam bu sözləri o qədər əminliklə dedi ki, mən sidq-ürəkdən ona inandım. Uzaqlardakı ilğım ləpə kimi üzümüzə dəyib geri qayıdırdı. Külək babamın sözlərini tərkinə alıb qarşı dağlara çəkildi.
“Ehey, uca dağlar, çaylar, meşələr, sərin bulaqlar! Biz mütləq qayıdacağıq!” Babamın səsi dağlarda əks-səda verib bütün el-obaya yayıldı. Bütün mahal onun səsini eşitdi.
Fikir məni götürmüşdü. Babam yaman qocalıb, o, yurd həsrətinə necə dözəcək? Böyük Vətən müharibəsinin qəhrəmanı döşündəki medallardan utanırdı. Hər ilin 9 may günündə fəxarətlə geydiyi hərbi formasını büküb hardasa gizlətmişdi. O, peşmançılıq və iztirab hissi keçirirdi. Amma nahaq yerə. Mənim babam əsl qəhrəmandır. O, faşistlərə qarşı döyüşmüşdü və Berlinə qədər gedib çıxmışdı. Onlar qələbə qazanmışdılar. Babam qalib ordunun əsgəri idi.
Ermənilər də faşistdirlər, bizim torpaqlarımıza hücum edib insanlığa sığmayan vəhşiliklər törədirlər. Biz onları bu yerlərdən birdəfəlik qovmalıyıq. Biz Vətənimizə sahib çıxacağıq. Mən də böyüyb babam kimi qəhrəman olacağam və bu yerlərin itmiş işığını özünə qaytaracağıq. Bu yerlərdə ocaqlar heç vaxt sönməyəcək.
Fikir eləmə, baba. Mən sənə inanıram, sən də mənə inan!
Müəllifin bütün yazıları - Kənan HACI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-03-2023, 16:34
Kənan HACI - Əzizə Cəfərzadənin oxuculara tanış olmayan romanı - “Qobustan çökəklərində”
26-12-2022, 17:30
Kənan HACI - Azərbaycanın dünya ədəbiyyatındakı boş qalmış yeri - Kənan Hacı yazır
15-08-2022, 17:31
“Hamı yoldan yarısın...” - Kənan Hacı yazır
4-07-2022, 12:08
Yazıçının son əsəri - “Eşq sultanı” - Kənan Hacı yazır
31-01-2022, 10:43
Epifaniya və ya “Omikron” mövsümü - Kənan Hacı yazır
Rus Dram Teatrının aktyoru deyir ki. bölgə teatrlarında diplomlu aktyor və rejissor tapmaq müşkül məsələdir
Qüdrət Həsənquliyevin fikrincə, Tramp görsə ki, Ukrayna qalib gəlir, Rusiyaya təkcə siyasi yox, hərbi dəstək də verəcək
"Xalq qəzeti"nin şöbə müdiri deyir ki, ömrü boyu özünü axtaran, dəfələrlə yanından ötüb keçən o qədər insan var ki
Nadir Azməmmədov: “Təəssüf ki, indi rejissor olmaq, kino və serial çəkmək adiləşib, bəzən bunun məsuliyyətini dərk etmirlər”
