23:52 / 26-07-2024
Paris-2024: Azərbaycan heyəti açılış mərasimində paraddan keçib
20:40 / 26-07-2024
I və IV ixtisas qrupları üzrə qəbul imtahanının nəticəsi elan olunub
19:35 / 26-07-2024
Parkinqdə 1500 avtomobil yanıb
19:26 / 26-07-2024
Türk ordusu dünyanın ən güclüsüdür
19:07 / 26-07-2024
BMCMİ 7 nəfəri saxlayıb - Video
19:01 / 26-07-2024
Qorxulu virus dünyanı yenidən təhdid edir
18:43 / 26-07-2024
Ukrayna ordusu Toretsk yaxınlığında mühasirəyə düşə bilər
18:32 / 26-07-2024
Avropa İttifaqı 7 ölkənin büdcəsi ilə bağlı araşdırmaya başlayıb
18:22 / 26-07-2024
Rusiyanın hesabından Ukraynaya 1,5 milayrd avro verilib
18:13 / 26-07-2024
Avropa İttifaqı terrorçu təşkilatların siyahısını yeniləyib
18:01 / 26-07-2024
Yaşar Gülər Azərbaycanın Ankaradakı səfiri ilə görüşüb
18:00 / 26-07-2024
Tramp: İran yer üzündən silinməlidir!
17:47 / 26-07-2024
Sərdar Cəlaloğlu seçkilərdən geri çəkilib
17:42 / 26-07-2024
Alimin qətlində “Rusiya izi” axtarırlar - Foto
17:32 / 26-07-2024
Məhkəmə Bəxtiyar Hacıyevin vəsatətini təmin etməyib
17:11 / 26-07-2024
Partiya sədrinin namizədliyi qeydə alınıb
16:58 / 26-07-2024
Obamalar Harrisin namizədliyini dəstəkləyir
16:49 / 26-07-2024
Dördüncü “Yüksəliş” müsabiqəsinin qalibləri mükafatlandırılıb
16:38 / 26-07-2024
Serbiya: mikroavtobus aşıb, 30-dan çox yaralı var
16:29 / 26-07-2024
Mixail Podolyak: “Rusiya danışıqlara hazır deyil”
16:28 / 26-07-2024
Avropa İttifaqının Cənubi Qafqaz üzrə xüsusi nümayəndəsi təyin edilib
16:12 / 26-07-2024
İlham Əliyev Qazaxıstanla əməkdaşlıq Sazişini təsdiqləyib
16:10 / 26-07-2024
Müdafiə nazirinin keçmiş müavini saxlanılıb
16:01 / 26-07-2024
Əsədin Moskvaya səfəri Ərdoğanla barışığa hazırlıqdır?
15:45 / 26-07-2024
Mikayıl Cabbarov: Özəl sektorda aktivliyi artırmaq niyyətindəyik
15:25 / 26-07-2024
Bəzi universitetlərdə illik təhsil haqqı artırılıb - Siyahı
14:51 / 26-07-2024
Qəbələdə orta məktəb binası yanıb
14:06 / 26-07-2024
AFFA Hakimlər Komitəsinə sədr təyinatı olub
13:56 / 26-07-2024
Aİ Ukraynaya 1,5 milyard avro köçürəcək
09:58 / 22-07-2024
Gənc xanəndə: “Məcnun kimi səhnəyə çıxmaq ən böyük arzularımdan biri olub” - Müsahibə
17:13 / 23-07-2024
Xalq artisti Ağadadaş Ağayev gözətçiyə balta ilə hücum edib, yaralı var - (Yenilənib)
08:11 / 22-07-2024
Estrada müğənnisinin qətli... - “Ulduzlar” da istintaqa cəlb olunur
09:02 / 23-07-2024
Bakıda azyaşlını girov götürən şəxs zərərsizləşdirilib - (Yenilənib) - Foto
15:39 / 22-07-2024
Fərrux Kərimoviç Zakirova “Xalq artisti” fəxri adı verilib
17:19 / 22-07-2024
II Şuşa Qlobal Media Forumunun xarici qonaqları Laçına səfər edib
14:25 / 22-07-2024
II Şuşa Qlobal Media Forumu başa çatıb
22:40 / 22-07-2024
ABŞ Azərbaycan və Ermənistanın sülh sazişi istiqamətində irəliləyişlərini dəstəkləyir
22:16 / 23-07-2024
Çempionlar Liqası: "Qarabağ" səfərdə qalib gəlib
17:37 / 23-07-2024
Əli Mirəliyev: "Ağadadaşı niyə döyüblər, bilmirəm, amma..." - Video
“Səngər uvertürası”ndan sonra…
Tarix: 10-09-2018 21:46 | Bölmə: Kənan HACI
Mənim jurnalistikaya sevgim televiziya və radiodan başlayıb. Lap uşaq vaxtı baxdığım verilişləri indi də xatırlayıram, sevdiyim verilişlərin həftənin hansı günündə efirə gedəcəyini belə bilirdim. Düşünürəm ki, dünyagörüşümüzün formalaşmasında, davranış modelinin yaranmasında o verilişlərin çox böyük rolu olub. O zamanlar hələ bu mətləbləri anlamaq iqtidarında deyildik, ekranın cazibəsi bizi sehrləmişdi. Televizor – bu "sehrli” qutu mənim içimdəki qəribə mexanizmi işə saldı. Mən də nə vaxtsa böyüyüb efirə çıxacağım haqqında xəyallar qurmağa başladım.
Hərənin bir tale yolu var. Ozan dili yüyrək olar. Televiziya və radio ilə yollarımız heç vaxt kəsişməsə də gözümü açıb-yumunca özümü jurnalistikanın içində gördüm. Bəzən Tanrı insan oğluna üçüncü göz verir və onu milyonların içindən seçir. Məhz bu tipli insanlar dünyanın bizim görmədiyimiz tərəflərini görə bilirlər və gördüklərini bizə söz vasitəsilə çatdırırlar. Onlar qələm adamlarıdır. Jurnalistika söz sənətidir, jurnalist sözləri ovuclayıb onlardan məna yaradır. Onun yaradıcılıq laboratoriyası beynidir.
Mən ədəbiyyata jurnalistikadan gəlmişəm, uzun müddət müxtəlif qəzetlərdə reportyorluq etmişəm, mətbəənin qoxusu canıma hopub, qəzetdə hər yazım çıxanda özümü inanılmaz dərəcədə xoşbəxt hesab etmişəm. Jurnalistika mənə böyük şəxsiyyətlərlə ünsiyyət imkanı qazandırıb, həyatım boyunca ustad qələm sahiblərindən yazmağın sirlərini öyrənmişəm. Yazı sənətinin minbir dolanbacdan keçən fəndləri var; hər janr özünün üslubunu diktə edir. Çox təəssüflər olsun ki, son zamanlar jurnalistikamızda felyeton, pritça, oçerk janrlarına demək olar, müraciət olunmur. Bu janrlar jurnalistikanın ən çətin sahəsidir və yazardan peşəkarlıq, səriştə, təcrübə tələb edir. İndi hamı rahat yoldan keçməyə çalışır, heç kəs atını daşlığa salmaq istəmir. Unudurlar ki, qələm (indi klaviatura) çətin janrlara müraciət etdikcə bərkiyir, püxtələşir.
Yazıya televiziyadan başlamağım təsadüfi deyil. Qələminə böyük sayğı duyduğum peşəkar jurnalistlərimizdən olan Flora Xəlilzadə (çox-çox illər bundan öncə onun bənzərsiz müğənnimiz Flora Kərimova haqqında yazdığı "Bənövşə ətirli səs” kitabını oxumuşdum və onun sözünün sehrinə düşmüşdüm) tədbirlərdən birində məni yerişindən-duruşundan ağayanlıq yağan cüssəli bir kişi ilə tanış etdi: Akif Cabbarlı. Bu imza mənə lap çoxdan tanış idi. Uzun illər ana televiziyamız sayılan Az.TV-də çalışdığını, peşəkar kadrların yetişməsində əməyi olduğunu bilirdim. Bir də mətbuatda ara-sıra "Həyat etüdləri” silsiləsindən yazdığı yazıları oxumuşdum. Bu yazılardakı estetik sarkazm, incə yumor, bir az da "Molla Nəsrəddin”çi ovqat oxucunu uzun müddət düşündürür, sadəcə, oxuyub keçmirsən. O yazılardakı mətləblər insanda acı təbəssüm oyadır, sətiraltı mənalarda gizlənən fikirlər bu yazıların nə qədər tərbiyəvi əhəmiyyət daşıdığını göstərir. Flora xanım Akif müəllimi təqdim edəndə "onda Mirzə Cəlil qələmi var” dedi və əlavə etdi ki, onun hekayələrini mütləq tap oxu.
Tale elə gətirdi ki, biz Akif müəllimlə nəinki tanış, hətta yaxın qonşu olduq. İndi bir binada yaşayırıq və az qala, hər gün görüşürük. Əməlli-başlı dostlaşmışıq, bir süfrə arxasında dəfələrlə çörək kəsmişik. Mənə elə gəlir ki, biz onunla uzun illərdir ki, bir-birimizi tanıyırıq. Hər tanışlıq, hər ünsiyyət dosluğa çevrilmir. Yaşca məndən xeyli böyük olsa da Akif müəllimin mənimlə rəftarı bu yaş baryerini aradan qaldırır. Bu münasibətlər sisteminin özü də bir məktəbdir. İndi çoxlarında bu xüsusiyyətlər çatışmır. Akif müəllimin kübarlığı, daxili mədəniyyəti onun ziyalılığından irəli gəlir. Bu kübarlıq, mənəvi zənginlik onun yazılarında da özünü qabarıq şəkildə göstərir.
Akif Cabbarlı
Bu günlərdə Akif müəllim mənə "Səngər uvertürası” kitabını bağışladı. Kitab uzun müddət yazı masamın üstündə qaldı. Yalan demək istəmirəm, kitabı birnəfəsə oxumadım, doya-doya - hər gün bir-iki, bəzən üç-dörd yazı - oxudum. Akif Cabbarlının qəhrəmanları həyatda gördüyümüz, hər gün işdə, ictimai nəqliyyatda, küçədə, məhəllədə rastlaşdığımız adamlardır. Amma necə adamlar! Bu necə sualının cavabıdır Akif müəllimə o yazıları yazdıran. Sovet əyyamında onlara "antipod” deyirdilər. Bu sözün izahı belədir: əqidəsi, nəzər nöqtəsi, zövqü, xarakteri ilə ümumi düşüncə və qaydalara zidd olan insan.Bu tipli insanlar zahirən ziyalı libasında görünsələr də cəmiyyətdə ziyanlı funksiya daşıyırlar. Bu, əxlaqsızlıqdan doğan paradoksal psixoloji haldır. Akif müəllim pamflet və felyetonlarında bu cür zərərli ünsürləri ifşa edir. Adətən, sovet epoxasında bu səpgili ifadələr işlənsə də zərərli ünsür bütün zamanlarda, bütün toplumlarda olub, var və olacaq. Sual yarana bilər ki, bəs onda yazıçı onları niyə ifşa edir? Mətbuatımızın banisi Həsən bəy Zərdabi də, Mirzə Cəlil də ömrünü cahillərlə, nadanlarla mübarizəyə həsr etdi. Onlar yazmasaydı, toplum qaranlıqlar içində qalacaqdı. Bu gün biz işıqlı bir cəmiyyətdə yaşayırıq və buna görə də məhz onlara borcluyuq. Amma insanın xisləti dəyişmir, bəzən işıqlı yollarda da yolumuza maneələr çıxır. Mirzə Cəlilin ölümündən 35 il sonra Xalq yazıçısı Anar "Molla Nəsrəddin – 66”nı yazdı. Sabit Rəhman, Seyfəddin Dağlı satirik əsərləri ilə Mirzə Cəlil yolunu davam etdirdilər. Akif Cabbarlının "Səngər uvertürası” kitabını oxuduqca bu müqəddəs yolun hələ də davam etdiyini düşünürəm. Maarifçilik bütün zamanlarda toplumun ən üst dəyərləri sırasında yer alır və bu missiyanın daşıyıcıları da həmişə qələm adamlarıdır. Akif müəllimin yazılarında da sələflərindən gələn bir ağrı var, Üzeyir bəyin, Ömər Faiq Nemanzadənin yazılarındakı ictimai yük var. "Sahibsiz və çarəsiz itlərin gecə söhbəti” pritçası alleqorik olsa da insan cəmiyyətinin bütün naqis cəhətlərini özündə əks etdirir.
Kitabda satirik hekayələrdən əlavə müxtəlif publisistik yazılar da yer alır. Bu yazılar da dövrün, zamanın ruhuna xitab edir. Qəribə səslənsə də bu yazılarda bir halallıq duyğusu var, mənəvi rahatlıq var, özünəarxayınlıq var. Bu da ondan irəli gəlir ki, Akif Cabbarlı bütün dövrlərdə öz şəxsiyyətini, ləyaqətini qoruyub, qələmə heç vaxt xəyanət etməyib, sözün mayasına haram qatmayıb.
O, televiziya sahəsini dərindən bilən mütəxəssislərdəndir. Onun televiziya ilə bağlı konseptual yazıları gələcəyin telejurnalistləri üçün son dərəcə faydalı mənbədir. Azərbaycan jurnalistikasının xas imzaları var ki, bu imzaların hər biri ayrı-ayrılıqda bir məktəbdir. Akif Cabbarlı da imzalar içində imzası olan bir qələm adamıdır. Düşünürəm ki, jurnalistika onun yazıçılığından çox şey oğurlayıb, çünki jurnalistika vaxtı-vədəsi bilinməyən bir sənətdir, jurnalist hər zaman iş başındadır. Gen-bol zamanı olsaydı, daha iri həcmli əsərlər yaza bilərdi. Digər baxımdan, düşünürəm ki, hekayə yazmaqla da sözün yaddaşında qalan yazarlar olub. Akif Cabbarlının hekayələrində televiziyadan gələn bir lakonizm var, az sözlə böyük mətləbləri ehtiva edə bilmək bacarığı var. Bu da yazıçıdan xüsusi ustalıq tələb edir. Onun "Hərəsi üç cümləlik üç hekayə”, "Hərəsi dörd cümləlik dörd hekayə”, "Hərəsi beş cümləlik beş hekayə” adlanan mətnləri yenicə yazmağa başlayanlar üçün yaxşı bir nümunədir.
Bilmirəm, nə sirdisə, mənə elə gəlir ki, bu yazıda Akif Cabbarlı haqqında ürəyimdən keçən hisləri dolğunluğu ilə ifadə edə bilmirəm. Onun dünya dolu səmimiyyəti, bəzən həddini aşan təvazökarlığı kökdən-nəsildən gələn əxlaqi dəyərin bir göstərisidir. Həyat tərzindəki səliqə-səhman yazılarına da yansıyır, yazılarındakı çəki-düzən onun zahiri görünüşü ilə üst-üstə düşür.
Yazımın əvvəlində qeyd etmişdim ki, Akif müəllimlə bir binada yaşayırıq, qonşuyuq. Yaxın günlərdən birində binanın həyətində gəzişirdik, dəyərli jurnalist həmkarımız Çingiz Sadıqov heç vaxt unutmayacağım bir ifadə işlətdi. Dedi ki, adətən, uşaqlıq dostlarımızı görəndə deyirik ki, biz bir məhəllədə böyümüşük, indi biz bir məhəllədə qocalırıq…
Çingiz müəllimin bu sözləri içimi titrətdi. İstədim deyim ki, sizin qocalmağa ixtiyarınız yoxdur, biz hələ sizdən çox öyrənməliyik! Hələ o qədər bilmədiyimiz mətləblər var ki!
Düşünürəm ki, hələ çox şeylər yazacaq Akif Cabbarlı. "Səngər uvertüra”sından sonra mütləq "Qələbə uvertürası” yazılmalıdır!
Bölməyə aid digər xəbərlər
Tarix: 10-09-2018 21:46 | Bölmə: Kənan HACI
Mənim jurnalistikaya sevgim televiziya və radiodan başlayıb. Lap uşaq vaxtı baxdığım verilişləri indi də xatırlayıram, sevdiyim verilişlərin həftənin hansı günündə efirə gedəcəyini belə bilirdim. Düşünürəm ki, dünyagörüşümüzün formalaşmasında, davranış modelinin yaranmasında o verilişlərin çox böyük rolu olub. O zamanlar hələ bu mətləbləri anlamaq iqtidarında deyildik, ekranın cazibəsi bizi sehrləmişdi. Televizor – bu "sehrli” qutu mənim içimdəki qəribə mexanizmi işə saldı. Mən də nə vaxtsa böyüyüb efirə çıxacağım haqqında xəyallar qurmağa başladım.
Hərənin bir tale yolu var. Ozan dili yüyrək olar. Televiziya və radio ilə yollarımız heç vaxt kəsişməsə də gözümü açıb-yumunca özümü jurnalistikanın içində gördüm. Bəzən Tanrı insan oğluna üçüncü göz verir və onu milyonların içindən seçir. Məhz bu tipli insanlar dünyanın bizim görmədiyimiz tərəflərini görə bilirlər və gördüklərini bizə söz vasitəsilə çatdırırlar. Onlar qələm adamlarıdır. Jurnalistika söz sənətidir, jurnalist sözləri ovuclayıb onlardan məna yaradır. Onun yaradıcılıq laboratoriyası beynidir.
Mən ədəbiyyata jurnalistikadan gəlmişəm, uzun müddət müxtəlif qəzetlərdə reportyorluq etmişəm, mətbəənin qoxusu canıma hopub, qəzetdə hər yazım çıxanda özümü inanılmaz dərəcədə xoşbəxt hesab etmişəm. Jurnalistika mənə böyük şəxsiyyətlərlə ünsiyyət imkanı qazandırıb, həyatım boyunca ustad qələm sahiblərindən yazmağın sirlərini öyrənmişəm. Yazı sənətinin minbir dolanbacdan keçən fəndləri var; hər janr özünün üslubunu diktə edir. Çox təəssüflər olsun ki, son zamanlar jurnalistikamızda felyeton, pritça, oçerk janrlarına demək olar, müraciət olunmur. Bu janrlar jurnalistikanın ən çətin sahəsidir və yazardan peşəkarlıq, səriştə, təcrübə tələb edir. İndi hamı rahat yoldan keçməyə çalışır, heç kəs atını daşlığa salmaq istəmir. Unudurlar ki, qələm (indi klaviatura) çətin janrlara müraciət etdikcə bərkiyir, püxtələşir.
Yazıya televiziyadan başlamağım təsadüfi deyil. Qələminə böyük sayğı duyduğum peşəkar jurnalistlərimizdən olan Flora Xəlilzadə (çox-çox illər bundan öncə onun bənzərsiz müğənnimiz Flora Kərimova haqqında yazdığı "Bənövşə ətirli səs” kitabını oxumuşdum və onun sözünün sehrinə düşmüşdüm) tədbirlərdən birində məni yerişindən-duruşundan ağayanlıq yağan cüssəli bir kişi ilə tanış etdi: Akif Cabbarlı. Bu imza mənə lap çoxdan tanış idi. Uzun illər ana televiziyamız sayılan Az.TV-də çalışdığını, peşəkar kadrların yetişməsində əməyi olduğunu bilirdim. Bir də mətbuatda ara-sıra "Həyat etüdləri” silsiləsindən yazdığı yazıları oxumuşdum. Bu yazılardakı estetik sarkazm, incə yumor, bir az da "Molla Nəsrəddin”çi ovqat oxucunu uzun müddət düşündürür, sadəcə, oxuyub keçmirsən. O yazılardakı mətləblər insanda acı təbəssüm oyadır, sətiraltı mənalarda gizlənən fikirlər bu yazıların nə qədər tərbiyəvi əhəmiyyət daşıdığını göstərir. Flora xanım Akif müəllimi təqdim edəndə "onda Mirzə Cəlil qələmi var” dedi və əlavə etdi ki, onun hekayələrini mütləq tap oxu.
Tale elə gətirdi ki, biz Akif müəllimlə nəinki tanış, hətta yaxın qonşu olduq. İndi bir binada yaşayırıq və az qala, hər gün görüşürük. Əməlli-başlı dostlaşmışıq, bir süfrə arxasında dəfələrlə çörək kəsmişik. Mənə elə gəlir ki, biz onunla uzun illərdir ki, bir-birimizi tanıyırıq. Hər tanışlıq, hər ünsiyyət dosluğa çevrilmir. Yaşca məndən xeyli böyük olsa da Akif müəllimin mənimlə rəftarı bu yaş baryerini aradan qaldırır. Bu münasibətlər sisteminin özü də bir məktəbdir. İndi çoxlarında bu xüsusiyyətlər çatışmır. Akif müəllimin kübarlığı, daxili mədəniyyəti onun ziyalılığından irəli gəlir. Bu kübarlıq, mənəvi zənginlik onun yazılarında da özünü qabarıq şəkildə göstərir.
Akif Cabbarlı
Bu günlərdə Akif müəllim mənə "Səngər uvertürası” kitabını bağışladı. Kitab uzun müddət yazı masamın üstündə qaldı. Yalan demək istəmirəm, kitabı birnəfəsə oxumadım, doya-doya - hər gün bir-iki, bəzən üç-dörd yazı - oxudum. Akif Cabbarlının qəhrəmanları həyatda gördüyümüz, hər gün işdə, ictimai nəqliyyatda, küçədə, məhəllədə rastlaşdığımız adamlardır. Amma necə adamlar! Bu necə sualının cavabıdır Akif müəllimə o yazıları yazdıran. Sovet əyyamında onlara "antipod” deyirdilər. Bu sözün izahı belədir: əqidəsi, nəzər nöqtəsi, zövqü, xarakteri ilə ümumi düşüncə və qaydalara zidd olan insan.Bu tipli insanlar zahirən ziyalı libasında görünsələr də cəmiyyətdə ziyanlı funksiya daşıyırlar. Bu, əxlaqsızlıqdan doğan paradoksal psixoloji haldır. Akif müəllim pamflet və felyetonlarında bu cür zərərli ünsürləri ifşa edir. Adətən, sovet epoxasında bu səpgili ifadələr işlənsə də zərərli ünsür bütün zamanlarda, bütün toplumlarda olub, var və olacaq. Sual yarana bilər ki, bəs onda yazıçı onları niyə ifşa edir? Mətbuatımızın banisi Həsən bəy Zərdabi də, Mirzə Cəlil də ömrünü cahillərlə, nadanlarla mübarizəyə həsr etdi. Onlar yazmasaydı, toplum qaranlıqlar içində qalacaqdı. Bu gün biz işıqlı bir cəmiyyətdə yaşayırıq və buna görə də məhz onlara borcluyuq. Amma insanın xisləti dəyişmir, bəzən işıqlı yollarda da yolumuza maneələr çıxır. Mirzə Cəlilin ölümündən 35 il sonra Xalq yazıçısı Anar "Molla Nəsrəddin – 66”nı yazdı. Sabit Rəhman, Seyfəddin Dağlı satirik əsərləri ilə Mirzə Cəlil yolunu davam etdirdilər. Akif Cabbarlının "Səngər uvertürası” kitabını oxuduqca bu müqəddəs yolun hələ də davam etdiyini düşünürəm. Maarifçilik bütün zamanlarda toplumun ən üst dəyərləri sırasında yer alır və bu missiyanın daşıyıcıları da həmişə qələm adamlarıdır. Akif müəllimin yazılarında da sələflərindən gələn bir ağrı var, Üzeyir bəyin, Ömər Faiq Nemanzadənin yazılarındakı ictimai yük var. "Sahibsiz və çarəsiz itlərin gecə söhbəti” pritçası alleqorik olsa da insan cəmiyyətinin bütün naqis cəhətlərini özündə əks etdirir.
Kitabda satirik hekayələrdən əlavə müxtəlif publisistik yazılar da yer alır. Bu yazılar da dövrün, zamanın ruhuna xitab edir. Qəribə səslənsə də bu yazılarda bir halallıq duyğusu var, mənəvi rahatlıq var, özünəarxayınlıq var. Bu da ondan irəli gəlir ki, Akif Cabbarlı bütün dövrlərdə öz şəxsiyyətini, ləyaqətini qoruyub, qələmə heç vaxt xəyanət etməyib, sözün mayasına haram qatmayıb.
O, televiziya sahəsini dərindən bilən mütəxəssislərdəndir. Onun televiziya ilə bağlı konseptual yazıları gələcəyin telejurnalistləri üçün son dərəcə faydalı mənbədir. Azərbaycan jurnalistikasının xas imzaları var ki, bu imzaların hər biri ayrı-ayrılıqda bir məktəbdir. Akif Cabbarlı da imzalar içində imzası olan bir qələm adamıdır. Düşünürəm ki, jurnalistika onun yazıçılığından çox şey oğurlayıb, çünki jurnalistika vaxtı-vədəsi bilinməyən bir sənətdir, jurnalist hər zaman iş başındadır. Gen-bol zamanı olsaydı, daha iri həcmli əsərlər yaza bilərdi. Digər baxımdan, düşünürəm ki, hekayə yazmaqla da sözün yaddaşında qalan yazarlar olub. Akif Cabbarlının hekayələrində televiziyadan gələn bir lakonizm var, az sözlə böyük mətləbləri ehtiva edə bilmək bacarığı var. Bu da yazıçıdan xüsusi ustalıq tələb edir. Onun "Hərəsi üç cümləlik üç hekayə”, "Hərəsi dörd cümləlik dörd hekayə”, "Hərəsi beş cümləlik beş hekayə” adlanan mətnləri yenicə yazmağa başlayanlar üçün yaxşı bir nümunədir.
Bilmirəm, nə sirdisə, mənə elə gəlir ki, bu yazıda Akif Cabbarlı haqqında ürəyimdən keçən hisləri dolğunluğu ilə ifadə edə bilmirəm. Onun dünya dolu səmimiyyəti, bəzən həddini aşan təvazökarlığı kökdən-nəsildən gələn əxlaqi dəyərin bir göstərisidir. Həyat tərzindəki səliqə-səhman yazılarına da yansıyır, yazılarındakı çəki-düzən onun zahiri görünüşü ilə üst-üstə düşür.
Yazımın əvvəlində qeyd etmişdim ki, Akif müəllimlə bir binada yaşayırıq, qonşuyuq. Yaxın günlərdən birində binanın həyətində gəzişirdik, dəyərli jurnalist həmkarımız Çingiz Sadıqov heç vaxt unutmayacağım bir ifadə işlətdi. Dedi ki, adətən, uşaqlıq dostlarımızı görəndə deyirik ki, biz bir məhəllədə böyümüşük, indi biz bir məhəllədə qocalırıq…
Çingiz müəllimin bu sözləri içimi titrətdi. İstədim deyim ki, sizin qocalmağa ixtiyarınız yoxdur, biz hələ sizdən çox öyrənməliyik! Hələ o qədər bilmədiyimiz mətləblər var ki!
Düşünürəm ki, hələ çox şeylər yazacaq Akif Cabbarlı. "Səngər uvertüra”sından sonra mütləq "Qələbə uvertürası” yazılmalıdır!
Müəllifin bütün yazıları - Kənan HACI
Bölməyə aid digər xəbərlər
9-03-2023, 16:34
Kənan HACI - Əzizə Cəfərzadənin oxuculara tanış olmayan romanı - “Qobustan çökəklərində”
26-12-2022, 17:30
Kənan HACI - Azərbaycanın dünya ədəbiyyatındakı boş qalmış yeri - Kənan Hacı yazır
15-08-2022, 17:31
“Hamı yoldan yarısın...” - Kənan Hacı yazır
4-07-2022, 12:08
Yazıçının son əsəri - “Eşq sultanı” - Kənan Hacı yazır
31-01-2022, 10:43
Epifaniya və ya “Omikron” mövsümü - Kənan Hacı yazır
3-04-2020, 17:50
Kənan HACI - Virussuz dünya və ya Hararinin görə bilmədiyi fəlakət - Kənan Hacı yazır